Ο φόβος του θανάτου κατανικιέται με τη δράση

Αν είναι αλήθεια αυτό που λέω, ότι δηλαδή οι φόβοι κατανικώνται με τη δράση, θα πρέπει ο κανόνας να ισχύει και σ’ αυτήν εδώ την περίπτωση του φόβου. Και βέβαια ισχύει.

Το μοναδικό αντίδοτο που υπάρχει για να μη φοβάται κανείς τον θάνατο, είναι η επαφή με τη δράση της ζωής. Αυτός που φοβάται τον θάνατο, σε κάποια στιγμή της ζωής του ξέκοψε απ’ τη δράση σε τέτοιο βαθμό, που απόμεινε καθηλωμένος στον φόβο. Δες πόσο ξεκάθαρο είναι: Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε τον θάνατο; Το δίχως άλλο, κάτι που έχει να κάνει με την ιδέα του ανολοκλήρωτου, με την ιδέα ότι θα πάψουμε να χαιρόμαστε, με την ιδέα όσων δεν έχουμε κάνει ακόμα κι όσων θα έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν. Απ’ αυτήν την άποψη, είναι εύκολο να καταλάβεις τι προτείνω: για να ξεπεράσω τον φόβο του θανάτου, ο τρόπος είναι να πάψω να αναμοχλεύω συνεχώς τα πράγματα, και να παρατήσω την κλάψα για τούτο και για τ’ άλλο. Αντί γι’ αυτό, καλά θα κάνω να καθίσω να συλλογιστώ όλα αυτά που ακόμα δεν έγιναν. Να συνδεθώ μια για πάντα με τη δράση και ν’ αρχίσω να ενεργώ. Στον φόβο του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, τι είναι αυτό που με φοβίζει; Σίγουρα, το ότι θα το χάσω, ότι δεν θα είμαι μαζί του, κ.λπ. Γιατί όμως; Ίσως για όλα αυτά που δεν κάναμε μαζί, για όσα δεν του έδωσα, για όλα όσα ανέβαλα. Τι καλά που θα ήταν, λοιπόν, αν κοίταζα στ’ αλήθεια ποιες είναι οι εκκρεμότητες που έχω με κάθε αγαπημένο μου πρόσωπο, τι δεν έχω κάνει ενώ θα το ήθελα, κι έτσι ν’ αποδιώξω τον φόβο του θανάτου… Ασφαλώς, στη σκέψη ότι δεν θα μπορέσουμε ν’ αντέξουμε τη ζωή χωρίς την παρουσία του αγαπημένου προσώπου, και μπροστά στην αδυναμία να φανταστούμε Τον θάνατό του, κάθε άνθρωπος τρομάζει. Δε χωράει αμφιβολία ότι η θλίψη που προκαλεί ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι το φοβερότερο συναίσθημα που μπορεί κανείς να σκεφτεί, και το λυπηρότερο που μπορεί να υποθέσει. Και τότε σκεφτόμαστε τον δικό μας θάνατο ως διαφυγή από παρόμοιο πόνο. Έχουμε τόσο συνηθίσει να φοβόμαστε τη θλίψη, κι έχουμε τόσο καλά εκπαιδευτεί να τρέμουμε τον πόνο, που προτιμάμε συχνά τη σκέψη του δικού μας θανάτου, από την οδύνη της θλίψης. Δυστυχώς, —ή ίσως όχι και τόσο δυστυχώς—, κανενός η ζωή δεν είναι αιώνια, και συνεπώς, αργά ή γρήγορα, όλοι θα εγκαταλείψουμε κάποιον ή κάποιος θα εγκαταλείψει εμάς. Είτε μας αρέσει είτε όχι, —ευτυχώς λέω εγώ—, η ζωή μας είναι καθορισμένη και ο χρόνος μας πεπερασμένος. Αυτή η συναίσθηση του περιορισμού μάς διαφοροποιεί από τα άλλα έμβια όντα, και αποτελεί κληρονομιά —κατά πάσα πιθανότητα αποκλειστική—, του ανθρώπινου είδους. Είναι βέβαιο πως η φύση τείνει προς την ισορροπία αλλά αυτό είναι άλλο, κι άλλο είναι να αποδεχτούμε το ένστικτο του θανάτου, να το αναζητήσουμε και να καταλήξουμε να το επιθυμούμε ασυνείδητα. Αυτά είναι πράγματα που δυσκολεύομαι πολύ να αποδεχτώ. Το δίχως άλλο, το ότι είμαστε εφήμεροι —όπως έλεγε κι ο Μικρός Πρίγκιπας για το τριαντάφυλλο, στο βιβλίο του Σαιντ Εξυπερύ— είναι γεγονός, και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτό- δεν γίνεται αλλιώς. Κάθε φορά που αισθάνεσαι τον φόβο του θανάτου, ψάξε μέσα σου να βρεις τι δεν έχεις κάνει ακόμα, ή τι φοβάσαι πως δεν θα προλάβεις να κάνεις… κι αμέσως μετά, όταν θα έχεις πια καταλάβει, σταμάτα να χάνεις τον καιρό σου σε κουβέντες και πήγαινε να τακτοποιήσεις τις εκκρεμότητές σου… Το λέω μισο-αστεία, αλλά το λέω και μισο-σοβαρά Αναρτήθηκε από geo pi

- Τα Κανόνια -

 

George Charatzoglou

11 Οκτωβρίου στις 12:15 μ.μ.  · 

- Τα Κανόνια -

Αν ήμασταν λαός ανθρώπων θα τους κάναμε εμείς τώρα ένα ξεγυρισμένο lockdown και μια βαρβάτη απεργία παντού, επ'αορίστου και θα βρίσκαμε τις άκρες μεταξύ μας να αντέξουμε και να γίνουμε ένα!!!

Αλλά είμαστε ένα μάτσο δειλοί κατσαπλιάδες, παρτάκηδες, ραγιάδες, γλυφτράκια και σφουγγοκωλάριοι, που φωνάζουν μόνο όταν τους κόβουν την πρέζα.

Τη δική τους πρέζα αποκλειστικά, ούτε καν του διπλανού...

Support λέει ο καθείς και εννοεί μόνο τον εαυτό του.

Μόλις πάρει τη δόση του το βουλώνει, γιατί αισθάνεται "πάλι ελεύθερος".

Κι οι άλλοι χειροκροτούν τον "επαναστάτη διασκεδαστή" και γυρίζουν στην "κανονικότητα" που τους κανόνισαν αυτοί που βαράνε τα κανόνια...

Κι είναι άκρως χορευτική μουσική τα κανόνια...

Μπάμπα μπούμπα, μπάμπα μπούμπα...

Ξεσηκώνουν τα κέφια...

Πανηγυρτζίδικος σκοπός.

Γνωστός, παραδοσιακός των παραδομένων στη μοίρα...

360 μοίρες και πάλι από την αρχή στην ίδια κανονισμένη λούπα των κανονιών...

Και βαράει κανόνι κι η ζωή η ίδια απανταχού...

Η ζωή που ποτέ δεν ζουν οι προσκυνημένοι, η ζωή που μαραζώνει στο "θα" και στην αναβολή, η ζωή που πεθαίνει στα ίδια και στα ίδια, βουλιάζοντας ματωμένη στην κινούμενη άμμο του τίποτα αυτής της χώρας.

Το τίποτα αυτής της χώρας...

Τιποτα...

Τίποτα...

Τι ποτά;;;

Τι ποτά μας ποτίζουν άραγε;;;

Αμνεζί ον δε ροκς...

Απαθί σε ψηλό κουβαδοπότηρο...

Σαπίλ σε χαμηλό με σαβουρόλ...

Σφηνάκια κίτρινη τουμπεκίλα...

Και ανάβουν τα κέφια στο μπαρ το ναυάγιο...

Στην κανονισμένη κανονικότητα των κανονιών...

Μπάμπα μπούμπα, μπάμπα μπούμπα τα κανόνια...

Ώρε κέφια, ώρε γλέντια κερνούν ποτάκια τα αφέντια...

Γιώργος Χαρατζόγλου

5555

3 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

πολλοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη φρίκη του να πρέπει να μιλήσουν σε άλλους ανθρώπους.

 Ήταν γύρω στις 18.30 όταν ξαφνικά άρχισαν να ξεμυτούν στα μπαλκόνια οι γείτονες. Νοικοκυρές, συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, μεγαλούτσικοι όλοι που συνήθως αυτή την ώρα είναι χωμένοι στις οθόνες υπολογιστών ή κινητών κι επικοινωνούν με τους εικονικούς τους φίλους. Κι οι δρόμοι άρχισαν να γεμίζουν όμως σε καμιά ώρα, λες και πήραν άδεια από τον στρατό και βγήκαν ν΄ απολαύσουν την κανονική ζωή. Πολλοί δεν κούνησαν από τη θέση τους, με την ελπίδα πως όπου να ΄ναι θα ηχήσουν οι χαρούμενες καμπάνες της επιστροφής. πατούσαν και ξαναπατούσαν το κουμπί, μπας και γίνει κάποιο θαύμα

Μια ερώτηση γεμάτη αγωνία πλανιόταν πάνω από την πόλη, τη χώρα, τον πλανήτη "Τι έγινε; Ήρθε;" Κι όσο δεν ερχόταν έσφιγγαν τα πράγματα. Άλλοι πιάσανε καυγά με το έτερο ήμισυ δια ασήμαντον αφορμήν. Άλλοι θυμήθηκαν πως το κρεβάτι δεν είναι μόνον για ύπνο και ξαναβρέθηκαν με το ταίρι τους, μεγαλούτσικοι είπαμε, μετά από μήνες, Άλλοι έψαχναν τις ειδησεογραφικές σελίδες για κάποιο νέο. Οι πιο εγκρατείς βρήκαν ευκαιρία να διαβάσουν ένα βιβλίο, να τηλεφωνήσουν σε κάποιο δικό τους, να βάλουν επιτέλους σκούπα. Άλλοι το έριξαν στο φαΐ, κάποιοι και στο ποτό.

Αρκετοί, οι πιο εθισμένοι, μπήκαν στο τουίτερ ή έφτιαξαν λογαριασμό. Καμιά ευχαρίστηση, δεν είναι το ίδιο πράγμα! Αυτοί, τα πρεζόνια ήταν για λύπηση, ιδρωμένοι με την καρδιά να χοροπηδά στο στήθος τους, στεγνό το στόμα από την αγωνία, τις μασέλες να τρίζουν από το σφίξιμο, κομμένη την ανάσα, πατούσαν και ξαναπατούσαν το κουμπί, πάνω από πέντε ώρες, μπας και γίνει κάποιο θαύμα.

Άρχισε κι η τρομολαγνεία από τα γνωστά σάιτ: Όπου να είναι πέφτει ολόκληρο το ίντερνετ. Χάκερ διαπραγματεύονται έναντι δισεκατομμυρίων τα προσωπικά δεδομένα του Μπάμπη και της Νίτσας. Εκβιαστές του διαδικτύου απειλούν να βγάλουν στη φόρα τα άπλυτα της θείας Κατίνας και του μπάρμπα Μήτσου. Στην κοινή θέα το περιεχόμενο των μηνυμάτων μας, Η γη δέχεται επίθεση εξωγήινων. Όλοι οι υπάλληλοι του φεισμπουκ ήταν εμβολιασμένοι και τα τσιπάκια τους τρέλαναν τους servers .

Γύρω στη μία επιτέλους λύθηκε το πρόβλημα κι ορμήσαμε όλοι στην αρχική σελίδα "να πάρουμε πίσω την κανονικότητα και τη ζωή μας"

Σαν πολύ αξία δεν δώσαμε στα φέισμουκ και τα ίνστραγκαμ; Σαν πολύ ανόητα δεν σπαταλούμε το χρόνο μας, λες κι είναι απεριόριστος, σε μπούρδες; 

Όταν πεθάνεις φίλε μου...

 Όταν πεθάνεις, μην ανησυχείς για το σώμα σου ... οι συγγενείς σου θα κάνουν ό, τι είναι απαραίτητο σύμφωνα με τις δυνατότητές τους.

Θα βγάλουν τα ρούχα σου,

Θα σε πλύνουν.

Θα σε ντύσουν.

Θα σε πάρουν από το σπίτι σου και θα σε μεταφέρουν στη "νέα σου διεύθυνση".

Πολλοί θα έρθουν στην κηδεία σου για να «πουν αντίο». Κάποιοι θα ακυρώσουν δεσμεύσεις και ακόμη και θα χάσουν τη δουλειά τους για να έρθουν.

Τα αντικείμενά σου, ακόμη και αυτά που δεν σου άρεσε να δανείζεις, θα πουληθούν, θα δοθούν ή θα καούν.

Τα κλειδιά σου

Τα εργαλεία σου

Τα βιβλία σου

Τα όργανα σου

Τα CD σου

Τα παπούτσια σου

Τα ρούχα σου...

Και να είσαι σίγουρος ότι

ο κόσμος θα σταματήσει να κλαίει για σένα.

Η οικονομία θα συνεχιστεί.

Στη δουλειά σου, θ' αντικατασταθεί. Κάποιος με τις ίδιες ή καλύτερες ικανότητες θα πάρει τη θέση σου.

Τα περιουσιακά σου στοιχεία θα μεταβούν στους κληρονόμους σου...

Και μην έχεις την εντύπωση ότι θα συνεχίσουν να σε αναφέρουν, να σε κρίνουν,, να ρωτούν και να επικρίνουν για τα μικρά και μεγάλα πράγματα που έκανες στη ζωή.

Άτομα που σε γνώριζαν μόνο από την εμφάνισή σου θα πουν: "Φτωχός ... ή περνούσε υπέροχα!"

Οι ειλικρινείς φίλοι σου θα κλαίνε για μερικές ώρες ή λίγες μέρες, αλλά μετά θα επιστρέψουν στο γέλιο.

Τα ζώα σου θα συνηθίσουν στον νέο κάτοχο.

Οι φωτογραφίες σου θα παραμείνουν στον τοίχο για λίγο ή θα συνεχίσουν σε κάποιο έπιπλο, αλλά στη συνέχεια θα διατηρηθούν στο κάτω μέρος ενός συρταριού.

Κάποιος άλλος θα καθίσει στον καναπέ σου και θα φάει στο τραπέζι σου.

Ο βαθύς πόνος στο σπίτι σου θα διαρκέσει μια εβδομάδα, δύο, ένα μήνα, δύο, ένα χρόνο, δύο ... Τότε θα προστεθείς στις αναμνήσεις και στη συνέχεια, η ιστορία σου τελείωσε.

Τελείωσε ανάμεσα στους ανθρώπους, τελείωσε εδώ, τελείωσε σε αυτόν τον κόσμο.

Αλλά ξεκίνησε η ιστορία σου στη νέα σου πραγματικότητα ... στη ζωή σου μετά το θάνατο.

Η ζωή σου και όλα εγκόσμια, έχασαν την αξία που είχαν.

Σώμα

Ομορφιά

Εμφάνιση

Επίθετο

Ανεση

Πίστωση

Κατάσταση

Θέση

Τραπεζικός λογαριασμός

Σπίτι

Αυτοκίνητο

Επάγγελμα

Τίτλοι

Διπλώματα

Μετάλλια

Τρόπαια

Οι φιλοι

Μέρη

Σύζυγος

Οικογένεια...

Στη νέα σου ζωή θα χρειαστείς μόνο το πνεύμα σου. Και η αξία που έχεις συγκεντρώσει εδώ θα είναι η μόνη περιουσία που θα έχεις εκεί.

Αυτή η τύχη είναι η μόνη που θα πάρεις μαζί σου και δημιουργείται κατά τη διάρκεια της περιόδου που βρίσκεσαι εδώ. Όταν ζεις μια ζωή αγάπης για τους άλλους και σε γαλήνη με τον γείτονά σου, ζυμώνεις την πνευματική σου περιουσία.

Γι 'αυτό προσπάθησε να ζήσεις πλήρως και να είσαι ευτυχισμένος ενώ βρίσκεσαι εδώ γιατί, όπως είπε ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης: "Δε θα πάρεις αυτά που έχεις από δω. Μόνο ό,τι έδωσες θα πάρεις"...

https://www.facebook.com/neapolikozanis

Απώλεια και Πένθος: Τα στάδια από τα οποία περνάμε και πώς τα διαχειριζόμαστε

Απώλεια Με τον όρο απώλεια εννοούμε τη διαδικασία κατά την οποία ένας άνθρωπος χάνει κάτι που του είναι πολύτιμο. Η απώλεια συνίσταται στα εξής: – Απώλεια της ζωής ή της υγείας ενός άλλου ατόμου, συγγενικού ή μη. Να σημειώσουμε εδώ ότι η απώλεια ενός ατόμου μπορεί να είναι πραγματική δηλ. ένας θάνατος αλλά απώλεια χαρακτηρίζεται και ένας χωρισμός όπου ένας άλλος άνθρωπος με τον οποίο είχαμε στενή σχέση (φιλική, ερωτική κλπ) παύει να υπάρχει στη ζωή μας. – Απώλεια ενός κατοικίδιου – Απώλεια της υγείας – Απώλεια της εργασίας – Απώλεια ενός πολύτιμου για εμάς αντικειμένου από το πιο μικρό και θεωρητικά ασήμαντο μέχρι τη περιουσία ή το σπίτι μας. Πένθος Φυσιολογική απόρροια της απώλειας είναι το πένθος. Το πένθος είναι η αντίδραση του ατόμου στην οριστική και αμετάκλητη απώλεια. Τόσο ο τρόπος που βιώνεται όσο και η διάρκειά του ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Γενικά όμως υπάρχουν κάποια στάδια τα οποία αυτό ακολουθεί, τα οποία είναι τα εξής: Στάδιο 1 – Άρνηση Το άτομο αρνείται να αποδεχθεί τη νέα κατάσταση, τη νέα πραγματικότητα στη ζωή του και βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Το στάδιο αυτό είναι προστατευτικό τόσο για τον πενθούντα όσο και για το περιβάλλον του προκειμένου να καταφέρει να συνειδητοποιήσει αυτό που του συμβαίνει. Στάδιο 2 – Θυμός Το άτομο αισθάνεται οργή η οποία απευθύνεται είτε προς το οικείο περιβάλλον του είτε προς τον Θεό και τη μοίρα. Η αναζήτηση υπευθύνων είναι χαρακτηριστικό αυτού του σταδίου. Επίσης πρόκειται για απαραίτητο στάδιο για τη διευκόλυνση έκφρασης των συναισθημάτων. Στάδιο 3 – Διαπραγμάτευση Το άτομο στη προσπάθειά του να συνειδητοποιήσει τη νέα κατάσταση προσπαθεί να την διαπραγματευθεί, πολλές φορές ακόμα και με τον Θεό. Στάδιο 4 – Κατάθλιψη Το άτομο αποδέχεται την απώλεια. Εμφανείς αντιδράσεις εδώ είναι η απομόνωση, το κλάμα, οι διαταραχές στον ύπνο, η έλλειψη όρεξης αλλά και η ανάγκη να βρίσκεται με αγαπημένα πρόσωπα ή με άτομα που θα είναι βοηθητικά. Στάδιο 5 – Αποδοχή Το άτομο στο στάδιο αυτό αποδέχεται το μη αναστρέψιμο γεγονός και τη νέα πραγματικότητα στη ζωή του. Τυχόν προσδοκίες που υπήρχαν πρωτύτερα δίνουν τη θέση τους στην ενσωμάτωση του γεγονότος της απώλειας στη ζωή του ατόμου. Τρόποι διαχείρισης Συζήτηση Η συζήτηση και η έκφραση των συναισθημάτων βοηθάει και στη περίπτωση της απώλειας. Επίσης καλό είναι να μην αποφεύγουμε το κλάμα ως ένδειξη αδυναμίας αλλά να το αφήνουμε – όπου και όποτε είναι εφικτό – διότι είναι βοηθητικό στην έκφραση του πόνου. Ενδιαφέροντα και χόμπι Η ενασχόληση με πράγματα που μας αρέσουν είναι εξαιρετικά βοηθητική καθώς τα ενδιαφέροντα που έχουμε αλλά ακόμη και καινούργια που ενδέχεται να αποκτήσουμε προσφέρουν εκτόνωση από το άγχος και το στρες που συνοδεύουν την απώλεια. Το διάβασμα επίσης αλλά και η συγγραφή είναι ευεργετικά στην επίτευξη του ίδιου σκοπού. Άσκηση Βοηθά στην αποφόρτιση – ψυχική και πνευματική, της έντασης και της σύγχυσης που νοιώθουμε.

Φίλοι και αγαπημένα πρόσωπα Μπορούμε να αντλήσουμε στήριξη και αγάπη που την έχουμε περισσότερη ανάγκη στη δύσκολη περίοδο της βίωσης ενός πένθους. Ψυχοθεραπεία Ο ρόλος ενός καλού ψυχοθεραπευτή είναι κρίσιμος και ουσιαστικός αφ’ ενός μεν στο να στηρίξει το άτομο που πενθεί αφ’ ετέρου στο να το βοηθήσει να φέρει στην επιφάνεια και να εκφράσει όλα τα συναισθήματα που κρύβει μέσα του. Η απουσία κάθε μορφής κριτικής από πλευράς του παίζει καθοριστικό ρόλο στη διευκόλυνση έκφρασης του πενθούντα αλλά και στη διαδικασία ενσωμάτωσης κάθε θετικού αλλά και αρνητικού συναισθήματος στη νέα ζωή που το άτομο καλείται να δομήσει. Η συμβουλευτική πένθους συμβάλλει στην αναζήτηση και εξεύρεση διεξόδου και νοήματος στη ζωή του πενθούντα μέσω της ανακατασκευής της ταυτότητάς του. Αποφυγή: αποφεύγουμε στο μέτρο του δυνατού, τη κατανάλωση αλκοόλ και αντικαταθλιπτικών χαπιών καθώς ανακουφίζουν προσωρινά και μόνο από τα συμπτώματα. 4 χρήσιμες συμβουλές για να βοηθήσουμε ανθρώπους που πενθούν Πολλές φορές όταν στο οικείο μας περιβάλλον έχουμε έναν άνθρωπο που πενθεί, ερχόμαστε σε δύσκολη θέση για το πως να του συμπεριφερθούμε έτσι ώστε να είμαστε διακριτικοί, μην επιβαρύνουμε τη κατάστασή του και γιατί όχι-αν μπορούμε να είμαστε βοηθητικοί. Τέσσερις τρόποι να το πετύχουμε αυτό είναι οι εξής: Δημιουργούμε δίαυλο επικοινωνίας Σε περίπτωση που μας δείξει ότι έχει ανάγκη από επαφή και δεν προτιμά την απομόνωση, τον ρωτάμε για τον τρόπο που προτιμά. Αν τον βοηθά για παράδειγμα η τηλεφωνική επικοινωνία, η επικοινωνία μέσω μηνυμάτων ή η διά ζώσης επαφή και προσαρμοζόμαστε ανάλογα. Γινόμαστε καλοί ακροατές Τον ακούμε. Είτε είμαστε εκ φύσεως καλοί ακροατές είτε όχι, εδώ μας δίνεται η δυνατότητα να ασκήσουμε αυτές τις ικανότητες μας και να τις εξελίξουμε διότι οι άνθρωποι που βιώνουν πένθος έχουν ανάγκη να ακουστούν. Στο πλαίσιο αυτό επίσης αποφεύγουμε εκφράσεις του τύπου “ξέρω πως αισθάνεσαι”. Διότι ακόμη κι αν έχουμε βιώσει και οι ίδιοι πένθος, δεν είναι πάντοτε το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Ενθαρρύνουμε την αναφορά της απώλειας Δεν αποφεύγουμε να αναφέρουμε το όνομα του αποθανόντα. Αντιθέτως, το άτομο που πενθεί θέλει τις περισσότερες φορές να μιλήσει για τον άνθρωπό του, να ανακαλέσει αναμνήσεις που τον/την αφορούν, τις εμπειρίες και τα συναισθήματα που βίωσαν μαζί. Τον ενθαρρύνουμε λοιπόν χωρίς φόβο να προβεί σε περιγραφή αυτών. Προωθούμε την έκφραση των συναισθημάτων Αφήνουμε να γίνει αντιληπτό ότι μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα μαζί μας, να κλάψει αν το θελήσει, να δείξει θυμό και τα συναισθήματα που νοιώθει. Δεν αλλάζουμε συζήτηση νομίζοντας πολλές φορές ότι είναι καλύτερο για εκείνον. Το πένθος όπως αναφέραμε και παραπάνω είναι διαδικασία απαραίτητη και πρέπει να βιωθεί. Μαρία Ελευθερίου – The Mental Health Gate Βιβλιογραφία: Kubler – Ross, E. & Kessler, D. (2005). On grief and grieving: Finding the meaning of grief through the five stages of loss. New York: Scribner

«Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»

Τελικά εμείς οι ΄Ελληνες, "κατοικούμε περισσότερο μια γλώσσα παρά μια χώρα". Αυτό θα συμπεράνουμε αν αφιερώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο στη γλώσσα που μας κληροδοτήθηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια, κι αν σκύψουμε πάνω της να αφουγκραστούμε τι έχει να μας "πει", με την ελπίδα να ανακαλύψουμε την μεγαλοσύνη της...

Οι σοφοί του κόσμου έχουν γράψει για την σπουδαιότητά της ⚫️ Κικέρων: "Ει θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται» (Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.) ⚫️ Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας: «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.» ⚫️ Οδ. Ελύτης: "Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές.... Τη γλώσσα την ελληνική, που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.Είμαστε οι μόνοι σε όλη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό ''ουρανό''και τη θάλασσα ''θάλασσα'',όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν 2.500 χρόνια.... Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών..." Απόσπασμα από την ομιλία του ποιητή μετά τη βράβευσή του με Νόμπελ τον Νοέμβριο του 1979. ⚫️ Γκαίτε:«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.» ⚫️ Κλωντ Φοριέλ Γάλλος ιστορικός και φιλόλογος: "Η Ελληνική Γλώσσα έχει ομοιογένεια σαν τη Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει τη σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης." ⚫️ Βέρνερ Χάιζενμπεργκ Γερμανός φυσικός:"Η θητεία στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και το εννοιολογικό περιεχόμενο. ⚫️ Will Durant (Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος) Το αλφάβητόν μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήμη μας εσφυρηλάτησε μιάν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξις και η διαίρεσις είς παραγράφους… είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνησις, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.» ⚫️ Ο Γ. Σεφέρης γραφει προφητεύοντας συνάμα: Ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε μιὰ γλῶσσα ζωντανή, εὔρωστη, πεισματάρα καὶ χαριτωμένη, ποὺ ἀντέχει ἀκόμη, μολονότι ἔχουμε ἐξαπολύσει ὅλα τὰ θεριὰ γιὰ νὰ τὴ φάνε. Ἔφαγαν ὅσο μπόρεσαν, ἀλλά ἀπομένει ἡ μαγιά, ἔτσι θὰ ἔλεγα, παραφράζοντας τὸν Μακρυγιάννη. Δὲν ξέρω πόσο θὰ βαστάξει ἀκόμη αὐτό. Ἐκείνο ποὺ ξέρω εἶναι ὅτι ἡ μαγιὰ λιγοστεύει καὶ δὲν μὲνει πιὰ καιρὸς γιὰ νὰ μένουμε ἀμέριμνοι. Δὲν εἶναι καινούργια τὰ σημεῖα ποὺ δεῖχνουν πώς, ἂν συνεχίσουμε τὸν ἲδιο δρόμο, ἂν ἀφεθούμε μοιρολατρικὰ στὴν δύναμη τῶν πραγμάτων, θὰ βρεθοῦμε στὸ τέλος μπροστὰ σε μιὰ γλῶσσα ἐξευτελισμένη, πολύσπερμη καὶ ἀσπόνδυλη. ⚫️ Μπιλ Γκέιτς, Microsoft: Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ” αυτήν δεν υπάρχουν όρια

“εμείς οι γέροι”

Nikos Moschos 27 Νοεμβρίου στις 9:35 μ.μ. · Ο Γιώργος Κυριαζόπουλος [Διευθυντής της ΜΕΘ του ΓΝ Λαμίας, 57 ετών], άφησε την τελευταία του πνοή το μεσημέρι της Κυριακής στην ΑΘήνα, όπου νοσηλεύονταν τις τελευταίες ημέρες μετά από πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. "Γιώργος Κυριαζόπουλος, "Αγία Κυριακή, Τρίκερι,

16 Αυγούστου 2020, 01:00' π.μ. "Στο μπαλκονάκι, ο ήχος από τα παγάκια στο ποτήρι μου ακομπανιάρει τον φλοίσβο του γιαλού που ανασαίνει, ενώ χίλιες σκέψεις περνάν από το μυαλό μου (όπως λέει κι ο ποιητής). Τα χάχανα και τα ξεφωνητά μιας μεγάλης παρέας παιδιών 17 - 20 χρονών που περνάν από κάτω, κατευθυνόμενα προς το μοναδικό μπαράκι του χωριού, διακόπτουν την κατάσταση trans στην οποία βρισκόμουν και μου υπενθυμίζουν ότι έχω κατάθλιψη. Επιμένω στον ψυχιατρικό όρο “κατάθλιψη” αντί της απλής θλίψης γιατί ο δεύτερος εμπεριέχει και ένα συγκεκριμένο αίτιο και δεν έχω καμία όρεξη για πολιτική κουβέντα. -Κατάθλιψη λοιπόν γιατί είμαι 57 χρονών κι όχι 17 (όπως τότε που δεν ξέραμε ούτε για το AIDS), -κατάθλιψη που για άλλη μια φορά ο θάνατος της Παναγίας σηματοδοτεί τον θάνατο του Καλοκαιριού (από την αρχαιότητα), κατάθλιψη που ως διευθυντής ΜΕΘ COVID-19 αισθάνομαι υποχρεωμένος να κατέβω κάτω και να συστήσω στην ξαναμμένη παρέα των παιδιών όλα τα μέτρα ατομικής προστασίας και τις κοινωνικές αποστάσεις (δεν θα το κάνω, δεν μπορώ να το κάνω!). -Κατάθλιψη που με πήραν τηλέφωνο από τη δουλειά σήμερα το πρωί (2η μέρα της 7ήμερης άδειάς μου) και με ρωτούσαν πόσα παραπάνω κρεβάτια μπορώ να χωρέσω στα ήδη υπάρχοντα της ΜΕΘ COVID-19 – τους είπα ότι ο διάδρομος χωράει πολλά. Κατάθλιψη από τον παγκόσμιο τραγέλαφο του Κορωνοϊού και την γελοιοποίηση της Επιστήμης από τα ολίγον lockdowns (όπως λέμε ολίγη από γιουβέτσι), την χλωρίνη του Trump, την κολόνια του Erdogan, το θαυματουργό εμβόλιο που οσονούπω θα το κάνει ο κυρ Μπάμπης, ο φαρμακοποιός του χωριού, σε κάθε πικραμένο Τρικεριώτη και τουρίστα. Κατεξοχήν δε, κατάθλιψη (με μπόλικη θλίψη) για τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα όσον αφορά την COVID-19 και την διαχείρισή της. Για άλλη μια φορά παγκόσμιοι θεσμοί και συμμαχίες (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Π.Ο.Υ., Ο.Η.Ε. κλπ.) αποδείχθηκαν… φούμαρα μπροστά σε ένα καθολικό και παγκόσμιο εχθρό, τόοοσο δα μικρό που ο κύκλος ζωής του δεν ξεπερνά τις 14 μέρες μέσα στο σώμα μας και ζει μόνο για μερικές ώρες έξω από αυτό. Παρόλα αυτά έχει προκαλέσει (και συνεχίζει) πανδημία με εκατ. θανάτους και παγκόσμια οικονομική καταστροφή (με επιπλέον εκατ θανάτους). Όταν ρώτησαν τους επιστήμονες στην αρχή (τον Γενάρη νομίζω) τι πρέπει να κάνουμε για να ξεφορτωθούμε τον ιό μια κι έξω εκείνοι πρότειναν το προφανές: όλος ο πληθυσμός της γης να κλειστεί μέσα στο σπίτι του, σε καραντίνα, για 15 ημέρες. Τόσο απλά, και την 16η ημέρα ο ιός θα ήταν μια ανάμνηση και η ζωή θα γυρνούσε στους κανονικούς της ρυθμούς. Τόσο απλά οι ανά τον κόσμο πόλεμοι και εμφύλιες συρράξεις θα σταματούσαν για 15 ημέρες (άντε μετά να τους ξαναρχίσεις!!!), ο πλούσιος βορράς θα έπρεπε να στηρίξει απόλυτα τον φτωχό νότο σε είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης ώστε να μπορέσει να μείνει στην καραντίνα για 15 μέρες (άντε μετά να του ξανα-επιβάλεις την γνωστή φτώχεια και μιζέρια!!!). Τόσο απλά ο όρος Παγκοσμιοποίηση θα αποκτούσε, έστω για 15 μέρες, το πραγματικό του νόημα, όχι αυτό που ξέρουμε ότι ισχύει. Φυσικά η λύση ήταν τόσο απλή και προφανής που προκάλεσε black out στα παγκοσμίου φήμης think tanks που προβλέπουν (σχεδιάζοντας) τι θα συμβεί ακόμη και 30 χρόνια μπροστά. Έτσι απορρίφθηκε εν ριπή οφθαλμού και για άλλη μια φορά η απόλυτη επιστημονική αλήθεια χαρακτηρίστηκε γελοία, ουτοπική, κακόγουστο αστείο κλπ. Για άλλη μια φορά επικράτησε η Πολιτική έναντι της Επιστήμης, όπως ακριβώς γινόταν και τον Μεσαίωνα με την Εκκλησία (Και όμως γυρίζει!). Έτσι με τον σφιχτό εναγκαλισμό Πολιτικής και Επιστήμης (ή καλύτερα κεφαλοκλείδωμα της πρώτης στη δεύτερη) φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, να στοχοποιούμε τους νέους για την νεότητά τους και να εξορκίζουμε το φλερτ ως αντίδοτα στην δική μας ανικανότητα να διαχειριστούμε μια κρίση για την οποία η δική μας γενιά είναι υπεύθυνη και “εμείς οι γέροι” κατεξοχήν πεθαίνουμε από αυτήν. Όχι κα Κοτανίδου, όσο και να σας σέβομαι κι εκτιμώ ως επιστήμονα και πρόεδρο της ΕΕΕΘ, δεν μπορείτε να λέτε στους νέους “πάτε στο μπιτσόμπαρο, χορέψτε αν πρέπει αλλά από απόσταση”, είναι σχήμα οξύμωρο γιατί εξ ορισμού στο μπιτσόμπαρο οι νέοι, φορώντας ελάχιστα ρούχα, έρχονται κοντά, εκφράζουν την σεξουαλικότητά τους, αγγίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται. Θα ήταν πιο λογικό να πούμε “κλείστε το μπιτσόμπαρο” (αλλά πρέπει να αποζημιώσουμε τον ιδιοκτήτη!) ή ακόμη καλύτερα “χωριστές παραλίες για άντρες και γυναίκες” όπως στη Σ. Αραβία. Όχι κ. Τσιόδρα δεν φταίνε οι νέοι για το «δεύτερο κύμα» του Κορωνοϊού που αντί να μας έρθει τον Οκτώβρη που το περιμέναμε (και θα ήμασταν πανέτοιμοι τότε, χα χα χα!), μας προέκυψε της Παναγίας, καταμεσής τον Αύγουστο. Δεν φταίνε οι νέοι που κατά κανόνα δεν νοσούν αλλά μεταδίδουν. Η Φύση προς το παρόν δεν θέλει να μας εξαλείψει σαν είδος ολοκληρωτικά, μόνο να μειώσει τους αριθμούς μας. Φταίμε “εμείς οι γέροι” που με πράξεις ή παραλείψεις, συνολικά σαν κοινωνία, δημιουργήσαμε/ανεχθήκαμε/επιτρέψαμε την ύπαρξη του Κορωνοϊού και την μετάδοσή του με μοναδικό στόχο: το ατομικό κέρδος, με παράλογα μέτρα και ημίμετρα, με προφάσεις και αντιφάσεις, με συνομωσιολαγνεία και καχυποψία, με τόσα και τόσα… με. Θα φταίμε “εμείς οι γέροι” κ. Καθηγητά γατί σε τελική ανάλυση, έστω και άθελά μας, εμείς θα νοσήσουμε μαζικά και θα προκαλέσουμε την κατάρρευση του (ήδη ετοιμόρροπου) ΕΣΥ που μετά δεν θα μπορεί να νοσηλεύσει ούτε και τους νέους για μια απλή οξεία σκωληκοειδίτιδα. Τον Μάρτη, εξ αιτίας της κατάρρευσης του Συστήματος Υγείας της Ιταλίας με τις εκατόμβες των νεκρών της, κλειστήκαμε στα σπίτια μας για 2+ μήνες, μηδενίζοντας σχεδόν τα κρούσματα αλλά καταστρέφοντας την οικονομία (αλλά και την ψυχολογία μας) και τώρα 2 μήνες μετά την λήξη του lockdown είμαστε σε χειρότερη φάση σχετικά με τον αριθμό κρουσμάτων από τον Μάρτιο και μιλάμε για «δεύτερο κύμα». Πόσοι από εμάς, τους πολυμήχανους Ελληνάρες, συνειδητοποιήσαμε ότι το μοναδικό κέρδος (έναντι τόσων θυσιών) από το lockdown θα ήταν μόνον ο ΧΡΟΝΟΣ; Ο χρόνος λίγων μηνών για να προετοιμάσουμε το ήδη προβληματικό ΕΣΥ για την υποδοχή αυξημένων κρουσμάτων COVID-19 σε απλούς θαλάμους ή σε ΜΕΘ. Τι κάναμε με αυτόν τον χρόνο; Πως τον αξιοποιήσαμε; Πόσους νέους κορωνο-γιατρούς και νοσηλευτές έχουμε προσλάβει και εκπαιδεύσει μέχρι τώρα και πόσες νέες νοσοκομειακές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ έχουν δημιουργηθεί και επανδρωθεί; Τονίζω ξανά το «νέους, νέες» για ευνόητους λόγους. Ο ιός φαίνεται ότι ακολουθεί, λόγω θέρους, το μοντέλο των υπόλοιπων γνωστών κορωνοϊών, δηλ. μολυσματικότητα μεν, χαμηλή νοσηρότητα δε, όπως συμβαίνει με το κοινό κρυολόγημα – πρώτα ξαδέλφια είναι άλλωστε. Υπάρχει κάποια πρόβλεψη για απαιτήσεις σε νοσοκομειακές κλίνες το φθινόπωρο και τον χειμώνα δεδομένης της εξάπλωσης του ιού πανελλαδικά; Υπάρχει κάποιο σχέδιο διαχείρισης των αυξημένων κρουσμάτων, κάποιο plan B (C, D, E κλπ.); Αν υπάρχει (εύχομαι να υπάρχει!) εμείς οι προϊστάμενοι των Μονάδων COVID-19 που θα το εφαρμόσουμε, δεν το γνωρίζουμε. Το “βλέποντας και κάνοντας” ή το διάσημο “Θα κάνουμε ότι χρειαστεί για να μην χρειαστεί να κάνουμε ότι χρειαστεί” δεν αποτελούν σχέδια βασισμένα σε καμία επιστημονική-ιατρική τεκμηρίωση ή δεοντολογία, αλλά περισσότερο παραπέμπουν στο “όποιον πάρει ο Χάρος” ή στο “τον έσωσε ο Θεός, τον έφαγε ο γιατρός”. Τους νεκρούς που θα τους βάλουμε κ, Χαρδαλιά; Ξανά, πλήρης απαξίωση της Επιστήμης στον βωμό της Πολιτικής. Κατάθλιψη! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ούτε λοιμωξιολόγος, ούτε επιδημιολόγος, ούτε καν ιολόγος αλλά ένας ταπεινός εντατικολόγος, προσωρινός προϊστάμενος διευθυντής ΜΕΘ/ΜΕΘ-COVID-19 σε επαρχιακό νοσοκομείο, χωρίς προσβάσεις στο υπουργείο υγείας ή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Υπηρετώ όμως την Ιατρική εδώ και 33 χρόνια εκ των οποίων τα τελευταία 18 στην πρώτη γραμμή σε ΜΕΘ, και καθόσον η Κριτική, όσο καλοπροαίρετη και απολίτικη και αν είναι παραμένει στείρα χωρίς την κατάθεση κάποιων αντιπροτάσεων από αυτόν που την κάνει, θα μου επιτρέψετε να διατυπώσω και την δική μου άποψη σχετικά με το τι πρέπει να γίνει στο άμεσο μέλλον, εδώ που έχουμε φτάσει: Εθελοντική αυστηρή καραντίνα ή lockdown για όλα τα άτομα υψηλού κινδύνου βαριάς νόσησης από Κορωνοϊό. Δηλαδή άτομα 65 χρονών και άνω και νεώτερα με συνυπάρχοντα προβλήματα υγείας. Τα άτομα αυτά κατ’ εξοχήν, αν νοσήσουν θα αναζητήσουν νοσοκομειακή κλίνη ή/και κλίνη ΜΕΘ. Επίσης η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι συνταξιούχοι επομένως θεωρητικά η επίπτωση στην Οικονομία θα είναι μικρή. Τονίζω ξανά το “θεωρητικά” γιατί είναι κοινό μυστικό ότι η δομή και στρεβλή οργάνωση της (ελληνικής) κοινωνίας μας είναι τέτοια που οι συνταξιούχοι αντί να απολαμβάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους μετά από 35+ χρόνια δουλειάς εξακολουθούν να “εργάζονται” κρατώντας εγγόνια, κάνοντας εξωτερικές δουλειές σε υπηρεσίες, συντηρώντας σπίτια στην πόλη και στο χωριό, αγροτικές δουλειές κλπ. Εδώ υπεισέρχεται η (διαχρονική) ευθύνη της Πολιτείας η οποία με σειρά γενναίων μέτρων και μεταρρυθμίσεων οφείλει να διασφαλίσει ότι οι “συνταξιούχοι” οφείλουν να μπορούν να είναι συνταξιούχοι κι όχι βοηθητικό/υποστηρικτικό προσωπικό των παιδιών τους. Ταυτόχρονη ενεργοποίηση των ιδιωτών γιατρών και νοσηλευτών με αποζημίωση κατ’ οίκον επίσκεψης για την παρακολούθηση και περίθαλψη των ανθρώπων σε απομόνωση. Αυτό δηλ. που επαναλαμβάνει διαρκώς ο κ. Τσιόδρας “Μείνετε σπίτι κι αν έχετε κάποιο πρόβλημα επικοινωνήστε με τον γιατρό σας”. Ποιόν γιατρό κ. Τσιόδρα; Πόσοι Έλληνες διαθέτουν τον προσωπικό τους γιατρό; Πότε οργανώθηκε αυτή η περιβόητη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας κι εγώ δεν πήρα μυρωδιά; Μπορεί όμως να γίνει ΤΩΡΑ με την διαδικασία του επείγοντος και την συνεργασία των κατά τόπους Ιατρικών Συλλόγων. Τολμήστε το και βλέπουμε! Άμεση πρόσληψη (πραγματική όχι στα χαρτιά) ικανού αριθμού κατάλληλων γιατρών και νοσηλευτών που θα στελεχώσουν τις επιπλέον κλίνες COVID-19. Αυτό κ. Κικίλια για να γίνει εφικτό (κι όχι μόνο εξαγγελίες) πρέπει να βάλετε βαθιά το χέρι στην τσέπη. Μετά από δέκα χρόνια μνημονίων ελάχιστοι διαθέσιμοι νέοι γιατροί έχουν απομείνει στη χώρα και σίγουρα δεν πρόκειται να τους δελεάσετε με τα 1000 – 1200€ / μήνα μισθό που προσφέρετε, όταν ο αντίστοιχος σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε ξεκινάει από τα 5000€. Η άλλη παράμετρος που πρέπει να υπολογίσετε κ. Κικίλια είναι ότι οι ήδη υπάρχοντες γιατροί του ΕΣΥ είναι…κάποιας ηλικίας και αν προσβληθούν από COVID-19 θα χρειαστούν νοσηλεία και οι ίδιοι. Επομένως η πρόσληψη ΝΕΩΝ γιατρών είναι μονόδρομος. Τέλος, ας σταματήσουμε το bulling και ας επιτρέψουμε στους νέους να ερωτευτούν και να νοσήσουν. Αυτοί θα αποτελέσουν και την ασπίδα ή το “εμβόλιο” αν προτιμάτε για εμάς τους γέρους με την ανοσία της αγέλης που θα αναπτυχθεί. Δεν ξέρω τι από όλα αυτά μπορεί να γίνει, το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω: Κατάθλιψη που βρίσκομαι σε ένα τόσο όμορφο μέρος και είμαι τόσο μα τόσο… θλιμμένος.".........................." Σχόλια

Εμφύλιος των ΗΠΑ

 Ο σκληρός εμφύλιος των ΗΠΑ

εξελίσσεται σε ...Παγκόσμιο Πόλεμο !!!

Το Τέλος του Κόσμου αποκτά επιτέλους συγκεκριμένες ημερομηνίες...

...Κάνουν λάθος όσοι φοβούνται ότι υπάρχει κίνδυνος να ξεσπάσει στο άμεσο μέλλον εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ !!! ...Η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τη φαντασία τους και ο εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη! ...Μαίνεται, και απλά, όπως συμβαίνει με όλους τους πολέμους τής μεταβιομηχανικής εποχής, τους καταλαβαίνουμε από τα καταστροφικά αποτελέσματά τους και όχι από τον θόρυβο των όπλων. Αυτός ο πόλεμος είναι πλέον μια καθημερινή πραγματικότητα, την οποία τη βλέπουμε στις εφιαλτικές απώλειες της αμερικανικής οικονομίας ...Είναι ένας πόλεμος, τον οποίο τον βλέπουμε στις λίστες των δεκάδων εκατομμυρίων νέων ανέργων ...Είναι ένας πόλεμος, τον οποίο τον βλέπουμε στους έρημους —εξαιτίας τού lockdown— δρόμους των ΗΠΑ. Με το σημερινό Πραξικόπημα της απίστευτης νοθείας στις αμερικανικές εκλογές, είναι φανερό πως αυτός έχει φτάσει πλέον σε ένα οριακό σημείο ...Ένα Πραξικόπημα, το οποίο δεν είναι εναντίον τού Τραμπ, αλλά εναντίον τής ίδιας της Αμερικανικής Δημοκρατίας.

Το Πραξικόπημα αυτό —και το μεγάλο ρίσκο, το οποίο προϋποθέτει η δρομολόγησή του— είναι η απόδειξη ότι ο πόλεμος βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο του ...Στο σημείο αυτό, στο οποίο μπορεί πλέον να χρίσει «νικητή». Έτσι γίνεται πάντα στα παιχνίδια ισχύος και ο πόλεμος είναι ένα τέτοιο «παιχνίδι». Όταν ο ένας από τους δύο παίκτες αποφασίσει να τα παίξει ΟΛΑ για ΟΛΑ, το παιχνίδι βαδίζει προς το τέλος του, είτε το θέλει ο αντίπαλος είτε όχι. Αυτό είναι που γίνεται τώρα στις ΗΠΑ με ευθύνη των Δημοκρατικών. Είναι τόσο μεγάλο το ρίσκο αυτό, που η ταυτότητα του νικητή θα είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αποτέλεσμα του ρίσκου αυτού. Εκείνος, ο οποίος το επιχείρησε, είτε θα τα κερδίσει ΟΛΑ είτε θα τα χάσει ΟΛΑ ...Είτε θα καταλυθεί για πάντα η Δημοκρατία στις ΗΠΑ είτε —επίσης για πάντα— θα χαθεί ο πιο ισχυρός εχθρός που αυτή είχε ποτέ.

Ο εμφύλιος στις ΗΠΑ δεν μοιάζει με τους εμφυλίους που βλέπουμε στις ιστορίες των άλλων λαών του τελευταίου αιώνα τής ιδεολογικής «χλαπάτσας» ...Δεν είναι εμφύλιος μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής ιδεολογίας ...Είναι εμφύλιος μεταξύ διαφορετικών κεφαλαιοκρατών και εργαζομένων τής ίδιας ιδεολογίας ...Είναι ένας πραγματικός εμφύλιος, ο οποίος ξεκινάει από την πραγματική σύγκρουση των συλλογικών συμφερόντων μεταξύ των εμπλεκομένων μερών και όχι ένας εμφύλιος μεταξύ χαφιέδων, οι οποίοι «μεταφέρουν» διεθνείς και άρα εξωτερικές ιδεολογικές «συγκρούσεις» μέσα στις εθνικές τους κοινωνίες. Δεν είναι ένας πληρωμένος «εμφύλιος» πληρωμένων πρακτόρων, οι οποίοι κινούνται από εξωτερικά «ελατήρια» και απλά εμπλέκουν στα «παιχνίδια» τους τον λαό με προβοκάτσιες, για να φαίνεται κάποια δήθεν σύγκρουση συλλογικών συμφερόντων.

Ο αμερικανικός εμφύλιος είναι ένας εμφύλιος, ο οποίος οφείλεται σε «κάθετους» διαχωριστικούς «άξονες», οι οποίοι χωρίζουν την κοινωνία σε όμοια μέρη και όχι σε «οριζόντιους», οι οποίοι τη χωρίζουν διαφορετικές κοινωνικές τάξεις μεταξύ τους ...Είναι κοινωνικός εμφύλιος και όχι ταξικός. Ως εκ τούτου κοινωνικές είναι οι συγκρούσεις που τον αφορούν και όχι ταξικές. Είναι ένας εμφύλιος μεταξύ των όμοιων «υποκοινωνιών» μιας διχασμένης κοινωνίας και όχι ένας εμφύλιος διαφορετικών τάξεων της ίδιας κοινωνίας ...Είναι ένας πραγματικός πόλεμος και τα ελατήριά του είναι εσωτερικά.

Αυτό το χαρακτηριστικό του τον καθιστά ως τον πιο επικίνδυνο τύπο εμφυλίου, γιατί η βία του δεν αφορά πληρωμένους «επαναστάτες» και «κρατικές αρχές». Η βία του αφορά τους πάντες και μπορεί να «διατρέξει» την κοινωνία σε όλα της τα ύψη και τα βάθη. Είναι ένας επικίνδυνος πόλεμος μεταξύ ανθρώπων, οι οποίοι αγωνίζονται για την επιβίωσή τους και αυτού του είδους οι πόλεμοι είναι χωρίς όρους και όρια. Είναι ένας πόλεμος, ο οποίος μπορεί να γίνει απίστευτα βίαιος σε επίπεδο πολιτών —και μάλιστα οπλισμένων—, χωρίς καθόλου να έχει ανάγκη τις ηγεσίες εκείνες, οι οποίες που θα τον διαχειριστούν. Δεν έχει ανάγκη τις προβοκάτσιες από κάποιους επαγγελματίες «επαναστάτες», όπως αυτό γινόταν με τις ιδεολογικές «επαναστάσεις». Δεν έχει εξασφαλισμένες κάποιες «δικλείδες» ασφαλείας, οι οποίες να είναι σε θέση να τον παύσουν μέσα από κρυφές συμφωνίες των εμπλεκομένων μερών. Είναι ένας πόλεμος μέχρις εσχάτων, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει στο χάος, γιατί δεν έχει κάποιο σαφές όριο ή στόχο, ο οποίος να περιορίζει τον κάθε πολίτη που είναι έτοιμος να πυροβολήσει εκείνον, τον οποίο αντιλαμβάνεται ως εχθρό του και μπορεί να είναι ο γείτονάς του ή ο συμπολίτης του.

έχει κι άλλα μάγκες μου....ΕΔΩ

Βαρέθηκα να φοβάμαι ρε μάγκες....

Βαρέθηκα να φοβάμαι. «Τόσα χρόνια ρε παιδιά τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να φοβάμαι.

Στην αρχή φοβόμουν μη φτάσει η θύελλα και στη χώρα μας και δε μιλούσα, μέχρι που κάποια νύχτα άκουσα το βουητό της. Μετά, φοβόμουν μη μας κόψουν τα δώρα και δεν έβγαζα άχνα, μέχρι που ήρθαν τα Χριστούγεννα και τα δώρα κόπηκαν. Φοβόμουν μη μου μειώσουν τη σύνταξη και δεν έλεγα κουβέντα σε κανέναν, μέχρι που κάποια χρονιά βρήκα τη σύνταξη κουτσουρεμένη...ΘΑ ΚΑΝΩ ΝΤΟΥ ΒΡΕ ΠΟΝΗΡΟΙ......

Δώσε χωρίς να θυμάσαι και πάρε χωρίς να ξεχνάς....Μαίρη Τσιχλή

Όλες οι σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές στηρίζονται στο δούναι και λαβείν, στο πάρε δώσε. Όμως, δεν είναι υποχρεωτικό να πάρουμε πίσω όλα όσα δώσαμε, διότι όπως είναι γνωστό πριν μπει κάποιος σε μια σχέση δεν υπογράφει κανένα συμβόλαιο που καθορίζει τι θα δώσει και τι θα πάρει με ακρίβεια και σαφήνεια. Το κάθε μέλος μιας σχέσης προσφέρει ό,τι θέλει να διαθέσει από τα ψυχικά του αποθέματα. Δεν υπάρχουν σαφώς καθορισμένα όρια, δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτό.

Επίσης, κάποιος μπορεί να έχει ένα καλό οικονομικό υπόβαθρο, ενώ κάποιος άλλος όχι, για αυτό και δεν είναι δίκαιο να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Ο καθένας προσφέρει ό,τι έχει στη διάθεσή του: αγάπη, ενδιαφέρον, στοργή, υλικά αγαθά. Βγάζεις και δίνεις από την ψυχή σου, χωρίς να χτυπάς πράγματα. Το κάνεις επειδή θέλεις και επειδή μπορείς. Επειδή νιώθεις πράγματα για το έτερόν σου ήμισυ, επειδή θέλεις να το κάνεις ευτυχισμένο και όταν βλέπεις την ευτυχία να καθρεπτίζεται στα μάτια του, νιώθεις ηθική ικανοποίηση, αισθάνεσαι ότι αξίζεις όλα τα καλά του κόσμου, επειδή το κατάφερες. Ανεκτίμητο αυτό το συναίσθημα. Η αγάπη βέβαια δε μπορεί να είναι μετρημένα κουκιά. «Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο να μετράς τι πήρες εσύ, τι εγώ τι ο άλλος. Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις το σκασμό ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες», όπως είχε πει χαρακτηριστικά και η μεγάλη συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη. Η αγάπη προϋποθέτει θάρρος, αυταπάρνηση, αυτοθυσία βρίσκεται μακριά από εγωισμούς και μιζέριες. Ή αγαπάς και ερωτεύεσαι με όλη σου τη δύναμη ή αδιαφορείς. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Και αν δεν νιώθεις έτοιμος να έρθεις αντιμέτωπος με αυτά τα πηγαία συναισθήματα και να πολεμήσεις μέχρι τέλους για αυτά, τότε μην ανησυχείς σίγουρα θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα έκανε τα πάντα για να έχει ευχαριστημένο τον άνθρωπό του. Aν δεν φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και μια γνωστή λαϊκή ρήση. Πολλές φορές ηχεί στα αυτιά μου μια φράση που μου έλεγε συχνά ο παππούς μου, άνθρωπος παλαιών αρχών, λεβέντης σε όλα του. «Δώσε χωρίς να θυμάσαι και πάρε χωρίς να ξεχνάς». Και συμπλήρωνε μετά: «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος». Τον άνθρωπο που μας ευεργέτησε, είτε πρόκειται για φίλο, είτε πρόκειται για σύντροφο δεν πρέπει να τον ξεχνάμε ποτέ. Θα πρέπει πάντα να τον ευγνωμονούμε και να είμαστε οποιαδήποτε στιγμή έτοιμοι να ανταποδώσουμε το καλό που μας έκανε κάποτε. Ο καθένας δίνει ότι έχει στην ψυχή του, ό,τι υπάρχει στον κήπο του, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Χριστός στις παραβολές του. Αν εκεί έχει ριζώσει το καλό, τότε μόνο αυτό θα βλέπει, μόνο αυτό θα αντικατοπτρίζεται στις επαφές με τους ανθρώπους γύρω του. Αν όμως στην καρδιά του έχει φωλιάσει το κακό, η μιζέρια, το μίσος, τότε αυτά θα ανακαλύπτει σε κάθε στιγμή της ζωής του. Σύμφωνα με την ψυχολογία, η υπόθεση αυτή σίγουρα σχετίζεται με την οικογένειά καταγωγής, αλλά και με τα πρόσωπα αναφοράς μας στα πρώτα στάδια της ζωής μας. Aν ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας στα πρώτα αναπτυξιακά μας στάδια, τότε θα δομούμε σχέσεις αγάπης, οικειότητας, εμπιστοσύνης στην ενήλικη ζωή μας. Έτσι, δεν θα ψάχνουμε πάντα τον κακό λύκο στο τέλος του παραμυθιού, αλλά αντίθετα θα καλούμαστε να ανακαλύψουμε σε κάθε περίσταση το καλό σε όλες τις εκφάνσεις του. -Sponsored Ad-

Λιαντίνης: Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα

«Λάβε τη σύγχρονη Ελλάδα σαν ποσότητα και σαν ποιότητα, για να μιλήσουμε με «κατηγορίες». Κι έλα να μας περιγράψεις τι βλέπεις. Σαν ποσότητα πρώτα. Αν αντικρύσουμε τον πληθυσμό της γης σε κλίμακα μικρογραφική ένα προς πέντε εκατομμύρια, 1 : 5 x 10(στην 6η), θα βρούμε πως ο πληθυσμός του πλανήτη μας είναι ένα χωριό από χίλιους κατοίκους.

Ανάμεσα σ' αυτούς τους χίλιους οι Έλληνες είμαστε δύο άνθρωποι, που τρεκλοπατάμε και αρκουδίζουμε μέσα στο πλήθος. Ζαλισμένοι και φουκαράδες ξετρέχουνε να συναντηθούν μεταξύ τους. Αν τα καταφέρουν να μη σκυλοφαγωθούν, ζητούν να συνεννοηθούν με τους άλλους. Σε μια γλώσσα που δε μιλιέται, και σε μια γραφή που δε διαβάζεται. Λίγο μουστάκι, λίγο πρικοιούλι, χρώμα τέτζερη αγάνωτου, ζουνάρι, βέλεσι, φούντα, κι αμάν αμάν. Σερβιτόροι και αγωγιάτες όλοι μας. Και κακοί σαράφηδες του μάρμαρου, του ήλιου, και της θάλασσας. Σαν ποιότητα ύστερα. Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντί της εμάς τους νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί νά 'χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους; Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς Έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο. Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά; Σχέση με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι Γάλλοι, οι Εγγλέζοι και οι Γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε. Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι*, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών. Οι ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους. Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.**» ------------------------ * Η λέξη Balkanisierung (Βαλκάνια) για τους γερμανούς σημαίνει την εθνική ανακατωσούρα. Ένα μωσαϊκό από μικροκρατίδια που δεν ξεχωρίζεις το ένα από το άλλο. ** Βλ. το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Αποκριάτικη νυχτιά". Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια. Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα Αναρτήθηκε από geo pi

Γιατί πιστεύουμε στα παραφυσικά φαινόμενα; Ένας ψυχολόγος εξηγεί

Πιστεύετε στα παραφυσικά φαινόμενα; Ως ερευνητής ψυχολόγος, είμαι εκπαιδευμένος να είμαι επιφυλακτικός. Όσο και να θέλω να πιστέψω σε υπερφυσικά φαινόμενα, γνωρίζω ότι οι έρευνες δεν υποστηρίζουν την ύπαρξη νοητικής τηλεπάθειας, μαντικών ικανοτήτων, τηλεμεταφοράς ή φαντασμάτων. Συχνά, αυτό που πιστεύουμε ότι είναι παραφυσικό, προκαλείται στην πραγματικότητα από φυσικά φαινόμενα.

Δεν είμαι εδώ για να σας πω τι να πιστεύετε – κάποιοι από τους φίλους και την οικογένειά μου πιστεύουν στα φαντάσματα, στην αστρολογία και στη μαντεία – αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι όταν οι άνθρωποι αγνοούν φυσικές, συχνά ψυχολογικές εξηγήσεις για συμβάντα και αμέσως πιστεύουν στο υπερφυσικό. Ακόμα χειρότερα, είναι η επιθυμία μας να πιστεύουμε στο υπερφυσικό που μας κάνει θύματα κάποιων ανθρώπων, και χρειάζεται να μπορούμε να τους αντικρούσουμε. Αφού λοιπόν η επιστήμη μας λέει ότι τα υπερφυσικά φαινόμενα δεν είναι αληθινά, γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε αυτά; Μέρος του λόγου είναι οι γνωσιακές προκαταλήψεις που μας ξεγελούν. Η «εκ των υστέρων» πλάνη Είχατε ποτέ ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί; Ας πούμε ότι κάποιος από την οικογένειά σας θα αρρωστήσει και λίγες μέρες μετά μαθαίνετε ότι ο πατέρας σας έχει πνευμονία. Τότε λέτε στον εαυτό σας «Το ήξερα!». Είναι αυτό απόδειξη ότι έχετε μαντικές ικανότητες ή είναι μια πλάνη; Η «εκ των υστέρων» πλάνη είναι η ανθρώπινη τάση να πιστεύουμε ότι γνωρίζαμε κάτι πριν συμβεί, αλλά το αναγνωρίζουμε μόνο μετά από μια τέτοια σύμπτωση. Αυτή η πλάνη μας κάνει να σκεφτούμε ότι μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον. Προκατάληψη επιβεβαίωσης Έχετε ποτέ πάει σε έναν μελλοντολόγο ή έχετε δει κάποιον που να διαβάζει σκέψεις; Φαίνεται να έχουν κάποια υπερφυσική ικανότητα να μαθαίνει για εμάς και για το μέλλον μας. Ο μάντης μας λέει ότι θα γνωρίσουμε έναν «ψηλό, μελαχρινό άνδρα» και λίγες μέρες αργότερα γνωρίζουμε έναν τέτοιο άνθρωπο. Η πραγματικότητα είναι ότι η πλάνη επιβεβαίωσης μας κάνει να πιστεύουμε στη μελλοντολογία λόγω της τάσης μας να αναζητάμε πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τις αρχικές μας πεποιθήσεις (ότι θα γνωρίσουμε κάποιον ψηλό, μελαχρινό) και αγνοούμε τις μη επιβεβαιωτικές πληροφορίες (όλες τις άλλες μας γνωριμίες εκείνων των ημερών). Συσχέτιση και αιτιότητα Πρόκειται για μια προκατάληψη που συμβαίνει όταν πράγματα φαινομενικά άσχετα συμβαίνουν μαζί. Η προκατάληψη αυτή τείνει να κάνει μια αιτιώδη σύνδεση, πιστεύοντας ότι το ένα πράγμα προκάλεσε στην πραγματικότητα το άλλο. Για παράδειγμα, διαβάζουμε μια αστρολογική πρόβλεψη που μας λέει ότι θα έρθουν δύσκολες μέρες και ύστερα όντως άσχημα πράγματα μας συμβαίνουν. Νομίζουμε ότι αυτά τα δύο συνδέονται, αν και δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και έτσι ενδυναμώνεται η πεποίθησή μας στην αστρολογία. Αυτές οι προκαταλήψεις λειτουργούν μαζί και συνδυαστικά ώστε να πιστέψουμε σε υπερφυσικά φαινόμενα, αν και η συστηματική έρευνα επαναλαμβάνει ότι δεν υπάρχουν. Ronald E. Riggio, Ph.D., ψυχολόγος