Ο φόβος του θανάτου κατανικιέται με τη δράση

Αν είναι αλήθεια αυτό που λέω, ότι δηλαδή οι φόβοι κατανικώνται με τη δράση, θα πρέπει ο κανόνας να ισχύει και σ’ αυτήν εδώ την περίπτωση του φόβου. Και βέβαια ισχύει.

Το μοναδικό αντίδοτο που υπάρχει για να μη φοβάται κανείς τον θάνατο, είναι η επαφή με τη δράση της ζωής. Αυτός που φοβάται τον θάνατο, σε κάποια στιγμή της ζωής του ξέκοψε απ’ τη δράση σε τέτοιο βαθμό, που απόμεινε καθηλωμένος στον φόβο. Δες πόσο ξεκάθαρο είναι: Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε τον θάνατο; Το δίχως άλλο, κάτι που έχει να κάνει με την ιδέα του ανολοκλήρωτου, με την ιδέα ότι θα πάψουμε να χαιρόμαστε, με την ιδέα όσων δεν έχουμε κάνει ακόμα κι όσων θα έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν. Απ’ αυτήν την άποψη, είναι εύκολο να καταλάβεις τι προτείνω: για να ξεπεράσω τον φόβο του θανάτου, ο τρόπος είναι να πάψω να αναμοχλεύω συνεχώς τα πράγματα, και να παρατήσω την κλάψα για τούτο και για τ’ άλλο. Αντί γι’ αυτό, καλά θα κάνω να καθίσω να συλλογιστώ όλα αυτά που ακόμα δεν έγιναν. Να συνδεθώ μια για πάντα με τη δράση και ν’ αρχίσω να ενεργώ. Στον φόβο του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, τι είναι αυτό που με φοβίζει; Σίγουρα, το ότι θα το χάσω, ότι δεν θα είμαι μαζί του, κ.λπ. Γιατί όμως; Ίσως για όλα αυτά που δεν κάναμε μαζί, για όσα δεν του έδωσα, για όλα όσα ανέβαλα. Τι καλά που θα ήταν, λοιπόν, αν κοίταζα στ’ αλήθεια ποιες είναι οι εκκρεμότητες που έχω με κάθε αγαπημένο μου πρόσωπο, τι δεν έχω κάνει ενώ θα το ήθελα, κι έτσι ν’ αποδιώξω τον φόβο του θανάτου… Ασφαλώς, στη σκέψη ότι δεν θα μπορέσουμε ν’ αντέξουμε τη ζωή χωρίς την παρουσία του αγαπημένου προσώπου, και μπροστά στην αδυναμία να φανταστούμε Τον θάνατό του, κάθε άνθρωπος τρομάζει. Δε χωράει αμφιβολία ότι η θλίψη που προκαλεί ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι το φοβερότερο συναίσθημα που μπορεί κανείς να σκεφτεί, και το λυπηρότερο που μπορεί να υποθέσει. Και τότε σκεφτόμαστε τον δικό μας θάνατο ως διαφυγή από παρόμοιο πόνο. Έχουμε τόσο συνηθίσει να φοβόμαστε τη θλίψη, κι έχουμε τόσο καλά εκπαιδευτεί να τρέμουμε τον πόνο, που προτιμάμε συχνά τη σκέψη του δικού μας θανάτου, από την οδύνη της θλίψης. Δυστυχώς, —ή ίσως όχι και τόσο δυστυχώς—, κανενός η ζωή δεν είναι αιώνια, και συνεπώς, αργά ή γρήγορα, όλοι θα εγκαταλείψουμε κάποιον ή κάποιος θα εγκαταλείψει εμάς. Είτε μας αρέσει είτε όχι, —ευτυχώς λέω εγώ—, η ζωή μας είναι καθορισμένη και ο χρόνος μας πεπερασμένος. Αυτή η συναίσθηση του περιορισμού μάς διαφοροποιεί από τα άλλα έμβια όντα, και αποτελεί κληρονομιά —κατά πάσα πιθανότητα αποκλειστική—, του ανθρώπινου είδους. Είναι βέβαιο πως η φύση τείνει προς την ισορροπία αλλά αυτό είναι άλλο, κι άλλο είναι να αποδεχτούμε το ένστικτο του θανάτου, να το αναζητήσουμε και να καταλήξουμε να το επιθυμούμε ασυνείδητα. Αυτά είναι πράγματα που δυσκολεύομαι πολύ να αποδεχτώ. Το δίχως άλλο, το ότι είμαστε εφήμεροι —όπως έλεγε κι ο Μικρός Πρίγκιπας για το τριαντάφυλλο, στο βιβλίο του Σαιντ Εξυπερύ— είναι γεγονός, και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτό- δεν γίνεται αλλιώς. Κάθε φορά που αισθάνεσαι τον φόβο του θανάτου, ψάξε μέσα σου να βρεις τι δεν έχεις κάνει ακόμα, ή τι φοβάσαι πως δεν θα προλάβεις να κάνεις… κι αμέσως μετά, όταν θα έχεις πια καταλάβει, σταμάτα να χάνεις τον καιρό σου σε κουβέντες και πήγαινε να τακτοποιήσεις τις εκκρεμότητές σου… Το λέω μισο-αστεία, αλλά το λέω και μισο-σοβαρά Αναρτήθηκε από geo pi

- Τα Κανόνια -

 

George Charatzoglou

11 Οκτωβρίου στις 12:15 μ.μ.  · 

- Τα Κανόνια -

Αν ήμασταν λαός ανθρώπων θα τους κάναμε εμείς τώρα ένα ξεγυρισμένο lockdown και μια βαρβάτη απεργία παντού, επ'αορίστου και θα βρίσκαμε τις άκρες μεταξύ μας να αντέξουμε και να γίνουμε ένα!!!

Αλλά είμαστε ένα μάτσο δειλοί κατσαπλιάδες, παρτάκηδες, ραγιάδες, γλυφτράκια και σφουγγοκωλάριοι, που φωνάζουν μόνο όταν τους κόβουν την πρέζα.

Τη δική τους πρέζα αποκλειστικά, ούτε καν του διπλανού...

Support λέει ο καθείς και εννοεί μόνο τον εαυτό του.

Μόλις πάρει τη δόση του το βουλώνει, γιατί αισθάνεται "πάλι ελεύθερος".

Κι οι άλλοι χειροκροτούν τον "επαναστάτη διασκεδαστή" και γυρίζουν στην "κανονικότητα" που τους κανόνισαν αυτοί που βαράνε τα κανόνια...

Κι είναι άκρως χορευτική μουσική τα κανόνια...

Μπάμπα μπούμπα, μπάμπα μπούμπα...

Ξεσηκώνουν τα κέφια...

Πανηγυρτζίδικος σκοπός.

Γνωστός, παραδοσιακός των παραδομένων στη μοίρα...

360 μοίρες και πάλι από την αρχή στην ίδια κανονισμένη λούπα των κανονιών...

Και βαράει κανόνι κι η ζωή η ίδια απανταχού...

Η ζωή που ποτέ δεν ζουν οι προσκυνημένοι, η ζωή που μαραζώνει στο "θα" και στην αναβολή, η ζωή που πεθαίνει στα ίδια και στα ίδια, βουλιάζοντας ματωμένη στην κινούμενη άμμο του τίποτα αυτής της χώρας.

Το τίποτα αυτής της χώρας...

Τιποτα...

Τίποτα...

Τι ποτά;;;

Τι ποτά μας ποτίζουν άραγε;;;

Αμνεζί ον δε ροκς...

Απαθί σε ψηλό κουβαδοπότηρο...

Σαπίλ σε χαμηλό με σαβουρόλ...

Σφηνάκια κίτρινη τουμπεκίλα...

Και ανάβουν τα κέφια στο μπαρ το ναυάγιο...

Στην κανονισμένη κανονικότητα των κανονιών...

Μπάμπα μπούμπα, μπάμπα μπούμπα τα κανόνια...

Ώρε κέφια, ώρε γλέντια κερνούν ποτάκια τα αφέντια...

Γιώργος Χαρατζόγλου

5555

3 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

πολλοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη φρίκη του να πρέπει να μιλήσουν σε άλλους ανθρώπους.

 Ήταν γύρω στις 18.30 όταν ξαφνικά άρχισαν να ξεμυτούν στα μπαλκόνια οι γείτονες. Νοικοκυρές, συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, μεγαλούτσικοι όλοι που συνήθως αυτή την ώρα είναι χωμένοι στις οθόνες υπολογιστών ή κινητών κι επικοινωνούν με τους εικονικούς τους φίλους. Κι οι δρόμοι άρχισαν να γεμίζουν όμως σε καμιά ώρα, λες και πήραν άδεια από τον στρατό και βγήκαν ν΄ απολαύσουν την κανονική ζωή. Πολλοί δεν κούνησαν από τη θέση τους, με την ελπίδα πως όπου να ΄ναι θα ηχήσουν οι χαρούμενες καμπάνες της επιστροφής. πατούσαν και ξαναπατούσαν το κουμπί, μπας και γίνει κάποιο θαύμα

Μια ερώτηση γεμάτη αγωνία πλανιόταν πάνω από την πόλη, τη χώρα, τον πλανήτη "Τι έγινε; Ήρθε;" Κι όσο δεν ερχόταν έσφιγγαν τα πράγματα. Άλλοι πιάσανε καυγά με το έτερο ήμισυ δια ασήμαντον αφορμήν. Άλλοι θυμήθηκαν πως το κρεβάτι δεν είναι μόνον για ύπνο και ξαναβρέθηκαν με το ταίρι τους, μεγαλούτσικοι είπαμε, μετά από μήνες, Άλλοι έψαχναν τις ειδησεογραφικές σελίδες για κάποιο νέο. Οι πιο εγκρατείς βρήκαν ευκαιρία να διαβάσουν ένα βιβλίο, να τηλεφωνήσουν σε κάποιο δικό τους, να βάλουν επιτέλους σκούπα. Άλλοι το έριξαν στο φαΐ, κάποιοι και στο ποτό.

Αρκετοί, οι πιο εθισμένοι, μπήκαν στο τουίτερ ή έφτιαξαν λογαριασμό. Καμιά ευχαρίστηση, δεν είναι το ίδιο πράγμα! Αυτοί, τα πρεζόνια ήταν για λύπηση, ιδρωμένοι με την καρδιά να χοροπηδά στο στήθος τους, στεγνό το στόμα από την αγωνία, τις μασέλες να τρίζουν από το σφίξιμο, κομμένη την ανάσα, πατούσαν και ξαναπατούσαν το κουμπί, πάνω από πέντε ώρες, μπας και γίνει κάποιο θαύμα.

Άρχισε κι η τρομολαγνεία από τα γνωστά σάιτ: Όπου να είναι πέφτει ολόκληρο το ίντερνετ. Χάκερ διαπραγματεύονται έναντι δισεκατομμυρίων τα προσωπικά δεδομένα του Μπάμπη και της Νίτσας. Εκβιαστές του διαδικτύου απειλούν να βγάλουν στη φόρα τα άπλυτα της θείας Κατίνας και του μπάρμπα Μήτσου. Στην κοινή θέα το περιεχόμενο των μηνυμάτων μας, Η γη δέχεται επίθεση εξωγήινων. Όλοι οι υπάλληλοι του φεισμπουκ ήταν εμβολιασμένοι και τα τσιπάκια τους τρέλαναν τους servers .

Γύρω στη μία επιτέλους λύθηκε το πρόβλημα κι ορμήσαμε όλοι στην αρχική σελίδα "να πάρουμε πίσω την κανονικότητα και τη ζωή μας"

Σαν πολύ αξία δεν δώσαμε στα φέισμουκ και τα ίνστραγκαμ; Σαν πολύ ανόητα δεν σπαταλούμε το χρόνο μας, λες κι είναι απεριόριστος, σε μπούρδες;