“εμείς οι γέροι”

Nikos Moschos 27 Νοεμβρίου στις 9:35 μ.μ. · Ο Γιώργος Κυριαζόπουλος [Διευθυντής της ΜΕΘ του ΓΝ Λαμίας, 57 ετών], άφησε την τελευταία του πνοή το μεσημέρι της Κυριακής στην ΑΘήνα, όπου νοσηλεύονταν τις τελευταίες ημέρες μετά από πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. "Γιώργος Κυριαζόπουλος, "Αγία Κυριακή, Τρίκερι,

16 Αυγούστου 2020, 01:00' π.μ. "Στο μπαλκονάκι, ο ήχος από τα παγάκια στο ποτήρι μου ακομπανιάρει τον φλοίσβο του γιαλού που ανασαίνει, ενώ χίλιες σκέψεις περνάν από το μυαλό μου (όπως λέει κι ο ποιητής). Τα χάχανα και τα ξεφωνητά μιας μεγάλης παρέας παιδιών 17 - 20 χρονών που περνάν από κάτω, κατευθυνόμενα προς το μοναδικό μπαράκι του χωριού, διακόπτουν την κατάσταση trans στην οποία βρισκόμουν και μου υπενθυμίζουν ότι έχω κατάθλιψη. Επιμένω στον ψυχιατρικό όρο “κατάθλιψη” αντί της απλής θλίψης γιατί ο δεύτερος εμπεριέχει και ένα συγκεκριμένο αίτιο και δεν έχω καμία όρεξη για πολιτική κουβέντα. -Κατάθλιψη λοιπόν γιατί είμαι 57 χρονών κι όχι 17 (όπως τότε που δεν ξέραμε ούτε για το AIDS), -κατάθλιψη που για άλλη μια φορά ο θάνατος της Παναγίας σηματοδοτεί τον θάνατο του Καλοκαιριού (από την αρχαιότητα), κατάθλιψη που ως διευθυντής ΜΕΘ COVID-19 αισθάνομαι υποχρεωμένος να κατέβω κάτω και να συστήσω στην ξαναμμένη παρέα των παιδιών όλα τα μέτρα ατομικής προστασίας και τις κοινωνικές αποστάσεις (δεν θα το κάνω, δεν μπορώ να το κάνω!). -Κατάθλιψη που με πήραν τηλέφωνο από τη δουλειά σήμερα το πρωί (2η μέρα της 7ήμερης άδειάς μου) και με ρωτούσαν πόσα παραπάνω κρεβάτια μπορώ να χωρέσω στα ήδη υπάρχοντα της ΜΕΘ COVID-19 – τους είπα ότι ο διάδρομος χωράει πολλά. Κατάθλιψη από τον παγκόσμιο τραγέλαφο του Κορωνοϊού και την γελοιοποίηση της Επιστήμης από τα ολίγον lockdowns (όπως λέμε ολίγη από γιουβέτσι), την χλωρίνη του Trump, την κολόνια του Erdogan, το θαυματουργό εμβόλιο που οσονούπω θα το κάνει ο κυρ Μπάμπης, ο φαρμακοποιός του χωριού, σε κάθε πικραμένο Τρικεριώτη και τουρίστα. Κατεξοχήν δε, κατάθλιψη (με μπόλικη θλίψη) για τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα όσον αφορά την COVID-19 και την διαχείρισή της. Για άλλη μια φορά παγκόσμιοι θεσμοί και συμμαχίες (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Π.Ο.Υ., Ο.Η.Ε. κλπ.) αποδείχθηκαν… φούμαρα μπροστά σε ένα καθολικό και παγκόσμιο εχθρό, τόοοσο δα μικρό που ο κύκλος ζωής του δεν ξεπερνά τις 14 μέρες μέσα στο σώμα μας και ζει μόνο για μερικές ώρες έξω από αυτό. Παρόλα αυτά έχει προκαλέσει (και συνεχίζει) πανδημία με εκατ. θανάτους και παγκόσμια οικονομική καταστροφή (με επιπλέον εκατ θανάτους). Όταν ρώτησαν τους επιστήμονες στην αρχή (τον Γενάρη νομίζω) τι πρέπει να κάνουμε για να ξεφορτωθούμε τον ιό μια κι έξω εκείνοι πρότειναν το προφανές: όλος ο πληθυσμός της γης να κλειστεί μέσα στο σπίτι του, σε καραντίνα, για 15 ημέρες. Τόσο απλά, και την 16η ημέρα ο ιός θα ήταν μια ανάμνηση και η ζωή θα γυρνούσε στους κανονικούς της ρυθμούς. Τόσο απλά οι ανά τον κόσμο πόλεμοι και εμφύλιες συρράξεις θα σταματούσαν για 15 ημέρες (άντε μετά να τους ξαναρχίσεις!!!), ο πλούσιος βορράς θα έπρεπε να στηρίξει απόλυτα τον φτωχό νότο σε είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης ώστε να μπορέσει να μείνει στην καραντίνα για 15 μέρες (άντε μετά να του ξανα-επιβάλεις την γνωστή φτώχεια και μιζέρια!!!). Τόσο απλά ο όρος Παγκοσμιοποίηση θα αποκτούσε, έστω για 15 μέρες, το πραγματικό του νόημα, όχι αυτό που ξέρουμε ότι ισχύει. Φυσικά η λύση ήταν τόσο απλή και προφανής που προκάλεσε black out στα παγκοσμίου φήμης think tanks που προβλέπουν (σχεδιάζοντας) τι θα συμβεί ακόμη και 30 χρόνια μπροστά. Έτσι απορρίφθηκε εν ριπή οφθαλμού και για άλλη μια φορά η απόλυτη επιστημονική αλήθεια χαρακτηρίστηκε γελοία, ουτοπική, κακόγουστο αστείο κλπ. Για άλλη μια φορά επικράτησε η Πολιτική έναντι της Επιστήμης, όπως ακριβώς γινόταν και τον Μεσαίωνα με την Εκκλησία (Και όμως γυρίζει!). Έτσι με τον σφιχτό εναγκαλισμό Πολιτικής και Επιστήμης (ή καλύτερα κεφαλοκλείδωμα της πρώτης στη δεύτερη) φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, να στοχοποιούμε τους νέους για την νεότητά τους και να εξορκίζουμε το φλερτ ως αντίδοτα στην δική μας ανικανότητα να διαχειριστούμε μια κρίση για την οποία η δική μας γενιά είναι υπεύθυνη και “εμείς οι γέροι” κατεξοχήν πεθαίνουμε από αυτήν. Όχι κα Κοτανίδου, όσο και να σας σέβομαι κι εκτιμώ ως επιστήμονα και πρόεδρο της ΕΕΕΘ, δεν μπορείτε να λέτε στους νέους “πάτε στο μπιτσόμπαρο, χορέψτε αν πρέπει αλλά από απόσταση”, είναι σχήμα οξύμωρο γιατί εξ ορισμού στο μπιτσόμπαρο οι νέοι, φορώντας ελάχιστα ρούχα, έρχονται κοντά, εκφράζουν την σεξουαλικότητά τους, αγγίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται. Θα ήταν πιο λογικό να πούμε “κλείστε το μπιτσόμπαρο” (αλλά πρέπει να αποζημιώσουμε τον ιδιοκτήτη!) ή ακόμη καλύτερα “χωριστές παραλίες για άντρες και γυναίκες” όπως στη Σ. Αραβία. Όχι κ. Τσιόδρα δεν φταίνε οι νέοι για το «δεύτερο κύμα» του Κορωνοϊού που αντί να μας έρθει τον Οκτώβρη που το περιμέναμε (και θα ήμασταν πανέτοιμοι τότε, χα χα χα!), μας προέκυψε της Παναγίας, καταμεσής τον Αύγουστο. Δεν φταίνε οι νέοι που κατά κανόνα δεν νοσούν αλλά μεταδίδουν. Η Φύση προς το παρόν δεν θέλει να μας εξαλείψει σαν είδος ολοκληρωτικά, μόνο να μειώσει τους αριθμούς μας. Φταίμε “εμείς οι γέροι” που με πράξεις ή παραλείψεις, συνολικά σαν κοινωνία, δημιουργήσαμε/ανεχθήκαμε/επιτρέψαμε την ύπαρξη του Κορωνοϊού και την μετάδοσή του με μοναδικό στόχο: το ατομικό κέρδος, με παράλογα μέτρα και ημίμετρα, με προφάσεις και αντιφάσεις, με συνομωσιολαγνεία και καχυποψία, με τόσα και τόσα… με. Θα φταίμε “εμείς οι γέροι” κ. Καθηγητά γατί σε τελική ανάλυση, έστω και άθελά μας, εμείς θα νοσήσουμε μαζικά και θα προκαλέσουμε την κατάρρευση του (ήδη ετοιμόρροπου) ΕΣΥ που μετά δεν θα μπορεί να νοσηλεύσει ούτε και τους νέους για μια απλή οξεία σκωληκοειδίτιδα. Τον Μάρτη, εξ αιτίας της κατάρρευσης του Συστήματος Υγείας της Ιταλίας με τις εκατόμβες των νεκρών της, κλειστήκαμε στα σπίτια μας για 2+ μήνες, μηδενίζοντας σχεδόν τα κρούσματα αλλά καταστρέφοντας την οικονομία (αλλά και την ψυχολογία μας) και τώρα 2 μήνες μετά την λήξη του lockdown είμαστε σε χειρότερη φάση σχετικά με τον αριθμό κρουσμάτων από τον Μάρτιο και μιλάμε για «δεύτερο κύμα». Πόσοι από εμάς, τους πολυμήχανους Ελληνάρες, συνειδητοποιήσαμε ότι το μοναδικό κέρδος (έναντι τόσων θυσιών) από το lockdown θα ήταν μόνον ο ΧΡΟΝΟΣ; Ο χρόνος λίγων μηνών για να προετοιμάσουμε το ήδη προβληματικό ΕΣΥ για την υποδοχή αυξημένων κρουσμάτων COVID-19 σε απλούς θαλάμους ή σε ΜΕΘ. Τι κάναμε με αυτόν τον χρόνο; Πως τον αξιοποιήσαμε; Πόσους νέους κορωνο-γιατρούς και νοσηλευτές έχουμε προσλάβει και εκπαιδεύσει μέχρι τώρα και πόσες νέες νοσοκομειακές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ έχουν δημιουργηθεί και επανδρωθεί; Τονίζω ξανά το «νέους, νέες» για ευνόητους λόγους. Ο ιός φαίνεται ότι ακολουθεί, λόγω θέρους, το μοντέλο των υπόλοιπων γνωστών κορωνοϊών, δηλ. μολυσματικότητα μεν, χαμηλή νοσηρότητα δε, όπως συμβαίνει με το κοινό κρυολόγημα – πρώτα ξαδέλφια είναι άλλωστε. Υπάρχει κάποια πρόβλεψη για απαιτήσεις σε νοσοκομειακές κλίνες το φθινόπωρο και τον χειμώνα δεδομένης της εξάπλωσης του ιού πανελλαδικά; Υπάρχει κάποιο σχέδιο διαχείρισης των αυξημένων κρουσμάτων, κάποιο plan B (C, D, E κλπ.); Αν υπάρχει (εύχομαι να υπάρχει!) εμείς οι προϊστάμενοι των Μονάδων COVID-19 που θα το εφαρμόσουμε, δεν το γνωρίζουμε. Το “βλέποντας και κάνοντας” ή το διάσημο “Θα κάνουμε ότι χρειαστεί για να μην χρειαστεί να κάνουμε ότι χρειαστεί” δεν αποτελούν σχέδια βασισμένα σε καμία επιστημονική-ιατρική τεκμηρίωση ή δεοντολογία, αλλά περισσότερο παραπέμπουν στο “όποιον πάρει ο Χάρος” ή στο “τον έσωσε ο Θεός, τον έφαγε ο γιατρός”. Τους νεκρούς που θα τους βάλουμε κ, Χαρδαλιά; Ξανά, πλήρης απαξίωση της Επιστήμης στον βωμό της Πολιτικής. Κατάθλιψη! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ούτε λοιμωξιολόγος, ούτε επιδημιολόγος, ούτε καν ιολόγος αλλά ένας ταπεινός εντατικολόγος, προσωρινός προϊστάμενος διευθυντής ΜΕΘ/ΜΕΘ-COVID-19 σε επαρχιακό νοσοκομείο, χωρίς προσβάσεις στο υπουργείο υγείας ή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Υπηρετώ όμως την Ιατρική εδώ και 33 χρόνια εκ των οποίων τα τελευταία 18 στην πρώτη γραμμή σε ΜΕΘ, και καθόσον η Κριτική, όσο καλοπροαίρετη και απολίτικη και αν είναι παραμένει στείρα χωρίς την κατάθεση κάποιων αντιπροτάσεων από αυτόν που την κάνει, θα μου επιτρέψετε να διατυπώσω και την δική μου άποψη σχετικά με το τι πρέπει να γίνει στο άμεσο μέλλον, εδώ που έχουμε φτάσει: Εθελοντική αυστηρή καραντίνα ή lockdown για όλα τα άτομα υψηλού κινδύνου βαριάς νόσησης από Κορωνοϊό. Δηλαδή άτομα 65 χρονών και άνω και νεώτερα με συνυπάρχοντα προβλήματα υγείας. Τα άτομα αυτά κατ’ εξοχήν, αν νοσήσουν θα αναζητήσουν νοσοκομειακή κλίνη ή/και κλίνη ΜΕΘ. Επίσης η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι συνταξιούχοι επομένως θεωρητικά η επίπτωση στην Οικονομία θα είναι μικρή. Τονίζω ξανά το “θεωρητικά” γιατί είναι κοινό μυστικό ότι η δομή και στρεβλή οργάνωση της (ελληνικής) κοινωνίας μας είναι τέτοια που οι συνταξιούχοι αντί να απολαμβάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους μετά από 35+ χρόνια δουλειάς εξακολουθούν να “εργάζονται” κρατώντας εγγόνια, κάνοντας εξωτερικές δουλειές σε υπηρεσίες, συντηρώντας σπίτια στην πόλη και στο χωριό, αγροτικές δουλειές κλπ. Εδώ υπεισέρχεται η (διαχρονική) ευθύνη της Πολιτείας η οποία με σειρά γενναίων μέτρων και μεταρρυθμίσεων οφείλει να διασφαλίσει ότι οι “συνταξιούχοι” οφείλουν να μπορούν να είναι συνταξιούχοι κι όχι βοηθητικό/υποστηρικτικό προσωπικό των παιδιών τους. Ταυτόχρονη ενεργοποίηση των ιδιωτών γιατρών και νοσηλευτών με αποζημίωση κατ’ οίκον επίσκεψης για την παρακολούθηση και περίθαλψη των ανθρώπων σε απομόνωση. Αυτό δηλ. που επαναλαμβάνει διαρκώς ο κ. Τσιόδρας “Μείνετε σπίτι κι αν έχετε κάποιο πρόβλημα επικοινωνήστε με τον γιατρό σας”. Ποιόν γιατρό κ. Τσιόδρα; Πόσοι Έλληνες διαθέτουν τον προσωπικό τους γιατρό; Πότε οργανώθηκε αυτή η περιβόητη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας κι εγώ δεν πήρα μυρωδιά; Μπορεί όμως να γίνει ΤΩΡΑ με την διαδικασία του επείγοντος και την συνεργασία των κατά τόπους Ιατρικών Συλλόγων. Τολμήστε το και βλέπουμε! Άμεση πρόσληψη (πραγματική όχι στα χαρτιά) ικανού αριθμού κατάλληλων γιατρών και νοσηλευτών που θα στελεχώσουν τις επιπλέον κλίνες COVID-19. Αυτό κ. Κικίλια για να γίνει εφικτό (κι όχι μόνο εξαγγελίες) πρέπει να βάλετε βαθιά το χέρι στην τσέπη. Μετά από δέκα χρόνια μνημονίων ελάχιστοι διαθέσιμοι νέοι γιατροί έχουν απομείνει στη χώρα και σίγουρα δεν πρόκειται να τους δελεάσετε με τα 1000 – 1200€ / μήνα μισθό που προσφέρετε, όταν ο αντίστοιχος σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε ξεκινάει από τα 5000€. Η άλλη παράμετρος που πρέπει να υπολογίσετε κ. Κικίλια είναι ότι οι ήδη υπάρχοντες γιατροί του ΕΣΥ είναι…κάποιας ηλικίας και αν προσβληθούν από COVID-19 θα χρειαστούν νοσηλεία και οι ίδιοι. Επομένως η πρόσληψη ΝΕΩΝ γιατρών είναι μονόδρομος. Τέλος, ας σταματήσουμε το bulling και ας επιτρέψουμε στους νέους να ερωτευτούν και να νοσήσουν. Αυτοί θα αποτελέσουν και την ασπίδα ή το “εμβόλιο” αν προτιμάτε για εμάς τους γέρους με την ανοσία της αγέλης που θα αναπτυχθεί. Δεν ξέρω τι από όλα αυτά μπορεί να γίνει, το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω: Κατάθλιψη που βρίσκομαι σε ένα τόσο όμορφο μέρος και είμαι τόσο μα τόσο… θλιμμένος.".........................." Σχόλια

Εμφύλιος των ΗΠΑ

 Ο σκληρός εμφύλιος των ΗΠΑ

εξελίσσεται σε ...Παγκόσμιο Πόλεμο !!!

Το Τέλος του Κόσμου αποκτά επιτέλους συγκεκριμένες ημερομηνίες...

...Κάνουν λάθος όσοι φοβούνται ότι υπάρχει κίνδυνος να ξεσπάσει στο άμεσο μέλλον εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ !!! ...Η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τη φαντασία τους και ο εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη! ...Μαίνεται, και απλά, όπως συμβαίνει με όλους τους πολέμους τής μεταβιομηχανικής εποχής, τους καταλαβαίνουμε από τα καταστροφικά αποτελέσματά τους και όχι από τον θόρυβο των όπλων. Αυτός ο πόλεμος είναι πλέον μια καθημερινή πραγματικότητα, την οποία τη βλέπουμε στις εφιαλτικές απώλειες της αμερικανικής οικονομίας ...Είναι ένας πόλεμος, τον οποίο τον βλέπουμε στις λίστες των δεκάδων εκατομμυρίων νέων ανέργων ...Είναι ένας πόλεμος, τον οποίο τον βλέπουμε στους έρημους —εξαιτίας τού lockdown— δρόμους των ΗΠΑ. Με το σημερινό Πραξικόπημα της απίστευτης νοθείας στις αμερικανικές εκλογές, είναι φανερό πως αυτός έχει φτάσει πλέον σε ένα οριακό σημείο ...Ένα Πραξικόπημα, το οποίο δεν είναι εναντίον τού Τραμπ, αλλά εναντίον τής ίδιας της Αμερικανικής Δημοκρατίας.

Το Πραξικόπημα αυτό —και το μεγάλο ρίσκο, το οποίο προϋποθέτει η δρομολόγησή του— είναι η απόδειξη ότι ο πόλεμος βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο του ...Στο σημείο αυτό, στο οποίο μπορεί πλέον να χρίσει «νικητή». Έτσι γίνεται πάντα στα παιχνίδια ισχύος και ο πόλεμος είναι ένα τέτοιο «παιχνίδι». Όταν ο ένας από τους δύο παίκτες αποφασίσει να τα παίξει ΟΛΑ για ΟΛΑ, το παιχνίδι βαδίζει προς το τέλος του, είτε το θέλει ο αντίπαλος είτε όχι. Αυτό είναι που γίνεται τώρα στις ΗΠΑ με ευθύνη των Δημοκρατικών. Είναι τόσο μεγάλο το ρίσκο αυτό, που η ταυτότητα του νικητή θα είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αποτέλεσμα του ρίσκου αυτού. Εκείνος, ο οποίος το επιχείρησε, είτε θα τα κερδίσει ΟΛΑ είτε θα τα χάσει ΟΛΑ ...Είτε θα καταλυθεί για πάντα η Δημοκρατία στις ΗΠΑ είτε —επίσης για πάντα— θα χαθεί ο πιο ισχυρός εχθρός που αυτή είχε ποτέ.

Ο εμφύλιος στις ΗΠΑ δεν μοιάζει με τους εμφυλίους που βλέπουμε στις ιστορίες των άλλων λαών του τελευταίου αιώνα τής ιδεολογικής «χλαπάτσας» ...Δεν είναι εμφύλιος μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής ιδεολογίας ...Είναι εμφύλιος μεταξύ διαφορετικών κεφαλαιοκρατών και εργαζομένων τής ίδιας ιδεολογίας ...Είναι ένας πραγματικός εμφύλιος, ο οποίος ξεκινάει από την πραγματική σύγκρουση των συλλογικών συμφερόντων μεταξύ των εμπλεκομένων μερών και όχι ένας εμφύλιος μεταξύ χαφιέδων, οι οποίοι «μεταφέρουν» διεθνείς και άρα εξωτερικές ιδεολογικές «συγκρούσεις» μέσα στις εθνικές τους κοινωνίες. Δεν είναι ένας πληρωμένος «εμφύλιος» πληρωμένων πρακτόρων, οι οποίοι κινούνται από εξωτερικά «ελατήρια» και απλά εμπλέκουν στα «παιχνίδια» τους τον λαό με προβοκάτσιες, για να φαίνεται κάποια δήθεν σύγκρουση συλλογικών συμφερόντων.

Ο αμερικανικός εμφύλιος είναι ένας εμφύλιος, ο οποίος οφείλεται σε «κάθετους» διαχωριστικούς «άξονες», οι οποίοι χωρίζουν την κοινωνία σε όμοια μέρη και όχι σε «οριζόντιους», οι οποίοι τη χωρίζουν διαφορετικές κοινωνικές τάξεις μεταξύ τους ...Είναι κοινωνικός εμφύλιος και όχι ταξικός. Ως εκ τούτου κοινωνικές είναι οι συγκρούσεις που τον αφορούν και όχι ταξικές. Είναι ένας εμφύλιος μεταξύ των όμοιων «υποκοινωνιών» μιας διχασμένης κοινωνίας και όχι ένας εμφύλιος διαφορετικών τάξεων της ίδιας κοινωνίας ...Είναι ένας πραγματικός πόλεμος και τα ελατήριά του είναι εσωτερικά.

Αυτό το χαρακτηριστικό του τον καθιστά ως τον πιο επικίνδυνο τύπο εμφυλίου, γιατί η βία του δεν αφορά πληρωμένους «επαναστάτες» και «κρατικές αρχές». Η βία του αφορά τους πάντες και μπορεί να «διατρέξει» την κοινωνία σε όλα της τα ύψη και τα βάθη. Είναι ένας επικίνδυνος πόλεμος μεταξύ ανθρώπων, οι οποίοι αγωνίζονται για την επιβίωσή τους και αυτού του είδους οι πόλεμοι είναι χωρίς όρους και όρια. Είναι ένας πόλεμος, ο οποίος μπορεί να γίνει απίστευτα βίαιος σε επίπεδο πολιτών —και μάλιστα οπλισμένων—, χωρίς καθόλου να έχει ανάγκη τις ηγεσίες εκείνες, οι οποίες που θα τον διαχειριστούν. Δεν έχει ανάγκη τις προβοκάτσιες από κάποιους επαγγελματίες «επαναστάτες», όπως αυτό γινόταν με τις ιδεολογικές «επαναστάσεις». Δεν έχει εξασφαλισμένες κάποιες «δικλείδες» ασφαλείας, οι οποίες να είναι σε θέση να τον παύσουν μέσα από κρυφές συμφωνίες των εμπλεκομένων μερών. Είναι ένας πόλεμος μέχρις εσχάτων, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει στο χάος, γιατί δεν έχει κάποιο σαφές όριο ή στόχο, ο οποίος να περιορίζει τον κάθε πολίτη που είναι έτοιμος να πυροβολήσει εκείνον, τον οποίο αντιλαμβάνεται ως εχθρό του και μπορεί να είναι ο γείτονάς του ή ο συμπολίτης του.

έχει κι άλλα μάγκες μου....ΕΔΩ

Βαρέθηκα να φοβάμαι ρε μάγκες....

Βαρέθηκα να φοβάμαι. «Τόσα χρόνια ρε παιδιά τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να φοβάμαι.

Στην αρχή φοβόμουν μη φτάσει η θύελλα και στη χώρα μας και δε μιλούσα, μέχρι που κάποια νύχτα άκουσα το βουητό της. Μετά, φοβόμουν μη μας κόψουν τα δώρα και δεν έβγαζα άχνα, μέχρι που ήρθαν τα Χριστούγεννα και τα δώρα κόπηκαν. Φοβόμουν μη μου μειώσουν τη σύνταξη και δεν έλεγα κουβέντα σε κανέναν, μέχρι που κάποια χρονιά βρήκα τη σύνταξη κουτσουρεμένη...ΘΑ ΚΑΝΩ ΝΤΟΥ ΒΡΕ ΠΟΝΗΡΟΙ......

Δώσε χωρίς να θυμάσαι και πάρε χωρίς να ξεχνάς....Μαίρη Τσιχλή

Όλες οι σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές στηρίζονται στο δούναι και λαβείν, στο πάρε δώσε. Όμως, δεν είναι υποχρεωτικό να πάρουμε πίσω όλα όσα δώσαμε, διότι όπως είναι γνωστό πριν μπει κάποιος σε μια σχέση δεν υπογράφει κανένα συμβόλαιο που καθορίζει τι θα δώσει και τι θα πάρει με ακρίβεια και σαφήνεια. Το κάθε μέλος μιας σχέσης προσφέρει ό,τι θέλει να διαθέσει από τα ψυχικά του αποθέματα. Δεν υπάρχουν σαφώς καθορισμένα όρια, δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτό.

Επίσης, κάποιος μπορεί να έχει ένα καλό οικονομικό υπόβαθρο, ενώ κάποιος άλλος όχι, για αυτό και δεν είναι δίκαιο να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Ο καθένας προσφέρει ό,τι έχει στη διάθεσή του: αγάπη, ενδιαφέρον, στοργή, υλικά αγαθά. Βγάζεις και δίνεις από την ψυχή σου, χωρίς να χτυπάς πράγματα. Το κάνεις επειδή θέλεις και επειδή μπορείς. Επειδή νιώθεις πράγματα για το έτερόν σου ήμισυ, επειδή θέλεις να το κάνεις ευτυχισμένο και όταν βλέπεις την ευτυχία να καθρεπτίζεται στα μάτια του, νιώθεις ηθική ικανοποίηση, αισθάνεσαι ότι αξίζεις όλα τα καλά του κόσμου, επειδή το κατάφερες. Ανεκτίμητο αυτό το συναίσθημα. Η αγάπη βέβαια δε μπορεί να είναι μετρημένα κουκιά. «Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο να μετράς τι πήρες εσύ, τι εγώ τι ο άλλος. Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις το σκασμό ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες», όπως είχε πει χαρακτηριστικά και η μεγάλη συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη. Η αγάπη προϋποθέτει θάρρος, αυταπάρνηση, αυτοθυσία βρίσκεται μακριά από εγωισμούς και μιζέριες. Ή αγαπάς και ερωτεύεσαι με όλη σου τη δύναμη ή αδιαφορείς. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Και αν δεν νιώθεις έτοιμος να έρθεις αντιμέτωπος με αυτά τα πηγαία συναισθήματα και να πολεμήσεις μέχρι τέλους για αυτά, τότε μην ανησυχείς σίγουρα θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα έκανε τα πάντα για να έχει ευχαριστημένο τον άνθρωπό του. Aν δεν φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και μια γνωστή λαϊκή ρήση. Πολλές φορές ηχεί στα αυτιά μου μια φράση που μου έλεγε συχνά ο παππούς μου, άνθρωπος παλαιών αρχών, λεβέντης σε όλα του. «Δώσε χωρίς να θυμάσαι και πάρε χωρίς να ξεχνάς». Και συμπλήρωνε μετά: «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος». Τον άνθρωπο που μας ευεργέτησε, είτε πρόκειται για φίλο, είτε πρόκειται για σύντροφο δεν πρέπει να τον ξεχνάμε ποτέ. Θα πρέπει πάντα να τον ευγνωμονούμε και να είμαστε οποιαδήποτε στιγμή έτοιμοι να ανταποδώσουμε το καλό που μας έκανε κάποτε. Ο καθένας δίνει ότι έχει στην ψυχή του, ό,τι υπάρχει στον κήπο του, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Χριστός στις παραβολές του. Αν εκεί έχει ριζώσει το καλό, τότε μόνο αυτό θα βλέπει, μόνο αυτό θα αντικατοπτρίζεται στις επαφές με τους ανθρώπους γύρω του. Αν όμως στην καρδιά του έχει φωλιάσει το κακό, η μιζέρια, το μίσος, τότε αυτά θα ανακαλύπτει σε κάθε στιγμή της ζωής του. Σύμφωνα με την ψυχολογία, η υπόθεση αυτή σίγουρα σχετίζεται με την οικογένειά καταγωγής, αλλά και με τα πρόσωπα αναφοράς μας στα πρώτα στάδια της ζωής μας. Aν ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας στα πρώτα αναπτυξιακά μας στάδια, τότε θα δομούμε σχέσεις αγάπης, οικειότητας, εμπιστοσύνης στην ενήλικη ζωή μας. Έτσι, δεν θα ψάχνουμε πάντα τον κακό λύκο στο τέλος του παραμυθιού, αλλά αντίθετα θα καλούμαστε να ανακαλύψουμε σε κάθε περίσταση το καλό σε όλες τις εκφάνσεις του. -Sponsored Ad-

Λιαντίνης: Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα

«Λάβε τη σύγχρονη Ελλάδα σαν ποσότητα και σαν ποιότητα, για να μιλήσουμε με «κατηγορίες». Κι έλα να μας περιγράψεις τι βλέπεις. Σαν ποσότητα πρώτα. Αν αντικρύσουμε τον πληθυσμό της γης σε κλίμακα μικρογραφική ένα προς πέντε εκατομμύρια, 1 : 5 x 10(στην 6η), θα βρούμε πως ο πληθυσμός του πλανήτη μας είναι ένα χωριό από χίλιους κατοίκους.

Ανάμεσα σ' αυτούς τους χίλιους οι Έλληνες είμαστε δύο άνθρωποι, που τρεκλοπατάμε και αρκουδίζουμε μέσα στο πλήθος. Ζαλισμένοι και φουκαράδες ξετρέχουνε να συναντηθούν μεταξύ τους. Αν τα καταφέρουν να μη σκυλοφαγωθούν, ζητούν να συνεννοηθούν με τους άλλους. Σε μια γλώσσα που δε μιλιέται, και σε μια γραφή που δε διαβάζεται. Λίγο μουστάκι, λίγο πρικοιούλι, χρώμα τέτζερη αγάνωτου, ζουνάρι, βέλεσι, φούντα, κι αμάν αμάν. Σερβιτόροι και αγωγιάτες όλοι μας. Και κακοί σαράφηδες του μάρμαρου, του ήλιου, και της θάλασσας. Σαν ποιότητα ύστερα. Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντί της εμάς τους νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί νά 'χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους; Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς Έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο. Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά; Σχέση με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι Γάλλοι, οι Εγγλέζοι και οι Γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε. Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι*, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών. Οι ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους. Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.**» ------------------------ * Η λέξη Balkanisierung (Βαλκάνια) για τους γερμανούς σημαίνει την εθνική ανακατωσούρα. Ένα μωσαϊκό από μικροκρατίδια που δεν ξεχωρίζεις το ένα από το άλλο. ** Βλ. το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Αποκριάτικη νυχτιά". Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια. Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα Αναρτήθηκε από geo pi

Γιατί πιστεύουμε στα παραφυσικά φαινόμενα; Ένας ψυχολόγος εξηγεί

Πιστεύετε στα παραφυσικά φαινόμενα; Ως ερευνητής ψυχολόγος, είμαι εκπαιδευμένος να είμαι επιφυλακτικός. Όσο και να θέλω να πιστέψω σε υπερφυσικά φαινόμενα, γνωρίζω ότι οι έρευνες δεν υποστηρίζουν την ύπαρξη νοητικής τηλεπάθειας, μαντικών ικανοτήτων, τηλεμεταφοράς ή φαντασμάτων. Συχνά, αυτό που πιστεύουμε ότι είναι παραφυσικό, προκαλείται στην πραγματικότητα από φυσικά φαινόμενα.

Δεν είμαι εδώ για να σας πω τι να πιστεύετε – κάποιοι από τους φίλους και την οικογένειά μου πιστεύουν στα φαντάσματα, στην αστρολογία και στη μαντεία – αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι όταν οι άνθρωποι αγνοούν φυσικές, συχνά ψυχολογικές εξηγήσεις για συμβάντα και αμέσως πιστεύουν στο υπερφυσικό. Ακόμα χειρότερα, είναι η επιθυμία μας να πιστεύουμε στο υπερφυσικό που μας κάνει θύματα κάποιων ανθρώπων, και χρειάζεται να μπορούμε να τους αντικρούσουμε. Αφού λοιπόν η επιστήμη μας λέει ότι τα υπερφυσικά φαινόμενα δεν είναι αληθινά, γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε αυτά; Μέρος του λόγου είναι οι γνωσιακές προκαταλήψεις που μας ξεγελούν. Η «εκ των υστέρων» πλάνη Είχατε ποτέ ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί; Ας πούμε ότι κάποιος από την οικογένειά σας θα αρρωστήσει και λίγες μέρες μετά μαθαίνετε ότι ο πατέρας σας έχει πνευμονία. Τότε λέτε στον εαυτό σας «Το ήξερα!». Είναι αυτό απόδειξη ότι έχετε μαντικές ικανότητες ή είναι μια πλάνη; Η «εκ των υστέρων» πλάνη είναι η ανθρώπινη τάση να πιστεύουμε ότι γνωρίζαμε κάτι πριν συμβεί, αλλά το αναγνωρίζουμε μόνο μετά από μια τέτοια σύμπτωση. Αυτή η πλάνη μας κάνει να σκεφτούμε ότι μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον. Προκατάληψη επιβεβαίωσης Έχετε ποτέ πάει σε έναν μελλοντολόγο ή έχετε δει κάποιον που να διαβάζει σκέψεις; Φαίνεται να έχουν κάποια υπερφυσική ικανότητα να μαθαίνει για εμάς και για το μέλλον μας. Ο μάντης μας λέει ότι θα γνωρίσουμε έναν «ψηλό, μελαχρινό άνδρα» και λίγες μέρες αργότερα γνωρίζουμε έναν τέτοιο άνθρωπο. Η πραγματικότητα είναι ότι η πλάνη επιβεβαίωσης μας κάνει να πιστεύουμε στη μελλοντολογία λόγω της τάσης μας να αναζητάμε πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τις αρχικές μας πεποιθήσεις (ότι θα γνωρίσουμε κάποιον ψηλό, μελαχρινό) και αγνοούμε τις μη επιβεβαιωτικές πληροφορίες (όλες τις άλλες μας γνωριμίες εκείνων των ημερών). Συσχέτιση και αιτιότητα Πρόκειται για μια προκατάληψη που συμβαίνει όταν πράγματα φαινομενικά άσχετα συμβαίνουν μαζί. Η προκατάληψη αυτή τείνει να κάνει μια αιτιώδη σύνδεση, πιστεύοντας ότι το ένα πράγμα προκάλεσε στην πραγματικότητα το άλλο. Για παράδειγμα, διαβάζουμε μια αστρολογική πρόβλεψη που μας λέει ότι θα έρθουν δύσκολες μέρες και ύστερα όντως άσχημα πράγματα μας συμβαίνουν. Νομίζουμε ότι αυτά τα δύο συνδέονται, αν και δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και έτσι ενδυναμώνεται η πεποίθησή μας στην αστρολογία. Αυτές οι προκαταλήψεις λειτουργούν μαζί και συνδυαστικά ώστε να πιστέψουμε σε υπερφυσικά φαινόμενα, αν και η συστηματική έρευνα επαναλαμβάνει ότι δεν υπάρχουν. Ronald E. Riggio, Ph.D., ψυχολόγος

ΞΕΚΙΝΗΣΕ το ΤΕΛΟΣ τού ΚΟΣΜΟΥ;

Είναι πλέον ορατή η παγκόσμια συνωμοσία …της πανδημίας !!!

Τα διεθνή ΜΜΕ και τα social media πρόδωσαν τους λαούς !!! Τι σχέση έχει το Ολοκαύτωμα με το lockdown; Πού οδηγούνται οι συνωμότες; Το Ολοκαύτωμα ήταν η μεγαλύτερη απάτη στην ανθρώπινη ιστορία …Ήταν το μεγάλο «κόλπο» των Σιωνιστών. Δημιούργησε εκείνες τις συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, οι οποίες επέτρεψαν στους Εβραίους να γίνουν μέσα σε λίγες δεκαετίες ο πιο «πετυχημένος» λαός στον κόσμο …Πώς δεν θα γινόταν οι πιο «πετυχημένοι; …Ποιος δεν μπορεί να γίνει πλούσιος, αν γνωρίζει από την προηγούμενη ημέρα τους κερδοφόρους «αριθμούς» τού ΛΟΤΤΟ; Αυτό ακριβώς συνέβη με τους Εβραίους, οι οποίοι υπερείχαν όλων των υπολοίπων μέσα σε όλες τις κοινωνίες. Ως «θύματα» απολάμβαναν τεράστιες αποζημιώσεις, προνομιούχες χρηματοδοτήσεις, απαλλαγή φορολογίας και προστασία δραστηριοτήτων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τού Δυτικού Κόσμου. Κανένας ανταγωνισμός δεν μπορούσε να σταθεί απέναντί τους …Με όλα τα «μέσα» στη διάθεσή τους, «σάρωναν» όλους τους χώρους τής οικονομίας. Απολαμβάνοντας μια πρωτοφανή προστασία, άρχισαν να παίρνουν στα χέρια τους όλα εκείνα τα «εργαλεία», τα οποία συνδέουν την εξουσία με την οικονομία και με την κακή τους χρήση μπορούν να παραμορφώσουν το σύνολο της κοινωνικής και οικονομικής λειτουργίας. Έχοντας εξειδικευτεί στην εθνική τους «κλάψα», επιχειρούσαν πράγματα, τα οποία κανένας άλλος λαός δεν θα τολμούσε. Με «φτηνά» —λόγω προνομίων— χρήματα αγόραζαν τα πάντα. Για πρώτη φορά στην ιστορία, χρήμα (FED, τράπεζες), ενέργεια (πετρέλαιο, αραβικά καθεστώτα), πληροφορία (δημοσιογραφικά Networks, Social media, Hollywood) και «τρομοκρατία» (τρομοκρατικές οργανώσεις, Antifa, BLM) κλπ. ελέγχονταν από το ίδιο κέντρο …και από τον ίδιο λαό. Όποιος αντιδρούσε, έπαιρνε την «ταμπέλα» τού Αντισιωνιστή και τον «κατασπάραζαν» —είτε πνευματικά είτε βιολογικά— οι ίδιοι με τα δικά τους «εργαλεία». Μέχρι το 1999 το πεινασμένο γυφταριό τού 1945 είχε μετατραπεί σε παγκόσμια Elite και έλεγχε τα πάντα. Τότε αποφάσισαν τον νικηφόρο ενδοχριστιανικό τους «πόλεμο» να τον κάνουν Παγκόσμιο. Όταν ο Γκρίνσπαν κήρυξε τον «πόλεμο» στους λαούς με το φτηνό χρήμα, όλοι γνώριζαν το πού θα κατέληγε το παιχνίδι αυτό …Όλοι γνώριζαν ότι θα συγκεντρώνονταν το παγκόσμιο χρήμα στις δικές τους χρηματιστηριακές και χρηματοοικονομικές «φούσκες» και εκεί θα γίνονταν όλοι οι πλούσιοι του κόσμου «όμηροί» τους. Θα μετέτρεπαν την παγκόσμια οικονομία σε ένα παιχνίδι απληστίας τύπου Monopoly, που, ακόμα και τα παιδιά γνωρίζουν ότι, σε αυτό το παιχνίδι «νικά» πάντα ο Τραπεζίτης …Αυτός, ο οποίος τυπώνει το χρήμα είναι, ο νικητής …και αυτοί ήταν οι Σιωνιστές. Οι Σιωνιστές, οι οποίοι είχαν εκμεταλλευτεί το Ολοκαύτωμα —και πλέον έλεγχαν τον Δυτικό Κόσμο—, θα επιτίθονταν με τους ίδιους όρους στον υπόλοιπο κόσμο. Μέσα σε 20 χρόνια ο Παγκόσμιος χώρος είχε ομογενοποιηθεί …όπως ο χριστιανικός. Αυτό, το οποίο ξεκίνησε ως τραπεζικό παιχνίδι μιας «πυραμίδας» που έγινε παγκόσμια «φούσκα», έγινε η σημερινή Παγκοσμιοποίηση και βέβαια η Πανθρησκεία την οποία ευαγγελίζονται. Αυτό είναι που προσπαθούν να επιβάλουν τώρα, γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν διαφορετικά ως παγκόσμιοι και υπερεθνικοί παράγοντες με μια συγκεκριμένη εθνική και θρησκευτική ταυτότητα. Γι’ αυτόν τον λόγο «ανακατεύουν» λαούς και θρησκείες. Αυτό το κάνουν, για να μπορούν να περνούν «απαρατήρητοι» μέσα σε όλα τα κράτη …Αυτό, το οποίο κατάφεραν στις πολυεθνικές και πολυθρησκευτικές ΗΠΑ των μεταναστών, θέλησαν να το «μεταφέρουν» σε ολόκληρο τον κόσμο …Οι λίγοι μεγιστάνες και εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικοί τής εβραϊκής Elite να «ανακατεύονται» και άρα να «κρύβονται» πίσω από τους πολλούς φτωχούς τής πρωτοφανούς πολυεθνικής και πολυθρησκευτικής λαθρομετανάστευσης. Θεωρώντας πως έφτασαν στο τέλος τού σχεδιασμού, επιχειρούν πλέον να γίνουν και πρακτικά οι ιδιοκτήτες τού Πλανήτη. Το σημερινό lockdown και η πανδημία τού Κορονοϊού αποτελούν τη φυσική συνέχεια του Ολοκαυτώματος και του «πυροβολισμού» τού Γκρίνσπαν. Ολόκληρος ο σχεδιασμός τους βασίζεται σε αυτόν τον «ιό» και βέβαια στο εκ των προτέρων υπάρχον «εμβόλιό» του …Με το lockdown θέλησαν πρωταρχικά να κρύψουν τη μεγάλη «ληστεία» των ΗΠΑ, η οποία θα τους επέτρεπε να «απογειωθούν» …Με τον τρόμο τής πανδημίας προσπαθούν να επιβάλουν μια νέα παγκόσμια και ενιαία φασιστική νομοθεσία, η οποία δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να αντιδρά και να τους αμφισβητεί. Έχοντας εκ των προτέρων και το «εμβόλιο» για τον δικό τους «ιό», θεώρησαν πως, μόλις τελείωνε ο σχεδιασμός τους, θα μπορούσαν να κάνουν ένα νέο restart …Άλλη μία εφαρμογή τής γνωστής εβραϊκής νοοτροπίας …Τη δική τους «πανδημία», η οποία θα τους έκανε βαθύπλουτους, θα τη «νικούσαν» με το αζημίωτο …Οι λαοί καί θα τους ευγνωμονούσαν σαν «σωτήρες» καί θα τους πλήρωναν ταυτόχρονα ! Αυτό είναι το μεγάλο «κόλπο», το οποίο βέβαια —όπως όλα τα «κόλπα»— εμπεριέχει και την έννοια του ρίσκου γι’ αυτόν που το επιχειρεί. Αυτό είναι που βλέπουμε τώρα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το τέλος του. Μέσα στην «αντάρα» τού lockdown, ρευστοποίησαν τον πλούτο τής παγκόσμιας χρηματιστηριακής «φούσκας» και τώρα πλέον «αγοράζουν», στην κυριολεξία, τον Πλανήτη …Με μια πρωτοφανή στην παγκόσμια οικονομική ιστορία «ρευστότητα» —των πολλών χιλιάδων δις— σαρώνουν τα πάντα …Μετά από μια πρωτοφανή αλλαγή των εθνικών νόμων, σαρώνουν τα πάντα …Εθνικά και θρησκευτικά ξένοι οι ίδιοι αγοράζουν τις πατρίδες των λαών. Σε έναν Πλανήτη, όπου οι πάντες είναι βυθισμένοι στα χρέη και προσπαθούν να σωθούν ξεπουλώντας το απολύτως απαξιωμένο κεφάλαιό τους, οι Σιωνιστές εμφανίζονται και αγοράζουν τα πάντα. Εδώ βρίσκεται το ρίσκο, και το ρίσκο αυτό τώρα θ’ αρχίσει να φαίνεται. Τώρα, που ανέβηκαν μόνοι τους —και με απάτη— στην «κορυφή» τού Κόσμου, θα δουν ότι δεν είναι μόνοι τους …Εκεί θα συναντήσουν Αυτόν που δεν πρέπει, και αυτό δεν θα τους αρέσει …Θα τους γκρεμίσει από την κορυφή και θα τους στείλει εκεί όπου τους άφησε όταν Τον πρωτοσυνάντησαν …Θα τους στείλει στην έρημο να περιμένουν το Μάννα για να επιβιώσουν …Θα βιώσουν αυτό, το οποίο πάντα εύχονταν στους εχθρούς τους …Θα χάσουν τα ΠΑΝΤΑ, τώρα, που τα απέκτησαν ΟΛΑ …Η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία τού κόσμου είναι θέμα χρόνου ν’ αποκαλυφθεί …και να τιμωρηθεί ανάλογα. Οι θεομπαίχτες, οι οποίοι αδίκησαν όσο κανείς άλλος το ανθρώπινο είδος, είναι θέμα χρόνου να τιμωρηθούν !!! Όποιος έχει «μάτια», ήδη βλέπει τα «άλογα» τού «Φαραώ» να αχνοφαίνονται στον «ορίζοντα» της ιστορίας …Τα «άλογα» της Αποκάλυψης βρίσκονται «πίσω» τους …Το ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ τώρα ξεκινά !!! πηγή

«Τα σώματά μας θα χαθούν… από μας θα μείνει αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές» | Ν. Εγγονόπουλος

Ο έρωτας.

Η μεγαλύτερη επανάσταση. Προϋποθέτει αρετή και τόλμη, σαν την ελευθερία. Μαζί πάνε αυτοί οι ταξιδιώτες. Μόνο μία ελεύθερη ψυχή μπορεί να τολμήσει να ερωτευτεί πραγματικά. Ελευθερία…Το μόνο που χρειάζεται για να εισέλθεις στον Παράδεισο. Ελεύθερος να είσαι. Πίσω απ’ τα πέπλα να βλέπεις. Να έχεις καθαρή συνείδηση. Στην εποχή μας ο έρωτας ξεψυχάει. Γέμισε ο τόπος φοβισμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που στραπατσάρουν τον Έρωτα για να χωρέσει στις μικρές ψυχές τους. Τον κόβουν κομματάκια, τον ακρωτηριάζουν κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί πονάει να είσαι ερωτευμένος. Πολύ φθηνή τώρα είναι η απομίμηση και αφήνει πικρά συναισθήματα. Μισοτελειωμένα έργα τέχνης που αποπνέουν μελαγχολία και ήττα. Άλλοι είναι όμως οι κανόνες σ’ αυτό το παιχνίδι. Θαρραλέος πρέπει να είσαι και μεγαλόψυχος. Να βουτήξεις στο κενό με την ελπίδα να βγάλεις φτερά. Αλλά αλίμονο. Έρωτας σήμερα σημαίνει συμβιβασμός και συμφέρον. Σημαίνει εκμετάλλευση και ανταγωνισμός. Σημαίνει παιχνίδι εξουσίας. Ο αποπροσανατολισμός είναι πλήρης. Αντί για λουλούδια, καρφιά. Αντί για όμορφα λόγια, κριτική. Αντί για άνευ όρων αποδοχή, εγωισμός. Αν θεωρήσουμε ότι είμαστε κομμάτια ενός παζλ, που βρίσκοντας το έτερον ήμισυ ολοκληρώνουμε την εικόνα, τότε θα αντιληφθούμε πόσο μεγάλη ευθύνη έχουμε για την τελική απεικόνιση. Διότι μόνο όταν αναλάβεις όλη την ευθύνη να κάνεις εσένα αλλά και τον άλλο ευτυχισμένο, μόνο τότε καταλαβαίνεις τι θα πει Έρωτας. Όταν δώσεις με ανιδιοτέλεια. Όταν παραδοθείς με αθωότητα. Όταν τολμήσεις να πεις σ’ αγαπώ. Όταν τολμήσεις να είσαι ρομαντικός μέσα σε μία χυδαία εποχή. Ο Έρωτας είναι η μεγαλύτερη επανάσταση… «Τα σώματά μας θα χαθούν, θα σβήσουν, από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές» Νίκος Εγγονόπουλος, 1910-1985

Η σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου

Ρώτησαν κάποτε τον Βόλφγκανγκ Γκέτε, τον μεγάλο Γερμανό ρομαντικό ποιητή, αν η ζωή του ήταν ευτυχισμένη. Η απάντηση: «Βέβαια, έζησα μια ζωή πολύ ευτυχισμένη, αλλά δεν θυμάμαι να έχω περάσει έστω και μία μόνο βδομάδα ευτυχίας». Το μήνυμα που περιέχεται στην απάντηση είναι πολύ σαφές: η ευτυχία δεν βρίσκεται στην απαλλαγή από προβλήματα, αλλά στη χαρά να ξεπερνάμε τα προβλήματα. Το να αντιμετωπίζουμε προβλήματα και να τα λύνουμε με τη δράση, τη φαντασία και την αποφασιστικότητά μας είναι το μυστικό μιας ευτυχισμένης ζωής. Το μήνυμα που μας άφησε ο Γκέτε είναι σαφές και, κατά τη γνώμη μου, όλα τα νέα τεχνολογικά εργαλεία, συνοδευόμενα από τη συνεχή αναζήτηση ευκολιών και ανέσεων, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να τον δικαιώνουν. Ακόμη και σήμερα, οι κοινωνιολογικές έρευνες για την ευτυχία των προσώπων αποκαλύπτουν τα ίδια ποσοστά υποκειμένων που ισχυρίζονται ότι δεν είναι ικανοποιημένα. Η συνολική ποσότητα δυσθυμίας δεν φαίνεται να έχει μειωθεί με την έλευση της ψηφιακής εποχής. Το διαδίκτυο μας προσφέρει μια πρωτόγνωρη ποσότητα δυνατοτήτων, επιτρέποντας σε όποιον έχει μια μικροσκοπική ηλεκτρονική συσκευή στην τσέπη του να διαθέτει πρόσβαση σε απέραντη γνώση, σε κάθε τόπο και σε απευθείας σύνδεση. Αυτό το απίστευτο θαύμα της τεχνολογίας, όπως και πολλά άλλα, έχει μια σκοτεινή πλευρά. Όταν ήμουν νέος, όπως και τόσοι άλλοι συγκαιρινοί μου, νόμιζα ότι αυτό που μας εμπόδιζε να υλοποιήσουμε κάθε επιθυμία μας ήταν η έλλειψη γνώσης. Σήμερα, αν θέσω ένα ερώτημα στο Google, πολύ πιθανά ο αριθμός των απαντήσεων που θα μου δοθούν θα υπερβαίνει τα δύο ή τρία εκατομμύρια· πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να τις διαβάσω όλες ή έστω να φανταστώ το περιεχόμενό τους. Αν προηγούμενα το πρόβλημα ήταν η έλλειψη γνώσης, σήμερα είναι η υπεραφθονία της. Για να το πούμε απλά: είναι αδύνατο να καταπιεί κανείς, να χωνέψει και να αφομοιώσει αυτή την πελώρια ποσότητα πληροφοριών. Και αυτό το πράγμα μας τρομάζει εξίσου. Μια άλλη παράπλευρη ζημιά, που αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε, είναι η απώλεια της ικανότητας να σκεφτόμαστε μακρόπνοα. Έχουμε όλο και λιγότερη υπομονή, μολονότι γνωρίζουμε ότι, για να πετύχουμε μεγάλους στόχους, πρέπει να ξέρουμε να περιμένουμε. Καθώς προχωράμε, πρέπει να ξεπερνάμε τα εμπόδια που συναντάμε· εμπόδια που δεν είχαμε προβλέψει και που γι’ αυτό μας αιφνιδιάζουν, περιπλέκουν τα σχέδιά μας και παρεμβάλλονται ανάμεσα σε μας και την επιτυχία. Σήμερα θέλουμε τα πάντα και αμέσως, αναζητώντας μια άμεση ικανοποίηση. Όταν η σύνδεση με το διαδίκτυο είναι αργή, νιώθω αμέσως απογοήτευση και οργή. Δεν είμαι πλέον ικανός να περιμένω και κάθε στιγμή που περνάει μου φαίνεται σπαταλημένη. Μια άλλη αξιοσημείωτη παράπλευρη ζημιά είναι η απώλεια της ικανότητας να αποθηκεύουμε πληροφορίες στον νου μας. Είμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να αφομοιώνουμε τη γνώση και να τη διατηρούμε στη μνήμη μας και ο λόγος είναι κατεξοχήν πρακτικός. Σήμερα οι πληροφορίες είναι περισσότερο διαθέσιμες από όσο υπήρξαν οποτεδήποτε άλλοτε. Για να βρούμε μια σημαντική πληροφορία, δεν χρειάζεται πλέον να μελετήσουμε εκατοντάδες ή χιλιάδες βιβλία στη βιβλιοθήκη. Δεν χρειάζεται ούτε καν να πάμε στη βιβλιοθήκη για να συμβουλευτούμε ένα βιβλίο. Μπορούμε να κάνουμε τις έρευνές μας καθισμένοι άνετα στον καναπέ του σπιτιού μας. Τελικά δεν οφείλουμε πλέον να φορτώνουμε το φτωχό μας μυαλό με πληροφορίες, που σήμερα είναι όλο και περισσότερο διαθέσιμες ή μπορούμε να τις συμβουλευτούμε σε κάποιον server. Αυτές οι πληροφορίες όμως, καθώς βρίσκονται σε έναν τόπο διαφορετικό από το μυαλό μας, δεν φιλτράρονται από τη σκέψη μας. Δεν περνούν μια περίοδο «επώασης» ούτε αναπτύσσονται μέσα μας. Ετσι, εμείς δεν τις επεξεργαζόμαστε ούτε συνειδητά ούτε ασυνείδητα. Εγώ συχνά, μετά από αυτή τη διαδικασία «επώασης», ξυπνώ με μια πλήρη και ολοκληρωμένη φράση στον νου μου, ακόμη και αν δεν ψάχνω συνειδητά την απάντηση σε κάποιο συγκεκριμένο ερώτημα. Ξαφνικά, η απάντηση μου έρχεται στον νου, σαν να φιλτραρίστηκε με ώσμωση από το ασυνείδητο στη συνείδησή μου. Ο νους εργάζεται, ανακυκλώνει δεδομένα και πληροφορίες, ακόμη και αν εμείς δεν το συνειδητοποιούμε. Όταν όμως οι πληροφορίες που προορίζονται για τον εγκέφαλό μας παραμένουν στους servers, το πιο σημαντικό όργανό μας μένει χωρίς υλικό προς επεξεργασία. 'Ενας αυξανόμενος αριθμός ψυχολόγων φοβάται ότι μακροπρόθεσμα αυτό το φαινόμενο θα έχει αρνητική επίπτωση στην ανθρώπινη δημιουργικότητα. Σε τελική ανάλυση, η δημιουργικότητα έγκειται στο να κάνουμε συνθέσεις, να αναδιατυπώνουμε και να αναδιατάσσουμε τις διάσπαρτες, διάχυτες και ανάκατες πληροφορίες που βρίσκονται ήδη κάπου στο νευρικό μας σύστημα. Διάφορες έρευνες οδήγησαν στην ανακάλυψη ότι, μεταξύ των πιο απρόβλεπτων, απροσδόκητων και ισχυρών επιπτώσεών του, το διαδίκτυο ωθεί τους πιο επίμονους χρήστες του να περνούν τον περισσότερο χρόνο τους με πρόσωπα που συμμερίζονται τις ίδιες γνώμες. Το διαδίκτυο δημιουργεί το ισοδύναμο μιας κλειστής κοινότητας (ή gated community) για όποιον έχει στη διάθεσή του έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Μια gated community δεν είναι παρά ένας αποκλειστικός τόπος στον οποίο πληρώνει κάποιος μια περιουσία για να αγοράσει ένα διαμέρισμα σε μια συνοικία προστατευόμενη από φρουρές ασφαλείας. Μόνον τα πρόσωπα που έχουν προσκληθεί ή έχουν την άδεια των κατοίκων μπορούν να μπουν. Το θέλγητρο αυτών των κοινοτήτων είναι ότι μας δίνουν τη δυνατότητα να ζούμε μαζί με πρόσωπα όμοια με μας. Ζώντας σε μια κοινότητα αυτού του τύπου, δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο να καυγαδίζουμε με τον γείτονα, να συγκρουόμαστε μαζί του για πολιτικά, ιδεολογικά ή όποια άλλα θέματα. Χάρη στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, σήμερα μπορούμε να πετύχουμε το ίδιο θαυμαστό αποτέλεσμα, χωρίς να χρειάζεται να αγοράσουμε ένα πολύ ακριβό διαμέρισμα σε μια gated community. Όταν πέφτουμε σε μια σελίδα στο διαδίκτυο που εκφράζει μια ιδέα αντίθετη από τη δική μας, που δεν μας αρέσει ή δεν τη συμμεριζόμαστε, αντί να σκεφτούμε τους λόγους που οδήγησαν στη διατύπωσή της -αναμφίβολα κάθε ιδέα είναι καρπός ενός συλλογισμού- ή και να σκεφτούμε θέσεις και επιχειρήματα για να υποστηρίξουμε τη δική μας άποψη και να αντικρούσουμε την άλλη, περιοριζόμαστε στο να πατήσουμε το πλήκτρο «cancel» και να περάσουμε στην επόμενη σελίδα. Ουσιαστικά, στη διάρκεια των εφτάμισι ωρών που περνάμε καθημερινά στο διαδίκτυο, θα μπορούσαμε να μη συναντήσουμε κανέναν διαφορετικό από μας. Αν ο κόσμος online είναι εξ ορισμού ομόψυχος, όταν διακόπτουμε τη σύνδεση η κατάσταση γίνεται ριζικά διαφορετική, ποικιλόμορφη και ετερογενής. Τα πρόσωπα συγκρούονται, έχουν ιδέες διαφορετικές και μερικές φορές ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Στην ουσία, ο κόσμος offline, από την ίδια του τη φύση, βασίζεται στη σύγκρουση. Ορισμένοι σκέφτονται όπως εμείς, άλλοι διαφωνούν ολικά με μας και εμείς, από τη μεριά μας, αποστρεφόμαστε και απορρίπτουμε τις ιδέες άλλων. Είμαστε προορισμένοι να ζούμε σε αυτόν τον κόσμο. Αναρτήθηκε από geo pi

η ζωή έχει αγριέψει..

 

Evangello Anagnos

Πρίν λίγες μέρες παιδιά,πέρασα από ένα συνοικιακό μπακάλικο,να ψωνίσω λίγα πράγματα. Ενα μαγαζί αυθεντικό,"αλλά παλιά",γεμάτο υπέροχες μυρωδιές από το παρελθόν ! Αυτά που πήρα τελικά ήταν δυό σακούλες όλο κι όλο,τα φόρτωσα στο αμάξι κι έφυγα.Παρκάρω λοιπόν στο σπίτι μου και...."ντριιιιν" το κινητό. Ηταν ο Μανωλιός ο φίλος μου,γείτονας, χρόνια τώρα, Τα σπίτια μας το ένα απέναντι στο άλλο. <<Τσακίσου ρε,μου λέει,έλα πάνω να πιούμε ρατσές...τώρα ακούς;>> <<η κυρά έχει φτιάσει και χοχλιούς>> τι να πώ εγώ..όχι;;;δεν υπάρχει περίπτωση..έχει δυό καραραμπίνες ο κρητήκαρος και κάτι χέρια σαν φτιάρια οικοδομής! Αφήνω λοιπόν τις σακούλες στο αμάξι μου,στο κάθισμα του συνοδηγού, κλειδώνω και χτυπάω το κουδούνι τους. Είπαμε τις μαλακίες μας,γελάσαμε,τα τσούξαμε. Οι καημένοι οι χοχλοί, παρκάρανε στο στομάχι μας, αφήνοντας το "σπιτάκι" τους σε βαθιά πιατέλα σαν κρατήρας. Πέρασε η ώρα όμορφα, ώσπου ο Μορφέας άρχισε να μας χτυπά την πλάτη...νυστάξαμε βλέπεις. Σηκώθηκα, τους ευχαρίστησα, ασπαστήκαμε είπα και τις καληνύχτες μου κι έφυγα. Διέσχισα τον δρόμο και πλησιάζω το αμάξι να πάρω τις σακούλες. Ξεράθηκα. Το τζάμι σπασμένο και οι σακούλες είχαν βγάλει φτερά από...κόνδορα. Οι ρατσές του Μανωλιού,άρχισαν να βγαίνουν από τα μάτια μου, (εγκεφαλικό σκέφτηκα),η καρδιά μου άρχισε να χορεύει σαν τα κωλομέρια από τις Βραζιλιάνες στο Ρίο,τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Ανοιξα την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και κάθισα να συνέλθω. Τελικά ρε μάγκες,με συνέφερε η λογική! Είπα μέσα μου <<κι αν ήταν φτωχαδάκια; Μπατίρια ρε παιδί μου και δεν είχαν τίποτα να φάνε;;>>Δε πάνε στο διάολο και οι σακούλες...χαλάλι τους...το ίδιο θα έκανα και γώ αν πείναγα...το τζάμι ποιος πληρώνει τώρα. Υ.Γ. φιλαράκια ΠΡΟΣΟΧΗ, η ζωή έχει αγριέψει..

Φρίντριχ Νίτσε: Η αγάπη επιθυμεί, ο φόβος αποφεύγει

 

Απατηλό και όμως βάσιμο

Όταν βαδίζει κανείς στο χείλος μιας αβύσσου η διασχίζει ένα βαθύ ποτάμι πάνω σε μια σανίδα, χρειάζεσαι μια κουπαστή,, όχι για να κρατηθεί απ' αυτήν (γιατί τότε θα κατέρρεε μαζί του), αλλά για να δημιουργήσει για το μάτι την παράσταση της ασφάλειας.

Παρόμοια, όταν είμαστε νέοι χρειαζόμαστε ανθρώπους, που μας προφέρουν ασύνειδα την υπηρεσία αυτής της κουπαστής. Είναι αλήθεια ότι δεν θα μας βοηθούσαν, αν βρισκόμασταν πραγματικά σε μεγάλο κίνδυνο και θέλαμε να στηριχτούμε πάνω τους. Αλλά μας δίνουν την καθησυχαστική αίσθηση ότι υπάρχει ασφάλεια κοντά( για παράδειγμα, πατέρες, δάσκαλοι, φίλοι, που όλοι γενικά τους ξέρουμε).

Μαθαίνοντας να αγαπάμε

Πρέπει να μαθαίνουμε να αγαπάμε, να μαθαίνουμε να μαστέ ευγενικοί, κι αυτό από την πιο μικρή ηλικία μας, αν η εκπαίδευση και η τύχη δεν μας δώσουν καμιά ευκαιρία για την άσκηση αυτών των αισθημάτων, η ψυχή μας θα γίνει στεγνή και ανίκανη να καταλάβει εκείνες τις τρυφερές επινοήσεις των ανθρώπων που αγαπούν. Παρόμοια, πρέπει να διδάσκεται και να θρέφεται το μίσος, αν θέλει κανείς να γίνει καλός σ' αυτό: αλλιώς το σπέρμα του μίσους θα απονεκρωθεί κι αυτό.

Τα ερείπια ως διακόσμηση

Άνθρωποι που περνούν από πολλές πνευματικές αλλαγές, διατηρούν ορισμένες απόψεις και συνήθειες από παλιότερα στάδια, τις οποίες εισάγουν ύστερα στο νέο τους σκέπτεσθαι και δραν, σαν ένα κομμάτι ανεξήγητης αρχαιότητας και γκρίζας τοιχοποιίας, συχνά για στολίδι της όλης περιοχής.

Αγάπη και σεβασμός

Η αγάπη επιθυμεί, ο φόβος αποφεύγει. Γι αυτόν τον λόγο, είναι αδύνατο, τουλάχιστον στο ίδιο χρονικό διάστημα, να απολαμβάνει κανείς και την αγάπη και τον σεβασμό του ίδιου προσώπου. Γιατί ο άνθρωπος που σέβεται έναν άλλο, αναγνωρίζει τη δύναμή του, δηλαδή τη φοβάται: η κατάστασή του είναι εκείνη του γεμάτου σεβασμού φόβου. Η αγάπη όμως δεν αναγνωρίζει καμιά δύναμη, τίποτε που διαχωρίζει, ανεβάζει, κατατάσσει πιο πάνω ή πιο κάτω. Επειδή η αγάπη δεν σέβεται οι φιλόδοξοι άνθρωποι αποφεύγουν με πείσμα είτε κρυφά είτε φανερά ,να αγαπηθούν από άλλους.

Φρίντριχ Νίτσε, Ανθρώπινο, πάρα πολύ ανθρώπινο

Σχέση που δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, είναι λάθος σχέση

Ο έρωτας, αυτός ο φτερωτός θεός που με τα βέλη του ψάχνει καρδιές να ενώσει, μπορεί να αποδειχθεί σωτήριος για την ψυχή ενός άνθρωπος ή ακόμη και μοιραίος.

Έρωτας είναι αυτός, έχει λογική; Τις περισσότερες φορές όχι. Χτυπάει καρδιές και τις παρασύρει να φέρονται αλλοπρόσαλλα, τις ανεβάζει στα ουράνια ή τις ρίχνει στα τάρταρα ανάλογα με τα κέφια και την διάθεσή του. Ο έρωτας όμως είναι ένα συναίσθημα υπέροχο, σαν μυρωδιά ανοιξιάτικων λουλουδιών, σαν την επιδερμίδα ενός βρέφους που μυρίζει πούδρα και κρέμα βανίλια. Ο Έρωτας τρελαίνει, ο έρωτας ανασταίνει μα ποτέ ποτέ δεν πρέπει σε κάνει χειρότερο άνθρωπο. Ο ερωτευμένος άνθρωπος ξεκινάει την μέρα του με υπέροχα συναισθήματα τα οποία αλλάζουν την συμπεριφορά του προς το καλύτερο. Αισθάνεται ηρεμία και γαλήνη. Οτιδήποτε του συμβεί στους άλλους τομείς της ζωής του, σαν ένα καράβι που πέρασε από μεγάλη φουρτούνα κι αναζητά ένα λιμάνι να αράξει έτσι και αυτός αναζητά την αγκαλιά του συντρόφου να κρυφτεί, να νιώσει ηρεμία και γαλήνη. Ο έρωτας δεν προβληματίζει αλλά είναι εκεί να σε ακούσει, να σου βρει λύση , να σε παρηγορήσει. Ο έρωτας δεν σε φορτώνει με επιπρόσθετα προβλήματα που κάνουν ασφυκτική την καθημερινότητά σου αλλά σε ανακουφίζει. Ο έρωτας δεν σε εξαντλεί πνευματικά αλλά σου δίνει δύναμη και κουράγιο. Πόσο δύσκολο στις μέρες μας να βρει κάποιος το σωστό ταίρι και πόσο δυσκολότερο ακόμη να το κρατήσει. Υποκριτές γύρω μας πολλοί, λειτουργούν σαν αρπακτικά έτοιμα να πάρουν αυτό που θέλουν και να πετάξουν μακριά, αφήνοντάς μας άδειους, κενούς. «Πώς θα ξέρω ότι είμαι στην σωστή σχέση ; Πώς θα ξέρω ότι αξίζει τον κόπο ο άνθρωπος που είμαι μαζί του;» , αναρωτιέσαι. Η απάντηση είναι απλή. Πρέπει να περιλαμβάνει όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Σχέση που δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο είναι μια λάθος σχέση, είναι μια φυλακή και εσύ καταδικασμένος να ζεις ισόβια στην δυστυχία και την μιζέρια. Αν συνειδητοποιήσεις ότι μέρα με την μέρα βουλιάζεις σε συναισθήματα αρνητικά ξεσπώντας σε κοντινούς σου ανθρώπους, κάτι δεν πάει καλά. Η σχέση σου σε φθείρει και εσύ με την σειρά σου φθείρεις ασυναίσθητα τους άλλους. Η επιλογή είναι στο χέρι σου. Έχεις το θάρρος να πετάξεις, να βγεις από την φυλακή ή θα ζήσεις ισόβια σε μια κατάσταση που μόνο τοξική μπορεί να χαρακτηριστεί; Αναρτήθηκε από geo pi

Γκάι Φωκς: Η ζωή του αληθινού Anonymous, που πολέμησε την εξουσία, βασανίστηκε και διαμελίστηκε

31 Ιανουαρίου 1606. Τα μέλη της Συνωμοσίας της Πυρίτιδας μαζί με τον εμπνευστή της Γκάι Φωκς , οδηγούνται στην αγχόνη και κατόπιν διαμελίζονται για παραδειγματισμό. Το χρονικό της συνωμοτικής δράσης

Στη Βρετανία, ο προτεστάντης Βασιλιάς Ιάκωβος Α’, ασκούσε την εξουσία με τρόπο βίαιο και τυραννικό. Οι μαζικές εκτελέσεις, οι κατασχέσεις περιουσιών και οι εκδιώξεις από τα αξιώματα, αποτελούσαν μια οδυνηρή πραγματικότητα για τους Καθολικούς. Ένας Άγγλος στρατιώτης από το Γιορκ, ο Γκάι Φωκς, ανέλαβε την οργάνωση μιας ομάδας Καθολικών, που στόχο είχε τη δημιουργία επανάστασης σε ολόκληρη την Αγγλία. Το εγχείρημά του Φωκς στηριζόταν στη θεωρία του Ντόμινο. Ευελπιστούσε πως η πυροδότηση μιας σειράς έκρυθμων γεγονότων στο Λονδίνο θα δημιουργούσε χάος και αναρχία, που θα εξαπλώνονταν σε όλη την επικράτεια και με τη βοήθεια του καθολικού στέμματος της Ισπανίας, θα γινόταν εφικτή η ανατροπή της Μοναρχίας, επιφέροντας ταυτόχρονα ένα καίριο χτύπημα στον Προτεσταντισμό. Το σχέδιό του ήταν απλό. Θα ανατίναζε μαζί με τους συντρόφους του το Παλάτι του Γουέστμινστερ, γνωστό και ως Σπίτι του Κοινοβουλίου, δολοφονώντας το Βασιλιά Ιάκωβο Α’, τη βασιλική οικογένεια, τους βουλευτές και όσα μέλη της αριστοκρατίας και της προτεσταντικής εκκλησίας θα παρευρίσκονταν εκεί. Η επόμενη μέρα θα ήταν χωρίς την παραδοσιακή ελίτ. Για το σκοπό αυτό, ο Γκάι Φωκς και οι συνωμότες του νοίκιασαν το Δεκέμβριο του 1604 ένα κελάρι που έφτανε μέχρι το υπόγειο του κτιρίου της Βουλής και άρχισαν να το γεμίζουν με βαρέλια γεμάτα μπαρούτι, τα οποία έκρυβαν κάτω από σωρούς από κάρβουνα. Ως τον Μάρτιο του επόμενου έτους, το κελάρι είχε μετατραπεί σε μπαρουταποθήκη, αριθμώντας 36 βαρέλια με πυρίτιδα. Η ευκαιρία για την εκτέλεση του ριψοκίνδυνου τολμήματος δόθηκε όταν γνωστοποιήθηκε ότι στις 5 Νοεμβρίου του 1605, ο βασιλιάς Ιάκωβος και σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της χώρας, θα παρευρίσκονταν σε μια διευρυμένη συνέλευση της Βουλής των Λόρδων και της Βουλής των Κοινοτήτων. Το μοιραίο λάθος Ωστόσο, κάθε συνωμοσία που δεν τηρεί τους συνωμοτικούς κανόνες είναι καταδικασμένη.Την παραμονή του χτυπήματος στο Κοινοβούλιο, ένας από τους συνωμότες, ο Φράνσις Τρίσμαν, θεώρησε ορθό να στείλει μία επιστολή στον καθολικό βουλευτή και γαμπρό του, Λόρδο Μόντιγκλ, προειδοποιώντας τον να μη παρευρεθεί στη συνεδρίαση της επόμενης μέρας. Η επιστολή αυτή προβλημάτισε τον Λόρδο, που έσπευσε να ενημερώσει την κυβέρνηση. Λέγεται μάλιστα πως για τις υπηρεσίες του αυτές στο Στέμμα, έλαβε αργότερα 700 χρυσές λίρες. Αμέσως διενεργήθηκαν έρευνες στις υπόγειες σήραγγες κάτω από τη Βουλή και ως τις πρώτες πρωινές ώρες, οι αρχές ανακάλυψαν το κελάρι και συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω τον Γκάι Φωκς. Αν και παραδέχτηκε από την πρώτη στιγμή την πρόθεσή του να ανατινάξει το Κοινοβούλιο, ο Φοκς βασανίστηκε σκληρά για να μαρτυρήσει τα ονόματα και των υπολοίπων συνωμοτών. Σε ένα από τα βασανιστήρια μάλιστα, τον έδεσαν σε ένα κρεβάτι χειροπόδαρα με δερμάτινα λουριά και τον τραβούσαν μέχρι να κοπούν οι μύες και να εξαρθρωθούν τα άκρα του. Αρχικά η απάντηση του Φωκς στους βασανιστές του ήταν ένα πλατύ χαμόγελο, γεγονός που αιτιολογεί και τη γελαστή έκφραση που έχει η λευκή μάσκα που τον απεικονίζει σήμερα, έπειτα όμως «έσπασε». Η άλλη εκδοχή είναι ότι τον σημάδεψαν με τέτοιο τρόπο που φαινόταν να γελάει συνέχεια. Σύντομα πραγματοποιήθηκαν 11 ακόμη συλλήψεις, στις οποίες ο βασιλιάς φρόντισε να συμπεριλάβει ανάμεσα στους υπαίτιους και άλλους πολιτικούς εχθρούς του. Οι «Συνωμότες της Πυρίτιδας», όπως έμειναν στην ιστορία, δικάστηκαν στις 27 Ιανουαρίου και καταδικάσθηκαν σε θάνατο.Απέναντι από το κτίριο που σκόπευαν να ανατινάξουν στήθηκε μια εξέδρα και ένας, ένας απαγχονίζονταν και διαμελίζονταν. Τελευταίος προς εκτέλεση έμεινε ο Φωκς, ο οποίος όμως κατά τη μεταφορά του στην εξέδρα, μην έχοντας τον έλεγχο των άκρων του από τα βασανιστήρια, γλίστρησε και έπεσε με το κεφάλι. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος και ο Βασιλιάς ενοχλημένος, διέταξε να κατακρεουργηθεί το σώμα του και να αποσταλούν τα κομμάτια απ’ άκρη σε άκρη σε όλο το βασίλειο, για να υποδηλώνουν την «τύχη των προδοτών». Μάλιστα, από το ίδιο έτος καθιέρωσε την 5η Νοεμβρίου, ημέρα εορτασμού της σωτηρίας του και επικράτησης της Μοναρχίας. Σήμερα η γιορτή είναι γνωστή με την ονομασία «Νύχτα του Γκάι Φωκς». Κατά τον εορτασμό της, πλήθος πυροτεχνημάτων φωτίζουν τον ουρανό, ενώ συνηθίζεται σε όλη την επικράτεια της Βρετανίας να καίγονται ομοιώματα του Γκάι Φωκς.Αυτά ντύνονταν πάντα με περίεργα ρούχα και με τα χρόνια η λέξη «Guy», πέρασε στην Αγγλική αργκό για να χαρακτηρίσει όσους συνήθιζαν να κυκλοφορούν με παρεμφερή ρούχα. Πλέον χρησιμοποιείται ως προσφώνηση του «παλιόφιλου». Κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων τα παιδιά κυκλοφορούν φορώντας τη μάσκα με τη μορφή του Φωκς, ενώ μικροί και μεγάλοι σιγοψιθυρίζουν στιχάκια της εποχής: «Remember, remember, the fifth of November The Gunpowder treason and plot! For I see no reason why the gunpowder treason Should ever be forgot» Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας και η απειλή της ζωής του Βασιλιά ενέπνευσαν τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ για το έργο «Μάκβεθ». Ήταν ο ίδιος ο θρύλος του Γκάι Φωκς που αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το κόμικ των Άλαν Μουρ και Ντέιβιντ Λοιντ, «V for Vendetta» με κεντρικό ήρωα τον μυστηριώδη V, που κρύβει το πρόσωπό του πίσω από μια μάσκα του Γκάι Φωκς . Διασκευή αυτού του κόμικ αποτελεί και η ομώνυμη ταινία του 2005, με τους Ούγκο Γουέιβινγκ και τη Νάταλι Πόρτμαν. Φόρο τιμής στον Γκάι Φοκς απέδωσε και ο Τζον Λένον, στο άλμπουμ του 1970 John Lennon/Plastic Ono Band, χρησιμοποιώντας λίγο πριν ακουστεί μία έκρηξη, στον τελευταίο στίχο του τραγουδιού «Remember», τον στίχο «Remember, remember, the 5th of November». Σήμερα η μορφή του Γκάι Φωκς , έχοντας ξεπεράσει τον χαρακτηρισμό του προδότη που του αποδόθηκε τα πρώτα χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατά της Μοναρχίας, αποτελεί σύμβολο αγωνιστικότητας εναντίον κάθε είδους εξουσίας και καταπίεσης. Στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στη μνήμη της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου, κάνει πάντα την εμφάνισή του το εξής σύνθημα :«Remember, remember, the 6th of December»… Πάραυτα, ο Γκάι Φοκς, ίσως παραμένει ο μόνος άνθρωπος που μπήκε ποτέ σε Κοινοβούλιο έχοντας ειλικρινείς προθέσεις… Πηγή:www.athensfinest.com

Η ιστορία της «αθάνατης» Henrietta Lacks

04/10/2019 Του Ανδρέα Κοσιάρη Πρώτη δημοσίευση: alternactive.gr “Oh Henrietta! We can live on forever”, είναι το επαναλαμβανόμενο mantra του τραγουδιού των Yeasayer από το Brooklyn της Νέας Υόρκης. Ποια είναι η Εριέττα; Και γιατί έχει τη δυνατότητα να ζήσει για πάντα; Η απάντηση κρύβεται σε μια αληθινή ιστορία, 70 και πλέον χρόνια στο παρελθόν, μια ιστορία σκοτεινή και καταθλιπτική, μα συνάμα ελπιδοφόρα. Την ιστορία της αφρο-Αμερικανίδας Henrietta Lacks που πέθανε το 1951, αλλά ένα κομμάτι της έζησε για πάντα κι έσωσε τις ζωές άγνωστου αριθμού ανθρώπων.

Ο άνθρωπος Henrietta Lacks Γεννημένη Henrietta Pleasant το 1920, φτωχή αφρο-Αμερικανή καπνοκαλλιεργήτρια από την πολιτεία της Βιρτζίνια και μητέρα 5 παιδιών, διαγνώστηκε με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας λίγους μήνες αφότου έδωσε ζωή στο πέμπτο της παιδί, τον Φεβρουάριο του 1951. Το νοσοκομείο Johns Hopkins, όπου νοσηλεύτηκε, ήταν το μοναδικό νοσοκομείο της περιοχής της Βαλτιμόρης που δεχόταν έγχρωμους ασθενείς. Παρά το γεγονός ότι της εφαρμόστηκε η συνήθης για την εποχή θεραπεία (ολιγοήμερη τοποθέτηση ραδιενεργών ράβδων ραδίου πέριξ του καρκινώματος), η Henrietta επέστρεψε τον Αύγουστο του ίδιου έτους στο νοσοκομείο με έντονους πόνους, ζητώντας να νοσηλευτεί, όπερ και εγένετο. Ο θάνατός της ήρθε στις 4 Οκτωβρίου του 1951, από ουραιμική δηλητηρίαση, σε ηλικία 31 ετών. Η μεταθανάτιος αυτοψία έδειξε πως ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση σε ολόκληρο το κορμί της. Μέχρι εδώ, η ιστορία της Henrietta Lacks, είναι μια συνηθισμένη ιστορία αρρώστιας, πόνου και θανάτου. Δε διαφέρει από τις διαχρονικές ιστορίες εκατομμυρίων γυναικών. Η μοναδικότητά της έγκειται στο ότι ένα κομμάτι τής επέζησε του θανάτου της Henrietta, «αθανατοποιήθηκε» και υπάρχει μέχρι σήμερα. Το κύτταρο HeLa Κατά τη διάρκεια της θεραπείας της Henrietta Lacks, ένας από τους γιατρούς της αφαίρεσε από τον τράχηλό της δείγματα καρκινικών ιστών. Η Henrietta είχε δώσει έγγραφα την συγκατάθεσή της για την θεραπεία, αλλά δε ρωτήθηκε ποτέ, ούτε κι ενημερώθηκε για την αφαίρεση ιστών, κάτι που δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο. Ακόμα και σήμερα, το ζήτημα της αφαίρεσης ιστών και της μετέπειτα χρήσης τους στην έρευνα, δημιουργεί φλέγουσες συζητήσεις γύρω από την βιοηθική. Οι ιστοί που αφαιρέθηκαν από την Henrietta δόθηκαν στον Δρ. George Otto Gey, που προσπαθούσε ανεπιτυχώς να καλλιεργήσει ανθρώπινα κύτταρα στο εργαστήριο. Σε πολύ αδρές γραμμές, το ανθρώπινο σώμα αντικαθιστά τα φθαρμένα κύτταρά του μέσω της κυτταρικής διαίρεσης (ή μίτωσης). Η διαδικασία αυτή όμως έχει ένα όριο, το οποίο είναι κατά μέσο όρο στις 52 διαιρέσεις. Σε κάθε διαίρεση του κυττάρου, ένα μέρος από το γενετικό υλικό στο τέλος των χρωμοσωμάτων αποκόπτεται. Το κομμάτι αυτό είναι μέρος του τελομερούς, μιας περιοχής του DNA, χωρίς μεγάλη πληροφοριακή αξία, που βρίσκεται σαν προστατευτικό «καπάκι» στο τέλος του χρωμοσώματος. Καθώς κομμάτια του τελομερούς αποκόπτονται σε κάθε διαίρεση, τελικά καταναλώνεται ολόκληρο και το κομμάτι του χρωμοσώματος που αποκόπτεται σε επόμενη διαίρεση περιέχει σημαντικές πληροφορίες, οπότε και το κύτταρο καθίσταται βιολογικά ανενεργό. Μετά από αυτό τα κύτταρα δεν μπορούν να διαιρεθούν και πεθαίνουν. Το γεγονός αυτό ονομάζεται Προγραμματισμένος Κυτταρικός Θάνατος (Programmed Cell Death – PCD). Ο Δρ. Gey ανακάλυψε ότι τα κύτταρα από τους καρκινικούς ιστούς της Henrietta Lacks δεν υπάκουαν σε αυτό το όριο. Διατηρούνταν ζωντανά, αναπαράγονταν κι αναπτύσσονταν. Μέχρι τότε, όλες οι προσπάθειες διατήρησης ανθρώπινων κυττάρων στη ζωή εντός εργαστηρίου δεν διαρκούσαν περισσότερες από μερικές μέρες. Οι επιστήμονες ξόδευαν περισσότερο χρόνο στην προσπάθεια να κρατήσουν τα κύτταρα ζωντανά, παρά στην έρευνα επάνω τους. Ο Δρ. Gey κατόρθωσε να απομονώσει ένα κύτταρο από τους ιστούς της Henrietta, να το πολλαπλασιάσει και να ξεκινήσει την πρώτη κυριολεκτικά αθάνατη κυτταρική σειρά. Ονόμασε το κύτταρο HeLa από τα αρχικά του ονοματεπωνύμου της Henrietta Lacks και δώριζε ελεύθερα δείγματα της κυτταρικής σειράς, μαζί με τα εργαλεία και της μεθόδους που το εργαστήριό του είχε αναπτύξει, σε όποιον επιστήμονα τα ζητούσε. Ως αποτέλεσμα τα κύτταρα HeLa έχουν χρησιμοποιηθεί σε δεκάδες χιλιάδες επιστημονικές έρευνες ανά τα χρόνια. Ήταν βασικό στοιχείο της ανάπτυξης του εμβολίου της πολυομυελίτιδας από τον Jonas Salk τη δεκαετία του ’50. Ήταν τα πρώτα ανθρώπινα κύτταρα που κλωνοποιήθηκαν επιτυχώς το 1955. Έχουν χρησιμοποιηθεί για την έρευνα σχετικά με τον καρκίνο, το AIDS και τη δημιουργία του εμβολίου για τον HPV, τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων που μεταξύ άλλων προκαλεί τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Τα κύτταρα HeLa έχουν ταξιδέψει μέχρι το διάστημα και χάρη σε αυτά δημιουργήθηκε ο τομέας της Ιολογίας – της μελέτης των ιών – όταν οι επιστήμονες τα μόλυναν με κάθε λογής ιό για να παρατηρήσουν πώς τα επηρεάζει. Σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 60.000 επιστημονικά άρθρα που σχετίζονται με τη χρήση των κυττάρων HeLa και αποτελούν τμήμα τουλάχιστον 11.000 πατεντών, από φάρμακα μέχρι καλλυντικά. Οι επιστήμονες έχουν καλλιεργήσει περισσότερους από 20 τόνους κυττάρων HeLa. επιτύμβια στήλη Εμπορευματοποίηση των κυττάρων HeLa Όπως η ίδια η Henrietta Lacks δεν είχε ιδέα για τη λήψη των ιστών της, έτσι και η οικογένειά της άργησε εξαιρετικά πολύ να μάθει για τη σημασία και τη χρήση των κυττάρων της. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο σύζυγός της Day Lacks δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από κάποιον στο νοσοκομείο Johns Hopkins. Οι ερευνητές ήθελαν δείγματα ιστών από τα παιδιά της Henrietta, για να χαρτογραφήσουν το γονιδίωμά της. Τα κύτταρα HeLa είχαν αποδειχτεί εκτός από εξαιρετικά ανθεκτικά και εξαιρετικά μεταφερόμενα, κάπως σαν «αγριόχορτα» των εργαστηρίων. Είχαν μολύνει καλλιέργειες άλλων κυττάρων και οι επιστήμονες έψαχναν τρόπο για να αναγνωρίσουν ποιες καλλιέργειες ήταν κυττάρων HeLa και ποιες όχι. Όντας άνθρωπος απαίδευτος, ο Day Lacks κατάλαβε εντελώς λάθος αυτά που του ελέχθησαν στο τηλεφώνημα. Κατάλαβε ότι η γυναίκα του ήταν ζωντανή κάπου σε κάποιο εργαστήριο, οι γιατροί της έκαναν πειράματα για περισσότερα από 20 χρόνια και ότι τα παιδιά του έπρεπε να πάνε στο νοσοκομείο για ελεγχθεί αν έχουν κι αυτά καρκίνο. Τα παιδιά δέχτηκαν να ελεγχθούν, αλλά δεν τους γνωστοποιήθηκε ποτέ κανένα αποτέλεσμα. Ο Δρ. Gey και το νοσοκομείο Johns Hopkins δεν έβγαλαν ποτέ λεφτά από τα κύτταρα HeLa. Τα κύτταρα όμως έχουν εμπορευματοποιηθεί από το 1954 και σήμερα ένα φιαλίδιο με τα κύτταρα της Henrietta ξεκινά από τα $250. Η οικογένεια της Henrietta Lacks φυσικά δεν έχει δει ούτε ένα σεντ από τα πιθανά δισεκατομμύρια σε κέρδος που έχουν παραχθεί χάρη στα κύτταρά της. Είναι άνθρωποι φτωχοί, που δεν μπορούν καν να αγοράσουν μια βασική ασφάλεια υγείας. Όσο χρήσιμα για την ανθρωπότητα κι αν υπήρξαν τα κύτταρα HeLa, υπάρχει μια εγγενής αδικία στην χρήση ανθρώπινων ιστών για οικονομικό (πέραν του επιστημονικού) όφελος, αδικία που στην ιστορία της Henrietta Lacks και των απογόνων της είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Σήμερα οι ασθενείς υπογράφουν έγγραφα με τα οποία συναινούν στην χρήση των ιστών τους για έρευνα. Όμως το επιχείρημα της επιστημονικής κοινότητας είναι ότι άπαξ και οι ιστοί σου αφαιρεθούν από εσένα, δεν είναι πλέον δικοί σου ούτως ή άλλως. Τα δικαστήρια μέχρι στιγμής συμφωνούν με την άποψη της επιστημονικής κοινότητας. Τουλάχιστον η ιστορία της Henrietta Lacks έχει πλέον κάποια από την προσοχή που της αξίζει. Το 2010, η Rebecca Skloot έγραψε το βιβλίο “The Immortal Life of Henrietta Lacks”, δίνοντας την αναγκαία δημοσιότητα στην ιστορία. Το αμερικάνικο συνδρομητικό κανάλι HBO έφτιαξε μια τηλεταινία βασισμένη στο βιβλίο, η συγγραφέας δημιούργησε ένα ίδρυμα με το όνομα της Henrietta για να προωθήσει την ενημέρωση σχετικά με την ιστορία της και να βοηθήσει την οικογένειά της, και μια επιτύμβια στήλη τοποθετήθηκε στο σημείο που πιστεύεται ότι έχει ταφεί η άτυχη, αλλά τόσο σημαντική γυναίκα – όταν πέθανε, θάφτηκε σε ανώνυμο τάφο, με την ακριβή τοποθεσία να είναι άγνωστη. “Fever in the night, and the tremors come on But it’s you who’ll survive, just like nobody thought Nails turnin’ red, lying cold on the bed And now it turns out, death’s not the end She was a bone, we sharpened our teeth A magnificent drone, was serving under our feet You’ll be making me rich, he’ll throw you away And after he’s gone, oh HeLa’s here to stay Radiation makes you weak, tried okays leave your speech The world owes more than they’ll pay, in the wind I heard them say… Oh Henrietta, we can live on forever…”

“Πώς βγήκα στην άλλη όχθη”: Μια εξομολόγηση που απομυθοποιεί το «τέρας» της μοναξιάς

 

 Εναλλακτική Δράση

 Τροφή για Σκέψη

ΚοινοποίησηTweet

Η αίσθηση πνιγμού είναι η χειρότερη σκέψη για μένα. Η ιδέα ότι παλεύεις να βγεις στην επιφάνεια ενώ το οξυγόνο λιγοστεύει. Αυτό ένιωθα καθώς πλησίαζα τα 30. Βρέθηκα να παραιτούμαι και να αφήνομαι στα ρεύματα που με παράσερναν. Αποφάσισα ότι αυτή ήταν η μοίρα μου – όμως ευτυχώς, είχα απόλυτο άδικο.

Καθώς, λοιπόν, πλησίαζα τα 30, βρέθηκα να πνίγομαι στη μοναξιά. Είχα αρχίσει να απομονώνομαι με πικρία, προσπαθώντας να δημιουργήσω απόσταση ώστε να βυθιστώ με την ησυχία μου στη μοναξιά. Προετοίμαζα τον εαυτό μου για μια δεκαετία μοναξιάς καθώς έμπαινα και στα 30 χωρίς να έχω σχέση.

10 μέρες πριν τα γενέθλιά μου, αποφάσισα να γράψω τι ήθελα από τον εαυτό μου σε αυτή τη δεκαετία. Έγραψα πολλές σελίδες μιλώντας για τις απογοητεύσεις των 20 και τις ελπίδες των 30. Ένα επαναλαμβανόμενο συναίσθημα που εντόπισα από τα 20 μου ήταν η απογοήτευση συνδυασμένη με την ερωτική σύγχυση.

Είχα δημιουργήσει μια βεβαιότητα για την ανάπτυξη της μοναξιάς στα 30 μου καθώς ένιωθα να μεγαλώνω και οι ευκαιρίες των ραντεβού μειώνονταν. Και καθώς έγραφα, αποφάσισα ότι το ότι θα είμαι μόνη δεν σημαίνει ότι θα ένιωθα μοναξιά. Η άποψή μου άλλαξε.

Πήρα την απόφαση ότι θα περνούσα τα 30 μου στην απέναντι πλευρά της μοναξιάς. Έχτιζα έναν τοίχο τούβλο το τούβλο για μέρες, πενθώντας το μόνιμο διαζύγιό μου από τη μοναξιά. Τα δάκρυα που έπεφταν κατά τη διάρκεια άνοιξαν το μονοπάτι που είχα ήδη αρχίσει να περπατώ. Κι έτσι γνωρίζω ότι θα υπάρξει εξέλιξη και άνθηση στην απέναντι πλευρά.

Στην άλλη πλευρά της μοναξιάς, βρήκα την ηρεμία του να έχω ακόμα τον εαυτό μου, ακόμα κι αν δεν έχω άλλους στο πλάι μου. Στην άλλη πλευρά της μοναξιάς, βρήκα την ευκαιρία να κινούμε όπως εγώ το επιλέγω. Στην άλλη πλευρά της μοναξιάς, βρήκα την δημιουργικότητά μου να οργιάζει και να περιμένει ανυπόμονη να εμφανιστώ.

Στην άλλη πλευρά της μοναξιάς, βρήκα λίγο πολύτιμους φίλους που μου έκαναν παρέα. Αλλά συνάμα βρήκα αυτοπεποίθηση χωρίς ανάγκη επιβεβαίωσης. Αν είστε μόνοι, δεν χρειάζεται να νιώθετε μοναξιά.

Brandi Nikkale

(Μετάφραση – Επιμέλεια: Στεφανία Βαρούχου από το thoughtcatalog.com)

Έρμαν Έσσε: Οι άνθρωποι ενώνονται γιατί ο ένας νιώθει φόβο μπροστά στον άλλο

Η κοινότητα είπε ο Ντέμιαν, είναι κάτι ωραίο. Αλλά αυτές οι κοινότητες, που κάθε τόσο ανθίζουν, είναι ψεύτικες. Μια νέα και αληθινή κοινότητα θα προέλθει από την αμοιβαία συνεννόηση των ατόμων, και μόνο αυτή θα ξαναπλάσει τον κόσμο.

Αυτό που σήμερα περνά για κοινότητα, δεν είναι τίποτ' άλλο παρά αγέλη. Οι άνθρωποι ενώνονται γιατί ο ένας νιώθει φόβο μπροστά στον άλλο. Τα αφεντικά για τον εαυτό τους, οι εργάτες το ίδιο, οι μορφωμένοι το ίδιο!

Και γιατί φοβούνται;

Έχει κανείς φόβο, αν δε συμφωνεί με τον εαυτό του.

Φοβούνται λοιπόν, γιατί δεν έχουν γνωρίσει τον εαυτό τους.

Συγκεντρώνονται όλοι μαζί, γιατί τους τρομάζει το άγνωστο που έχουν μέσα τους!

Νιώθουν όλοι πως οι παλιοί νόμοι δεν ισχύουν πια- ζουν με τα παλιά ήθη, αλλά ούτε οι θρησκείες ούτε η ηθική μπορούν να τους χρησιμέψουν.

Περισσότερο από εκατό χρόνια η Ευρώπη σπουδάζει και χτίζει εργοστάσια!

Ξέρουν καλά πόσα γραμμάρια μπαρούτι χρειάζεται για να σκοτώσουν έναν άνθρωπο, αλλά δεν ξέρουν πώς να προσευχηθούν και πώς να περάσουν μια πραγματικά, ευχάριστη ώρα.

Πήγαινε να δεις σε μια ταβέρνα πώς διασκεδάζουν οι φοιτητές. Ή σε μια συγκέντρωση πλουσίων, όπου διασκεδάζουν! Παντού απελπισία!

Αγαπητέ Σίνκλερ, από όλ' αυτά δεν μπορεί να βγει τίποτε το καθαρό. Οι άνθρωποι αυτοί, που ενώνονται μεταξύ τους από φόβο, είναι γεμάτοι άγχος και κακία, κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλο. Γαντζώνονται από ιδεώδη που δεν υφίστανται πια, και λιθοβολούν οποιονδήποτε επιχειρεί να προσφέρει ένα καινούριο ιδεώδες.

Χαρούμενος μέσα στην ψυχρή νύχτα γύριζα σπίτι. Εδώ κι εκεί στους δρόμους της πόλης περιφέρονταν φοιτητές μεθυσμένοι, τρικλίζοντας και κάνοντας θόρυβο. Πολλές φορές αισθάνθηκα την αντίθεση ανάμεσα στον κωμικό τρόπο της χαρούμενης ζωής τους και της δικής μου μοναξιάς. Συχνά ένιωθα στέρηση κι άλλοτε διάθεση ειρωνείας.

Αλλά ποτέ δεν ένιωσα, όπως σήμερα, με γαλήνη και απόλυτη σιγουριά, πόσο ξένος και αταίριαστος ήταν αυτός ο κόσμος για μένα.

Θυμόμουν μερικούς υπαλλήλους της πατρίδας μου, ηλικιωμένους, αξιοσέβαστους κυρίους, που νοσταλγούσαν τα φοιτητικά τους χρόνια με τις ελευθερίες και τις ασωτίες, σα να 'ταν ο παράδεισος της ευτυχίας, όπως ακριβώς ποιητές και ρομαντικοί υμνούν τα παιδικά τους χρόνια.

Παντού τα ίδια! Παντού γύρευαν την "ελευθερία" και την "ευτυχία", από φόβο και έλλειψη ευθύνης- γιατί θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το δρόμο που τους έδειχνε η ευθύνη τους. Μερικά χρόνια λοιπόν γλεντοκοπούν και ασωτεύουν κι έπειτα γίνονται σοβαροί, δημόσια πρόσωπα.

Ναι, όλα ήταν σάπια, σάπια πέρα για πέρα, κι αυτές οι ανοησίες των φοιτητών χίλιες φορές χειρότερες από πολλές άλλες.

Έρμαν Έσσε, Ντέμιαν

Πότε το πένθος μετατρέπεται σε διαταραχή, σύμφωνα με τους ειδικούς

 Εναλλακτική Δράση

 Μονοπάτια

ΚοινοποίησηTweet

Το πένθος για τον θάνατο ενός αγαπημένου αποτελεί μία φυσιολογική συναισθηματική απόκριση στην απώλεια και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Και μπορεί το πένθος να συνιστά οικουμενικό χαρακτηριστικό, η διαδικασία όμως είναι μια πολύ ατομική εμπειρία. Το πόσο βαθιά ή για πόσο χρονικό διάστημα το άτομο πενθεί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και η διάκριση ανάμεσα στο φυσιολογικό πένθος και στην διαταραχή (στο περίπλοκο πένθος ή στην κατάθλιψη) μπορεί να αποδειχθεί δύσκολη.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Katherine Shear, καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Πανεπιστημίου Columbia: «Το πένθος δεν είναι ένα πράγμα. Αποτελεί μια σύντομη λέξη για μία περίπλοκη εμπειρία που είναι μοναδική για κάθε άτομο και για κάθε απώλεια».

Δεν υπάρχει χρονικό πρόγραμμα για την επουλωτική διαδικασία. Γενικά και συνήθως εξελίσσεται από μια οξεία μορφή που τείνει να κυριαρχεί στο νου ενός ανθρώπου σε μια πιο ενσωματωμένη/ προσαρμοσμένη μορφή, όπου τα χαρακτηριστικά της θλίψης γίνονται πολύ πιο ανεκτικά. Όταν αυτά τα συναισθήματα επιμένουν ή εντείνονται, το αποτέλεσμα είναι μια διαταραχή γνωστή ως διαταραχή παρατεταμένου πένθους. Το 10% περίπου των ανθρώπων που θρηνούν βιώνουν αυτό το είδος πένθους.

Πώς εκδηλώνεται το παρατεταμένο πένθος;

Τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι οι ευρείες αλλαγές σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις, η απώλεια νοήματος και σκοπού, η παρατεταμένη αναζήτηση και για τον εκλιπόντα και μια αίσθηση ρήξης στις προσωπικές πεποιθήσεις, σύμφωνα με την APA. Οι άνθρωποι αυτοί συχνά βιώνουν προβλήματα στον ύπνο τους, όπως χρόνιες αυπνίες και δυσκολία στην καθημερινότητά τους.

Έρευνες έχουν βρει ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες εμφάνισης υπέρτασης, καρδιοπαθειών, κατάχρησης ουσιών και αυτοκτονικών ιδεασμών. Ορισμένοι ειδικοί αναφέρουν ότι είναι πιθανό να προσπαθούν να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τον έντονο πόνο που σχετίζεται με την απώλεια και αυτό, παραδόξως, οδηγεί στην αύξηση του πόνου και στην διατάραξη της προσαρμοστικότητας στη ζωή.Αν και το παρατεταμένο άγχος μοιάζει με την κατάθλιψη και συχνά εμφανίζονται και τα δύο, δεν είναι το ίδιο. Η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από μια συνεχή έλλειψη διάθεσης και δεν έχουν ως κεντρικό πρόβλημα την απώλεια ενός αγαπημένου, ούτε τον ίδιο συναισθηματικό πόνο. Ωστόσο, ένα άτομο που πενθεί μπορεί να παρουσιάσει και κατάθλιψη.

Εντούτοις, υπάρχουν πολλοί ψυχολόγοι και επαγγελματίες ψυχικής υγείας που υποστηρίζουν ότι είναι επικίνδυνος ένας τέτοιος αυστηρός διαχωρισμός. Η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου δεν μας προστατεύει από την κατάθλιψη. Ο θάνατος είναι ένας σοβαρός στρεσογόνος παράγοντας, οπότε σχετίζεται με την έναρξη ή την επιδείνωση της κατάθλιψης σε πολλούς ανθρώπους.

Όποια κι αν είναι η άποψη των ειδικών, προτείνεται η θεραπεία για το παρατεταμένο πένθος να μην εστιάζεται σε καμία περίπτωση μόνο στα φάρμακα, αλλά να έχει κεντρικό άξονα την ψυχοθεραπεία. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζεται να μιλήσουν για τον θάνατο, να επαναφέρουν στη μνήμη τους αναμνήσεις του εκλιπόντος, να επεξεργαστούν αυτά τα συναισθήματα, αλλά επίσης να δομήσουν μελλοντικές στρατηγικές διαχείρισης του πένθους. Αυτό μπορεί στην ψυχοθεραπεία να γίνει και σε οικογενειακό επίπεδο, όπως όταν ένα ζευγάρι χάνει ένα παιδί ή όταν μια οικογένεια θρηνεί για τον χαμό ενός γονέα.

Πηγές:

www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2691160/

www.everydayhealth.com/news/managing-grief-after-death-loved-one/