Η ιστορία του Ιησού - Δημήτρης Λιαντίνης

Ο Ιησούς, έξω από τη χρήση που του κάμανε οι άνθρωποι, έζησε αυθεντικά το ταξίδι του στον Άδη. Έζησε δηλαδή την ουσία του θανάτου του όχι στο σταυρό αλλά στο νου του. Όπως περίπου και ο Οδυσσέας.

Ο Ιησούς, δεν επέθανε την Παρασκευή στο λόφο του Γολγοθά, αλλά την Τετάρτη στο Όρος των Ελαίων. Ερη­μίτης, από τους άλλους παραμελημένος, και παράμερα. Ήτανε τότε που ίδρωνε αίμα, και ψιθύριζε ένδακρυς «περίλυπός έστιν ή ψυχή μου έως θανάτου».

Εκεί και τότε έπαιξε στο ζάρι την αγάπη του για τη ζωή και τον τρόμο του για το θάνατο. Ό,τι αποφασίστηκε, το αποφάσισε η σκοτεινή βούληση της ζαριάς. Όχι αυτός. Με τέτοιο νόημα πρέπει να ιδούμε εκείνα τα λόγια, που από μόνα τους συνιστούν μια μαθηματική ανωμαλία (singularity): «παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ' ως συ». Στην πρόταση αυτή έχουμε ένα ακόμη ακριβές παράδειγμα, ή διανοητικό πείραμα, της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ.

Κατά τα υπόλοιπα ο Ιησούς ετελείωσε στα καρφιά με τη διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού και της τέλειας αποτυχίας. Απάνω στον σταυρό και κοντά στο τέλος του, ο ίδιος ούτε είδε ούτε φαντάστηκε την υστε­ροφημία, την τιμή και τη λατρεία που του φύλαξε το μέλλον. Στον εαυτό του, ελκόμενο και θνήσκοντα είδε έναν ποιητή των ονείρων που πεθαίνει αισχρά και ατιμα­σμένα.

Ο Ιησούς είναι ο άνθρωπος της εποχής του, αλλά και ο διαλεχτός της νέκυιας των ποιητών. Ξεψύχησε κυκλωμέ­νος από τις ίδιες σκέψεις καλιακούδες, που θα είχε κάμει ο καθένας από κείνους τους έξι χιλιάδες δούλους του Σπάρτακου, όταν τους είχε σταυρώσει εκατό χρόνια πα­λαιότερα ο Κράσσος στο δρόμο από την Καπούη για τη Ρώμη.

Στα λόγια του «ίνατί με εγκατέλειπες;» βλέπω ένα συντριμμό χωρίς όρια. Το πιο αξιοθρήνητο ναυάγιο της υπαρκτικής βίωσης του ανθρώπου.

Αν γινότανε τρόπος να ξαναγυρίσει σήμερα κοντά μας, και έβλεπε τη χάρη με την οποία τον έχρισε η ιστορία, θα χαιρότανε. Γιατί θα 'βρισκε πως την άξιζε τέτοια τιμή από τους ελάχιστους εκείνους που κατανοούν το δράμα του. Επειδή έζησε ζωντανός το θάνατο του. Στην ίδια τροχιά του Οδυσσέα και του Αινεία.

Όμως, στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύ­ουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί. Αυτός, ο φάγος και οινοπότης:

- Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφρακιάρηδες! Κι εσείς μοιάζετε σε μένα, όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπότα­μος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια. Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω. Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή, και τις δολερές σας πράξεις. Αυτά είχα στο νου μου, την ώρα που τίναζα τα αστροπελέκια με τα απανωτά «ουαί» για τη φαρισαϊκή ηθική σας. Με αστραπές τρεκλές, με βροντή και με λάμψη εμαστίγωσα την υποκρισία σας. Και σεις με κάματε ση­μαία στα ψεύδη και σάλπιγγα στις πομπές σας. Γιατί όλοι σας, από τον πάπα της Ρώμης και τον πατριάρχη της Πό­λης, από το σοφό θεολόγο και το φοροφυγά επίτροπο της ενορίας ως τον τουρλωτό καθηγούμενο του μοναστηριού, είσαστε ίδιοι οι τάφοι που παράσταινα! Γιομάτοι ακαθαρ­σίες, μύγα κουλουμωτή, και σάπια κόκαλα. Και τούτο το τέρας των τεράτων δύο χιλιάδες χρόνους τώρα, το σέρνετε και χαράζετε την τροχιά της ιστορίας, όπως οι Τρώες που έσερναν εκείνο το ξύλινο άλογο με χαχανητά και αλλη­λούια από τα τείχη στην πόλη. Χωρίς να ξέρουν ότι ετοί­μαζαν το χαμό τους. Σας βλέπω χωσμένους στα ερείπια της ιστορίας, που οι ίδιοι στο όνομά μου θα την γκρεμί­σετε. Διπλοεντέληνοι και παχυμουλαράτοι. Κακά σας έμα­θε, όποιος σας είπε ότι σας φέρνω ειρήνη. Ρομφαία και μαχαίρια σας έφερα. Και το μεγάλο πόλεμο στον εαυτό σας πρώτα, και ύστερα στους υποκριτές του κόσμου. Καμωθήκατε πως δεν καταλάβατε αυτά που σας είπα. Όμως τα λόγια μου ήσαν κρυστάλλινα και καθαρά σαν τα μάτια μου. Εκείνος που είναι να τραβήξει το δρόμο μου, είπα, θα σηκώσει τον δικό του σταυρό. Αλλο πέρασμα δεν υπάρχει. Ούτε άλλη ερμηνεία στα λόγια μου. Μα εσείς διακωμωδήσατε την τραγωδία. Ανοίξατε πόρτα εκεί που δεν υπάρχει. Την οδηγία μου την κατεβάσατε στη λασπουριά και στα έλη σας. Όπου κοάζετε και βουτάτε με τους βαθράκους. Εγώ να σηκώσω τις δικές σας αμαρτίες; Για ποιο λόγο τάχα, χαραμήδες; Το χρώσταγα στην αμά­θεια, στην οκνηρία, στο βόλεμά σας; Στο λιανό άντερο και στο χοντρό σας; Ναι. Είναι αλήθεια πως σας ζήτησα ν' αγαπάτε τους άλλους. Αλλά πώς ημπορείτε, θεομπαίχτες, ν' αγαπάτε τους άλλους, αν δεν πάψετε πρώτα ν' αγαπάτε τον εαυτό σας; Που ο καθένας σας πιστεύει πως είναι ο άξονας, που γύρω του κινείται η γη και η ιστορία; Με παραχαράξατε ως το τελευταίο μου κύτταρο. Και διδάξατε πονηρά ότι ανέβηκα στο σταυρό, για να σας λυτρώσω, Όχι. Εκείνος που είναι να σωθεί, που σημαίνει εκείνος που διάλεξε τη ζωή της αρετής και του δίκιου, θα τραβή­ξει αναπόφευγα για το δικό του λόφο και το δικό του όρος. Τέλος, κιοτήδες και κάλπηδες. Αγιορείτες, μαδεμλίνοι, δομηνικανοί, σαβουρώματα. Τέλος. Αρκετά στο όνομά μου σταυρώσατε το ανθρώπινο γένος!

Δημήτρης Λιαντίνης
πηγή

Οι ήχοι του σιωπηλού μας κόσμου. The sounds of our silent world

Αν η διάδοση του κορωνοϊού μας προκαλεί κάποιον φόβο, τότε καλό θα ήταν να ακούσουμε το μουσικό κομμάτι το οποίο συνέθεσαν ερευνητές από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης βασισμένοι στην τρισδιάστατη δομή των πρωτεϊνών που βρίσκονται στην επιφάνεια του SARS-CoV-2. MIT Professor Markus Buehler designs new proteins with the help of artificial intelligence. He recently translated the spike protein of the novel coronavirus (SARS-Cov-2) into sound to visualize its vibrational properties, as seen here, which could help in finding ways to stop the virus. Primary colors represent the spike’s three protein chains. Image courtesy of Markus Buehler.

H πρώτη συμφωνία… του κορωνοϊού

Viral Counterpoint of the Coronavirus Spike Protein· Markus J. Buehler ℗ Materiomusix

Το μουσικό αυτό κομμάτι, διάρκειας μίας ώρας και πενήντα λεπτών, αποτελείται από ήχους φλάουτου, καμπάνας και κιθάρας, όργανα τα οποία επιλέχτηκαν από τους ίδιους τους ερευνητές. Αξιοποιώντας μια τεχνική ηχοποίησης, οι επιστήμονες αντιστοίχισαν σε μοναδικές νότες τα αμινοξέα των πρωτεϊνικών ακίδων οι οποίες βρίσκονται στην επιφάνεια του ιού και του επιτρέπουν να προσδεθεί σε υποδοχείς των κυττάρων που πρόκειται να μολύνει. Έπειτα, έδωσαν ένταση και διάρκεια στις νότες αυτές ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο τα αμινοξέα διατάσσονται στην τρισδιάστατη μορφή των πρωτεϊνών. Προέκυψε έτσι ένα μουσικό κομμάτι το οποίο θυμίζει τη μουσική η οποία μπορεί να συνοδέψει τις ασκήσεις… διαλογισμού! Για ποιον λόγο όμως οι επιστήμονες, εν μέσω πανδημίας, αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη μετατροπή των πρωτεϊνών σε μουσική;

Όπως σημειώνεται σε σχετικό δελτίο Τύπου, οι επιστήμονες μπορούν να αξιοποιήσουν αυτό το μουσικό κομμάτι ώστε να εντοπίσουν εύκολα και γρήγορα περιοχές των ακίδων στις οποίες μπορούν να προσδεθούν μόρια με ανασταλτική δράση και έπειτα να αναζητήσουν σε μόρια, τα οποία έχουν επίσης ηχοποιηθεί στο παρελθόν, δομές οι οποίες θα μπορούσαν να «κουμπώσουν» στις εν λόγω περιοχές εμποδίζοντας την πρόσδεση των ακίδων στους υποδοχείς των υγιών κυττάρων.

With the MIT-IBM Watson AI Lab, Markus Buehler and his colleagues used artificial intelligence to reproduce the alpha-helical protein that honeybees produce in making silk to build their hives. Image courtesy of Markus Buehler.

«Μακροπρόθεσμα, η μετάφραση των πρωτεϊνών σε μουσική δίνει στους επιστήμονες ένα ακόμη εργαλείο ώστε να κατανοήσουν και να σχεδιάσουν πρωτεΐνες. Μέσω της ηχοποίησης, μπορούμε ακόμη να συγκρίνουμε τις βιοχημικές διεργασίες στις οποίες εμπλέκονται οι πρωτεϊνικές ακίδες του τρέχοντος ιού με αυτές των ιών οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τις νόσους SARS και MERS» ανέφερε ο ερευνητής Μάρκους Μπούλερ σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης, προσθέτοντας ότι «μέσω της μουσικής μπορούμε να δούμε τις ακίδες του SARS-CoV-2 υπό διαφορετική γωνία και να εκτιμήσουμε την επιτακτική ανάγκη να εντρυφήσουμε στη «γλώσσα» των πρωτεϊνών».

Μπορεί πάντως για τους ερευνητές η μουσική αυτή να αποτελεί ένα πολύ σοβαρό εγχείρημα το οποίο ενδεχομένως να συμβάλει μακροπρόθεσμα στην αντιμετώπιση του ιού, σε εμάς τους υπόλοιπους όμως μπορεί να προσφέρει μερικές στιγμές χαλάρωσης!

Η Γη δονείται λιγότερο

A reduction in seismic noise because of changes in human activity is a boon for geoscientists. Source: Royal Observatory of Belgium

Ο περιορισμός των μετακινήσεων είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά θετικών επιδράσεων στο περιβάλλον, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της μείωσης της ρύπανσης του ατμοσφαιρικού αέρα. Ένα άλλο φαινόμενο, το οποίο παρατηρήθηκε τον προηγούμενο μήνα, είναι ότι η επιφάνεια της Γης καταγράφηκε από τους σεισμολόγους να… δονείται λιγότερο.

Η μείωση του σεισμικού θορύβου, όπως ονομάζονται οι δονήσεις οι οποίες οφείλονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα, επιτρέπουν στους σεισμολόγους να ανιχνεύσουν σεισμικές δονήσεις μικρής έντασης ή να παρακολουθήσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τη δραστηριότητα συγκεκριμένων ηφαιστείων.

«Μείωση θορύβου παρόμοιας έκτασης παρατηρείται συνήθως για μικρό χρονικό διάστημα την περίοδο των Χριστουγέννων» σημείωσε ο ερευνητής Τόμας Λεκόκ στην ιστοσελίδα της επιστημονικής επιθεώρησης «Nature».

Η μελέτη των ερευνητών εστίασε στη χώρα του Βελγίου, όπου καταγράφηκε σταδιακή μείωση του σεισμικού θορύβου ανάλογη της έκτασης των μέτρων ανάσχεσης της διασποράς του SARS-CoV-2. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα δεδομένα τα οποία θα προκύψουν από τις μετρήσεις, οι οποίες πραγματοποιούνται ενόσω τα μέτρα περιορισμού της μετακίνησης ισχύουν ακόμη, θα τους βοηθήσουν αργότερα ώστε να έχουν μια καλύτερη εκτίμηση της σεισμικής δραστηριότητας μέσα στις πόλεις.

Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι αντίστοιχη αναφορά έγινε πρόσφατα και στην Ελλάδα από επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και ερευνητές του Εργαστηρίου Σεισμολογίας του Τμήματος Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών.

Σε άρθρο γνώμης το οποίο συνυπογράφουν, οι επιστήμονες παρουσιάζουν δεδομένα τα οποία έχουν συλλεχθεί από σεισμολογικούς σταθμούς που είναι εγκατεστημένοι στον Λόφο Νυμφών στο Θησείο και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, καταλήγοντας πως «τα επίπεδα του σεισμικού θορύβου εμφανίζουν μια συνεχή μείωση μετά την πρώτη εξαγγελία των μέτρων, με τα επίπεδα να φτάνουν στα χαμηλότερα επίπεδα αμέσως μετά τη δεύτερη εξαγγελία που αφορούσε την εφαρμογή μέτρων καθολικού περιορισμού κυκλοφορίας των πολιτών (lockdown) στις 23 Μαρτίου».

Αρχείο για τους μελετητές τους μέλλοντος!

Cities and Memory is a global, collaborative sound art and mapping project that remixes the world, one sound at a time. The project covers more than 95 countries and territories with more than 3,500 sounds, and more than 650 contributing artists. Panagia Pantanassa in Monastiraki.

Και ενώ οι δονήσεις οι οποίες οφείλονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα βαίνουν μειούμενες, οι ήχοι στους οποίους δεν δίναμε ποτέ σημασία αποκτούν τη δική τους βάση δεδομένων χάρη στην πρωτοβουλία «Πόλεις και Μνήμες», η οποία κάτω από το σύνθημα #StayHomeSounds καλεί τους πολίτες να καταγράψουν τους ήχους οι οποίοι τους κάνουν εντύπωση, όπως παραδείγματος χάριν το τιτίβισμα των πουλιών που ενδεχομένως ακούγεται από το μπαλκόνι ή τον κήπο του σπιτιού.

Όπως σημείωσαν οι εμπνευστές της, η πρωτοβουλία αυτή φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα αρχείο ήχων των οποίων η απουσία θα γίνει αντιληπτή μετά το πέρας των περιοριστικών μέτρων, αφότου οι άνθρωποι επανέλθουν στις συνήθεις δραστηριότητές τους. Στον ιστότοπο της πρωτοβουλίας μπορεί κανείς να βρει ήχους όπως… το βουητό των κλιματιστικών στο άλλοτε πολύβουο Τάιμς Σκουέαρ στη Νέα Υόρκη ή ακόμη το θρόισμα των φύλλων σε, υπό φυσιολογικές συνθήκες, πολυσύχναστους δρόμους διαφόρων πόλεων. Στον διαδραστικό χάρτη του ιστοτόπου ήδη μπορεί κανείς να βρει ήχους προερχόμενους από την Ελλάδα, με χαρακτηριστικότερο τον ήχο της καμπάνας από την εκκλησία της Παναγίας Παντανάσσης, η οποία βρίσκεται στην πλατεία Μοναστηρακίου. Αλήθεια, την είχατε ακούσει ποτέ; (https://citiesandmemory.com/)

Σιγή ιχθύος

Examining the feces of right whales — a species of baleen whale that can reach 15 meters in length and weigh up to 70 tons — researchers found that fewer ships in the waters along the US-Canadian coast correlated with lower stress hormones. The noise levels from shipping traffic, whose 20–200 Hz hum disturbs sea life despite being a low frequency, decreased by 6 decibels, with a significant reduction below 150Hz.

Τα νέα είναι καλά και για τους θαλάσσιους οργανισμούς, αφού η ηχητική ρύπανση δεν μειώνεται μόνο στις αστικές περιοχές αλλά και στους ωκεανούς, δεδομένου ότι τις τελευταίες εβδομάδες τα εμπορικά αλλά και τα επιβατικά πλοία δεν εκτελούν τα συνήθη δρομολόγιά τους. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Κορνέλ στη Νέα Υόρκη σκοπεύουν να τοποθετήσουν μικρόφωνα κοντά στις ακτές της Αλάσκας ώστε να συσχετίσουν την πτώση της ηχητικής ρύπανσης με ενδεχόμενες αλλαγές στη συμπεριφορά των ζώων. Προηγούμενες έρευνες έχουν καταδείξει τον αρνητικό ρόλο του θορύβου των πλοίων και των σκαφών στα θαλάσσια είδη. Παραδείγματος χάριν, τέτοιοι θόρυβοι μπορούν να αυξήσουν την έκκριση στρεσογόνων ορμονών σε διάφορα θαλάσσια είδη, κάτι το οποίο μπορεί να επηρεάσει την αναπαραγωγή τους.

Πηγές: http://news.mit.edu/2020/qa-markus-buehler-setting-coronavirus-and-ai-inspired-proteins-to-music-0402 - https://council.science/current/news/the-sound-of-science-the-sars-cov-2-virus-as-a-piece-of-classical-music/ - https://www.nature.com/articles/d41586-020-00965-x - https://www.dw.com/en/coronavirus-lockdown-gives-animals-rare-break-from-noise-pollution/a-53106214 - https://www.tovima.gr/2020/04/20/science/oi-ixoi-tou-siopilou-mas-kosmou/

Βιβλίο: Η γιαγιά μου, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου...

Αναρτήθηκε Κυριακή, 22 Δεκεμβρίου 2019, 18:44 στην Κατηγορία: Πολιτισμός   Ετικέτες: βιβλίο, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Πολιτισμός, τέχνες, φωτογραφίες       -ΠΗΓΗ-

«Ο θρύλος την έχει πως ήταν υιοθετημένη, και μάλιστα με τη συνεννόηση των δύο γυναικών, της θετής και πραγματικής μάνας της. ‘Θ’ αφήσω το παιδί την τάδε ώρα στην πόρτα, έχε το νου σου…’ Πού να κλείσει μάτι η Μαριόγκα όλο το βράδυ. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν άνοιξε την πόρτα, έβαλε τις φωνές: ‘Αχ, ένα μωρό είναι στην πόρτα μας, η ευτυχία μπήκε στο σπίτι μας…’»

Έτσι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου εμφανίστηκε με «θεατρικό τρόπο» στη ζωή της Μαριόγκας και του Γεωργίου Οικονόμου, Χατζηγεωργίου όπως το άλλαξε αργότερα. Το βιβλίο 222 σελίδων «Η γιαγιά μου η Ευτυχία» (εκδόσεις Αγκυρα), που έγραψε το 2003 η εγγονή της, Ρέα Μανέλη, χορεύτρια στο θέατρο με καριέρα και στο εξωτερικό, ανατυπώθηκε και βρίσκεται πάλι στα βιβλιοπωλεία. Τώρα που η μεγάλη στιχουργός μάς απασχολεί εκ νέου, με την ταινία του Αγγελου Φραντζή, αφιερωμένη στη ζωή της, και χρόνια πριν, με τον σπαρακτικό μονόλογο της Νένας Μεντή στη σκηνή, είναι ευκαιρία να την ανακαλύψουμε από τις προσωπικές μαρτυρίες της αξέχαστης Ρέας.

Με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το λαϊκό «γράφεται πρώτα με την καρδιά και το συναίσθημα και ύστερα με τεχνική. Κι έτσι μόνο μας αναστατώνει, μας βάζει σε κίνηση, μας προβληματίζει», είπε σε συνέντευξή της το 1970

Η Ευτυχία ξεχώριζε στο Αϊδίνι της Μ. Ασίας. Ανετα μεγαλωμένη, της άρεσε να μιλάει με ρίμα, πήρε το δίπλωμα της δασκάλας στα 18 της, έγραφε ποίηση, λάτρευε το διάβασμα, ήταν όμως ατίθαση. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, πουλούσε, χωρίς λόγο, ό,τι έβρισκε σπίτι: από τα κοσμήματα μέχρι το στασίδι της μητέρας της στην εκκλησία.

Παντρεύτηκε με προξενιό τον έμπορο και μεγαλύτερό της Κωστή Νικολαΐδη. Η μητέρα της ήταν ευθύς στον γαμπρό: «Η Ευτυχία δεν έχει ιδέα ποια πόρτα οδηγεί προς την κουζίνα, αλλά ξέρει πολύ καλά ποια είναι η πόρτα που οδηγεί στη βιβλιοθήκη, και στην εξώπορτα». Απέκτησαν δύο κόρες, τη Μαίρη και την Καίτη, όμως η Ευτυχία δεν ήταν ερωτευμένη, γράφει η εγγονή της, Ρέα, κόρη της Μαίρης και του κωμικού Φραντζέσκου Μανέλη. Το 1919, όταν οι Τσέτες, άτακτοι Τούρκοι στρατιώτες, μπήκαν στο Αϊδίνι, «είδε να σφάζουν, να βιάζουν και να καίνε, κι αυτές τις εικόνες τις κουβαλούσε μια ζωή μέσα της». Με τα παιδιά και τη μητέρα της βρέθηκαν αιχμάλωτες. Αλλά αυτό ήταν ένα κεφάλαιο για το οποίο δεν ήθελε να μιλάει η οικογένεια.

Με τον ερχομό της στον Πειραιά ξανάσμιξε με τον σύζυγό της, ωστόσο δεν άντεχε τον καθωσπρεπισμό. Το θέατρο είχε κρυφό καημό. Χώρισαν, αλλά ο Νικολαΐδης έθεσε όρους: «Αν θα φύγεις, θα πάρεις ένα από τα δύο παιδιά και δεν πρόκειται ποτέ να δεις το άλλο».

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου με τον δεύτερο σύζυγό της Γιώργο και την εγγονή Ρέα Μανέλη ανάμεσά τους

Τριαντάρα πια, «σχετίστηκε» με τον ηθοποιό Νίκο Αλεξίου και μαζί του ανακάλυψε την περιπέτεια της καλλιτεχνίας, τα μπουλούκια, τον τζόγο, τη «σκληρή πόκα», «που ποτέ δεν έμαθε να παίζει καλά». Οταν χώρισε, κουρασμένη από τις ζήλιες του Αλεξίου, πήγε στην Κοτοπούλη. Η Μαρίκα τη συμπάθησε, τη θεωρούσε μάλιστα γουρλού. Στο μεταξύ, έβλεπε κρυφά και την άλλη κόρη της. Και εκεί γύρω στο 1928 ερωτεύθηκε τρελά τον μικρότερό της Γιώργο Παπαγιαννόπουλο, αστυφύλακα και λάτρη της λογοτεχνίας και της ποίησης, τακτικό επισκέπτη των βιβλιοπωλείων, όπως κι εκείνη. Παντρεύτηκαν αργότερα και έμειναν μαζί έως τον θάνατό του. Εκείνη «ήταν σπάταλη και χωρίς καμία λογική, εκείνος ήταν οικονόμος, λογικός και νοικοκύρης». Τάξη δεν είχε ούτε στα γραπτά της. Εγραφε σε πακέτα τσιγάρων, πίσω από λογαριασμούς και φωτογραφίες, κι όταν δεν είχε να ανάψει το τσιγάρο της, έπαιρνε το χαρτί όπου μόλις είχε γράψει στίχους και το άναβε από τη σόμπα.

Την Ευτυχία των αντιθέσεων εκμεταλλεύθηκαν πολλοί. «Από τη μια, πούλαγε τα τραγούδια της, κι από την άλλη, ήθελε, δίψαγε για καλλιτεχνική δικαίωση…» Στο τέλος της, ζήτησε από τους δικούς της να μην τα βάλουν με αυτούς που αγόραζαν τα τραγούδια της. «Με εκμεταλλεύτηκαν εν γνώσει μου. Εγώ, η τρελή, τους παρακάλαγα να τα αγοράσουν».

Από έρωτα και φόβο μην χάσει τον σύζυγό της, έγραψε το «Αντιλαλούνε τα βουνά». Για τον θάνατο της κόρης της Μαίρης, το 1960, το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» και το «Είμαι αητός χωρίς φτερά». Το λαϊκό «γράφεται πρώτα με την καρδιά και το συναίσθημα και ύστερα με τεχνική. Κι έτσι μόνο μας αναστατώνει, μας βάζει σε κίνηση, μας προβληματίζει», είπε σε συνέντευξή της το 1970. Στον Χιώτη έδωσε τα «Ηλιοβασιλέματα», «Πάρε το δάκρυ μου», «Περασμένες μου αγάπες». Τα «Καβουράκια», που την πατρότητά τους διεκδίκησε ο Β. Τσιτσάνης, τα πούλησε –γράφει η εγγονή της– «για 150 δραχμές, χωρίς να έχει ανάγκη από τα λεφτά» και επικαλείται μαρτυρία της άλλης κόρης της Ευτυχίας, της Καίτης.

Πολλοί οικειοποιήθηκαν ή άλλαξαν λίγο τους στίχους της, υποστηρίζοντας ότι ήταν δικοί τους, όμως όλοι γνώριζαν ότι τα πεντάστιχα κουπλέ ήταν δικά της. «Περασμένες μου αγάπες», «Ονειρο απατηλό», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Μαντουμπάλα», αμέτρητες οι επιτυχίες. Και δύο ποιητικές συλλογές. «Ο Χιώτης δεν διέψευσε ποτέ τη γιαγιά, όταν διαλαλούσε πως τα τραγούδια τα είχε γράψει αυτή. Ασε που τον “άρμεγε” συστηματικά», γράφει η Ρέα. Η «πολυμήχανη» Ευτυχία αδιαφορούσε για τα δικαιώματα. «Και την Τράπεζα της Αγγλίας να είχα, εγώ θα τη χρεοκοπούσα», είχε πει. Πούλησε ακόμη και την επίσημη στολή παρέλασης του άνδρα της. Κι όταν τα βράδια ο Γιώργος κοιμόταν νωρίς σε ξεχωριστή κρεβατοκάμαρα, επειδή εκείνη έγραφε έως αργά, η Ευτυχία έτρεχε για πόκα, από μια ξύλινη σκάλα που έβαζε στον τοίχο της αυλής, στο διπλανό σπίτι. Ωσπου αποκαλύφθηκε. Ενα άλλο βράδυ, έξω από το σπίτι της Βλαχοπούλου, φώναζε: «Ρένα, κατέβα να πληρώσεις το ταξί». Ανήσυχη, η ηθοποιός ρώτησε: «Τι έγινε, Ευτυχία;» Η απάντηση ήταν: «Ηρθα να μου δώσεις δανεικά»!

Ηταν και κέρβερος. Κάθε βράδυ περίμενε την εγγονή της έξω από το θέατρο, όταν η Ρέα έκανε το ντεμπούτο της, 14 ετών, στο «Περοκέ» το 1956, ως χορεύτρια. Χρόνια μετά, άρρωστη στο νοσοκομείο, καταβεβλημένη από τον θάνατο της κόρης της Μαίρης, κοίταζε συνέχεια την πόρτα, για την επίσκεψη του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Λουκιανού Κηλαηδόνη. «Μια μέρα είπε θλιμμένα “κουράστηκα να ζω, θέλω να πεθάνω”, προσθέτοντας “και καλά, άντε πέθανα και πήγα στον παράδεισο κι έγινα αγγελάκι, κι άρχισα να πετώ από το ένα συννεφάκι στο άλλο… Απαπαπα, τι ανία, καλύτερα να ζήσω”». Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου 1972.

Δυστυχώς δεν ξέρω ποιος το έγραψε και είναι κρίμα γιατί είναι Θεϊκό!!!

Vasiliki Chspi

32 λεπτά · 

Έξω από ένα επαρχιακό φροντιστήριο, Ελλάδα 2200 μ.χ. Ο Τάκης και ο Σταύρος περιμένουν να περάσει το κενό τους. Ο Τάκης βγάζει και ανάβει έναν μπάφο .

- Το ξέρει η μάνα σου ότι καπνίζεις;
- Ναι.
- Και τι λέει;
- Ε καλά δεν καπνίζω και ταμπάκο, δεν είμαι κανα πρεζάκι.
- Διάβασες;
- Διάβασα αλλά μαλάκα τα μπερδεύω. Η οικονομική κρίση ήταν μετά τον κορονοϊό η πριν.
- Και πριν και μετά. Είναι δύο κρίσεις κολλητά.
- Ποια ήταν με τα πολλά γιούρογκρουπ;
- Η πρώτη.
- Αυτή με τον Μητσοτάκη τον Δεύτερο;
- Όχι, με τον Παπανδρέου τον Τρίτο.
- Όχι τον πρώτο;
- Τον τρίτο.
- Όχι ρε το θυμάμαι, με τον Γεώργιο Παπανδρέου ήταν.
- Ναι, τον τρίτο όμως. Τον μπερδεύεις γιατί έχει ίδιο όνομα με τον πρώτο.
- Μαλάκα τα γιουρογκρουπ δεν μπορώ να τα μάθω. Πόσα ήταν;
- Δε θυμάμαι.
- Α καλα για να μη θυμάσαι εσυ…
- Τα διαγγέλματα να διαβάσεις, είναι σος φέτος έχουν να πέσουν χρόνια.
- Με τον ιό;
- Ναι.
- Αυτός ήταν με τον Μητσοτάκη τον Πρώτο;
- Τον Δεύτερο.
- Μαλάκα τι κάνανε τότε; Δυο ονόματα είχανε όλα και όλα; Ο Τσίπρας ο Πρώτος πότε ήταν;
- Ενδιάμεσα σε Παπανδρέου τρίτο και Μητσοτάκη Δεύτερο.
- Αυτός ήταν με την αλλαγή.
- Με την αλλαγή ήταν ο Παπανδρέου ο Δεύτερος.
- Ο Τσίπρας ήταν που ήταν αριστερός;
- Οι πηγές διαφωνούν, η απάντηση με βάση το λυσσάρι είναι ότι «βγήκε με αριστερή πλατφόρμα αλλά εφήρμοσε πιο ρεαλιστική πολιτική», άμα το γράψεις αλλιώς κόβεται όλο το θέμα.
- Με το δημοψήφισμα.
- Ναι.
- Που είπαν ναι.
- Που είπαν όχι.
- Με τους Γερμανούς;
- Α μπράβο.
- Με το Χίτλερ.
- Όχι ρε μαλάκα άλλη περίοδο, με τους άλλους Γερμανούς, τους καλούς.
- Ααααααα ναι, που το «όχι» το κάνανε μετά «ναι».
- Ναι εκεί είναι τα δεύτερα Γιουρογκρουπ μην μπερδευτείς.
- Ωχχχχ μαλάακα αυτά με τον Βαρουφάκη, καλά ανάθεμα αν έχω καταλάβει τίποτα.
- Τέλος πάντων εκεί με τον ιό είναι που απαγορεύανε την κυκλοφορία.
- Α, ναι;
- Ναι.
- Που λέγανε ότι για όλα φταίνε οι κομμουνιστές και οι αριστεροί.
- Ναι.
- Ότι χρειάζονται μέτρα περιορισμού για να προστατευτεί η χώρα.
- Α γεια σου.
- Που έγινε το Πολυτεχνείο.
- ΟΧΙ, άλλη περίοδος.
- ΠΩΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ.
- ΑΛΛΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΑΛΛΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!
- ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ;;;;;;;

Σιωπή....

- Στο τέλος γιατροί θα καταλήξουμε.
- Έλα ρε μη γρουσουζεύεις.

THE END